Temporada 1 Capitulo 1: ,,Esperanza"

  

   Nie wysilaj się. Nie znajdziesz kogoś, kto cię pokocha.

   Jestem o tym przekonana.

   To potwierdzone i pewne.

    Jestem Ludmiłą Ferro, ale znam swoją wartość i jestem pewna, że nie zasługuję na miłość. Może tam w głębi serca chciałabym poczuć coś więcej, ale po co się starać. Nikt nie chcę mnie znać. Tak, byłam zła. Teraz jestem dobra. To chyba logiczne? Nie, dla nich chyba nie. Teraz jestem szczera, ale to również nikogo nie obchodzi. Jestem Ludmiłą. Ja się nie zmieniam – są, co do tego przekonani.

    Zbliża się You-Mix. Niby nic, a jednak dużo. Nie, nie zmieniłam się na potrzeby programu. A tutaj mała anegdotka. Też w to nie wierzą. To zabawne i głupie. Poczułam, że to ta pora, by spasować. Może i byłam zła, ale znałam granicę. Wyznaczyłam je sobie już bardzo dawno temu i jestem przekonana, że nikt ich nie przekroczy.

    To, że jestem już dobra nie oznacza, że toleruję wszystkich. Tak się nie da. Każdy o tym wie. A kogo wciąż nie mogę znieść? Violetty. Zabrała mi Leona, zabrała mój błysk, który teraz wydaje się mało potrzebny (ale jednak) i zabrała mnie. Trudno, ale nie zamierzam jej niszczyć. Niech sobie żyje długo i szczęśliwie. Największym problemem jest jednak to, że dziewczyna stała się zadziorna. Po prostu zadziorna. Podchodzi do mnie i potrafi wytrącić mnie z równowagi. Co ja wtedy robię? Nie uwierzycie, naprawdę. Zaciskam mocno zęby, zamykam oczy i znów je otwieram, uśmiecham się do niej najszczerzej i odchodzę. Robiłam już to milion razy, ale jej mina wciąż mnie bawi.

    Nie myślcie, że nie czuję bólu.

    Czuję go. Czuję go w każdej cząsteczce mojego ciała. Wiem, że nikt mnie nie pokocha, bo nie jestem niczego warta. Przez te lata nie musiałam się tym martwić, bo nie zwracałam na to uwagi. Zostawiłam to w spokoju. Ale wszystko wraca. Byłam głupia, bo myślałam, że nic się nie stanie, gdy zostanę z niczym. Teraz wiem, że wszystko to miłość. A ja nie mam wszystkiego. Idziemy dalej. Z muzyką w głowie. Bo muzyka to jedyne, co mnie dopełnia. Tylko, gdy gram i śpiewam jestem szczera. Muzyka to ja. Nie będę tego powtarzała w nieskończoność, bo i tak nikt mnie nie słucha.

    - Hej, Lu – usłyszałam hiszpański akcent.

    Spojrzałam w tył i zobaczyłam Natalię, a obok niej Diego. Tak, to byli moi przyjaciele. Tylko oni mnie rozumieli. I to było wspaniałe. Uśmiechnęłam się do nich.

    - Jak tam? Zakochaliście się już? Wypadałoby, bo to najwyższy czas – zapytałam trochę głupio.

    Diego spojrzał na mnie ironicznie i odpowiedział:

    - Ja się nie zakochuję – wywróciłam oczami. – Ale Naty to, co innego.

    Na dźwięk swojego imienia brunetka oderwała wzrok od chłopaka w łososiowej koszulce i kolorowym nakryciu głowy. Patrzył na nią tak samo jak ona na niego. Zaprzeczanie Natalii za trzy, dwa, jeden…

     - Ale ja nikogo nie kocham! – wykrzyknęła.

     Bingo!

    - Nie, w ogóle nie myślisz o hipopotamie raperze – mój cięty język dał się we znaki.

    Natalia zrobiła z ust dziubek, po czym uśmiechnęłam się do nas promieniście i położyła głowę na ramieniu Diega. Nikt nie zwracał na to uwagi. Było wiadome, że między nimi dwojga nie ma niczego więcej poza przyjaźnią.

     - Wiecie coś na temat programu? – zapytałam uśmiechnięta. Poprawili mi humor.

    Diego oderwał wzrok od długich nóg jednej z uczennic i obdarował mnie spojrzeniem. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Łamacz kobiecych serc. Ostrzy sobie zęby na każdą. Według niego, wszystkie są piękne. Dlatego uważam, że jest wspaniały. Ma szacunek do każdej dziewczyny, choć wygląda, jakby miał je pochłonąć jednym bystrym spojrzeniem.

    - Nic jeszcze nie wiadomo. Antonio kazał pojawić się nam o czternastej w auli. Ma dla nas niespodziankę i wszelakie ogłoszenia dotyczące You-Mixu – odpowiedział bez mrugnięcia Diego.

    - Potwornie mi się nie chcę – jęknęłam, prostując nogi.

    Natalia pokręciła głową z niedowierzaniem i oznajmiła:

    - Tobie, naprawdę? – nagle przestała się garbić i spojrzała w głąb jednego korytarza.

    Podążyłam za jej spojrzeniem i dopiero później skarciłam się za to, że tego zapragnęłam. Znowu oni. Cholera. Vilu i Leosiek. Leosiek i Vilu. Brzmi pięknie. Naprawdę, widowiskowo. Ludzie powinni bić im brawa i rozłożyć przed ich nogami czerwony dywan.

     A największym błędem było to, że ten szatyn obok niej był kiedyś moim chłopakiem. Trudno jest mi się pogodzić z jego stratą. Bardzo go kochałam, choć rzadko mu to okazywałam, a zawsze bardzo tego pragnęłam. Tylko, że nie umiałam. Było mi przykro, że nie potrafię nawet okazać swoich uczuć. Jedynie złość. Na szczęście teraz mam przyjaźń. I to mi stuprocentowo wystarcza.

     Szybko spojrzałam na boki i jednym susem zrobiłam krok. Prawie udało mi się wyjść. Violetka zobaczyła mnie w ostatnim momencie. Cholerny pech.

    - A gdzie ucieka nasza księżniczka? – zapytała kpiąco szatynka.

    Wywróciłam oczami i odwróciłam się w jej stronę z pięknym uśmiechem. Nie pokażę jej, jak bardzo ranią mnie jej słowa. Nie dam jej tej satysfakcji. Na pewno nie dzisiaj. Nie w tym miejscu.

    - Muszę się przewietrzyć, więc jeśli pozwolisz – wskazałam głową na wyjście i już chciałam odejść, gdy ta złapała mnie za nadgarstek.

    - A ja chciałabym z tobą porozmawiać – odparła sztucznie.

    - Ach tak, psiapsiółki! – pisnęłam.

    Usłyszałam śmiechy Diego i Natalii, a na ustach Verdasa zauważyłam cień uśmiechu. To mnie tylko zdenerwowało.

    - A tak naprawdę – mój głos ociekał jadem. – Nie mamy o czym.

    Ona pokręciła głową i odparła:

    - Może o tym, żebyś przestała patrzeć takim wzrokiem na mojego chłopaka? – wskazała na Leona. – Uważaj, blondyneczko, on jest mój.

    Zachłysnęłam się powietrzem i spojrzałam na ową dwójkę. Tylko czekałam, aż każdy wyskoczy zza ścian i usłyszę, że to tylko zwykły żart. Ale tak nie było. Czekałam cierpliwie aż raczy mi wszystko wyjaśnić. Po tym, jak ze mną zerwał już nigdy nie spojrzałam na jego twarz. Za wiele straciłam, by potem rozpamiętywać. To było dla mnie bardzo trudne.

    Spojrzałam na Violettę i zapytałam:

    - Czy te groźby są uzasadnione?

    Ona prychnęła. Nawet nie chciałam patrzeć na twarz Verdasa.

    - Myślisz, że nie wiem? – uniosła brwi do góry.

    Zaśmiałam się perliście, ale dało się w tej sztucznej radości usłyszeć nutkę niecierpliwości. Naty i Diego zainteresowani dalszym przebiegiem tej rozmowy, zgarbili się i przyjrzeli im dokładniej.

    Trudno. Trzeba jej pokazać, z kim zadziera.

    Odważyłam się spojrzeć w oczy Leonowi. Ale, gdy zauważyłam ich zielony kolor, nie mogłam się oprzeć, by nie powiedzieć mu, co kłębiło się w mojej głowie już od dawna. Nie zwracałam uwagi na wredną szatynkę, teraz liczyły się moje słowa.

    - Od twojego odejścia, już nigdy nie spojrzałam w twoją twarz. Chociażby przypadkiem. To pierwszy raz od tego czasu. Wybrałeś ją, więc nie stawałam ci na drodze. Bądźmy sobą, nikogo nie udawajmy. Jeżeli twój świat to ona, to nie zamierzam ci przeszkadzać. Zostań tam, gdzie jesteś. Ale…- Kątem oka spojrzałam na Violettę. Jej zdziwienie dodało mi sił. – Ale okiełznaj swoją dziewczynę. Każdy zna prawdę, więc niech przestanie marzyć. I niech zostanie w swoim świecie.*

    Przymrużone oczy Violi dawały mi znak, że jest wściekła. Leon kiwał głową na boki i udawał, że nie poruszyły go moje słowa. Odeszłam ze zwycięskim uśmiechem.

    Będąc na zewnątrz, usłyszałam jeszcze zanoszących się śmiechem Natalię i Diega, a po chwili ich złączone w jedno głosy:

     - Przepraszamy, państwa.

     - Nikt nigdy nie będzie mi mówił, co mam robić – warknęłam, wchodząc do auli.

     Razem ze mną raźno kroczyli Naty i Diego. Jeszcze nie uspokoili się po moim wyznaniu, które skierowałam do Leona.

    Ogromna sala ze sceną wydawała się dzisiaj schludniejsza, ale uważałam, że za bardzo wszystkiemu się przypatruję.

    Wiedziałam, że nie umiem inaczej, więc przyjrzałam się jeszcze kruczoczarnej czuprynie Naty. Jak zwykle, lustrowała wzrokiem Maxi’ego. Podeszłam do niej bliżej i wyszeptałam do ucha:

    - Podejdź do niego, albo ja to dzisiaj zrobię.

    Spojrzała na mnie nerwowo, otwierając usta, by coś powiedzieć, ale rozmyśliła się. W końcu zacisnęła pięści i udała się pewnym krokiem w stronę chłopaka. Maxi rozpromienił się nagle, gdy ją zobaczył. Broduey momentalnie odsunął się od przyjaciela i wyczuwając mój wzrok, wskazał palcem najpierw na roześmianą dwójkę, a potem na mnie. Zrozumiałam pytanie i uśmiechnęłam się, kiwając głową. Może nie wszyscy widzą we mnie tą złą?

     Spojrzałam na Antoniego i Pablo, którzy wkroczyli do sali. Uśmiechałam się, jak głupia. Nawet nie wiedziałam dlaczego. Może przyczyną był czarnoskóry, który chyba widzi we mnie inną osobę. A jeśli on to zauważył, inni też mogą. Powodem mogła być też Natalia, który wymachiwała mi przed nosem zieloną kartką z dziewięcioma cyframi. Ten numer telefonu to dla niej szczyt zwycięstwa.

    - Kochani – powiedział uśmiechnięty Pablo. – Jak wiecie, postanowiliśmy zacząć współpracę z programem You-Mix. Resztę informacji przekaże wam pan Ma… Marotti.

    Do auli wszedł ów człowiek, którego szyję oplatał barwny szal. Uśmiechnął się do nas, a ja nagle skrzywiłam. Wydawał się… dziwny.

    - Nasze reality-show będzie nazywało się Talentos 21. Jesteście wspaniałymi, młodymi ludźmi i mam nadzieję, że dacie z siebie wszystko. To…

    Nie słuchałam go. Spojrzałam za okno, które oplatały piękne, różowe kwiaty. W blasku słońca wydawało się, że świecą, ale to była tylko iluzja. Przez chwilę wszyscy wymieniali się pomysłami, zadawali pytania, a ja dalej patrzyłam za okno. Jak przez mgłę słyszałam ćwierk ptaków. Nawet oklaski nie wyrwały mnie z chwilowej nieobecności. Dopiero silny głos Pablo, rozniósł się po całej auli i obudził mnie:

     - Witamy Federica! – Pablo uśmiechnął się. – Przybył do nas z Włoch!

    Spojrzałam na chłopaka zaciekawiona. Miał na sobie granatową marynarkę, a pod spodem białą koszulkę. Czarne spodnie idealnie podkreślały całościowy efekt. On również wodził wzrokiem po uczniach, ale zbywał ich jednym spojrzeniem. W końcu dotarł do mnie i przyjrzał się. Spojrzałam mu wyzywająco w oczy, przygotowana na wielką bitwę, która niedługo miała się rozegrać. On chwilę jeszcze patrzył, po czym uśmiechnął się do mnie i mrugnął.

     Czy miałam się bać?

 

* Violetta i jej słodziutkie En mi mundo (w moim świecie). Chyba rozumiecie, prawda? 

Jezusie słodki! Ja chciałam kliknąć ,,podgląd", a nie ,,opublikuj". Boże! Życie moje się kończy. Nie będę taka zła i nie usunę Wam rozdziału. Jejciuniu. A chciałam zostawić go na za tydzień. Ech! Głupi blogspot.
No nieważne.
Yyyy... Nie mam jakichś szczególnie fajnych informacji. To Wy sobie komentujcie itd. 
Buziaczki od sfrustrowanej Xenii <3
A nie! Jednak mam informejszyn! Na ,,Jak uciec..." dobiła mi setka obserwatorów! BUJA!