Temporada 1 Prólogo: ,,Siempre"

    

   Znasz to uczucie, kiedy już zupełnie tracisz nadzieję? Kiedy już nie wiesz, co robić? Kiedy zapominasz, że to wszystko kiedyś było twoje? Kiedy wmawiasz sobie, że już nic nie jest przynależne do ciebie? Kiedy twoje życie miało się zaczynać, a się kończy? Z tą jedną, jedyną chwilą. Wszystko jest ulotne, wszystko. Nie ma pięknych chwil. Dla mnie one już nie istnieją. Już żaden moment nie będzie tym najcudowniejszym. Wszystko zabrała mi jedna osoba. Tylko jedna. I ona zniszczyła wszystko to, co było dla mnie ważne. Odkryła moje wszystkie tajemnice i zrównała je z ziemią. Nigdy nie czułam czegoś takiego. Nigdy nie martwiłam się swoimi uczuciami. Ale w końcu udało mi się dotrzeć do prawdziwego ja. Ale było już za późno. Ktoś zgarnął moje wszystkie marzenia. Nie było już niczego.

    Choć byłam pewna, że jeszcze parę dni temu było wszystko. A teraz zabrakło czegoś najważniejszego. Tego czynnika, który budował wszystko inne. Nie musiałam martwić się o nic. Żyłam beztrosko. Aż w końcu coś pękło.

    Potrzebowałam miłości.

    A jej nie było. Nie przychodziła do mnie. Nie dziwiłam się. Byłam, jaka byłam i nikt nie potrafił tego zmienić. Straciłam wszystkie nadzieje. Po co była mi wiara, skoro to nie działało? Koniec.

    I w końcu przyszła. Nieoczekiwana. Zupełnie. Wszystko zostało mi wybaczone. Świat znów był kolorami, deszcz przestał padać, słońce świeciło najmocniej, jak nigdy.

    Ale…

    I to ale upewniło mnie, że życie wcale nie jest łaskawe. 

Też myślę, że to było fuuuuuu. To ja sobie poczekam, a wy komentujcie. 

Albo powiem, jak ksiądz na religii w mojej klasie:

,,Róbta, co chceta."

Miliony besos itd. itp.

Xenia <3
P.S.: A Maja mi zaraz piękny nagłówek zrobi, Jejejej <3