Temporada 1 Capitulo 2: ,,Decir"

 - Myślisz, że nie zauważyłam, jak na ciebie patrzy?- biedna Natalia. Zaraz ją zabiję. - On piękny, ty piękna. Para idealna. Jeszcze wspomnisz moje słowa.

    Jedno spojrzenie, a tyle szumu. Tylku mrugnął i obdarował mnie uśmiechem. To nic takiego. On tam, ja tutaj. Na tym świecie nie ma miejsca dla miłości Ludmiły Ferro. Zło nie może być szczęśliwe nawet wtedy, gdy powoli przeistacza się w dobro. To panna Castillo rządzi Studiem 21. Ta instytucja nie przetrwałaby bez niej ani jednego dnia.

    - Naty, ochłoń już - Diego uratował mnie od paplaniny przyjaciółki. - Ludmiła ma dość wiecznego swatania. Zresztą zaraz zaczyna się lekcja. Musimy iść.

    Dziękuję Bogu, że podarował mi w prezencie takiego chłopaka. Naty odrobinę urażona zgromiła nas wzrokiem i pognała do szatni, by przygotować się do zajęć z Gregorio. Diego, korzystając z okazji, wziął mnie pod ramię i zaprowadził w odległy kąt małego pomieszczenia. 

    - Myślę, że ten Federico to niezłe ziółko - uniosłam jedną brew do góry. - Po prostu wydaje się niebezpieczny. Naty ma rację, idealny partner dla ciebie.

    Jęknęłam w duchu. Kolejna osoba, która wmawia mi, że ten Włoch jest odpowiedni dla mnie. Tylko Leon był najlepszy, ale on wybrał piękną i miłą (jeszcze wtedy) Violettę. Dałam mu wolną rękę. Czy ta decyzja przyniosła mu straty? Tego nie wiem, ale widać, że się męczy.

    - Na Boga, Diego! - krzyknęłam. - Każdy, ale ty? Dobrze wiesz, że kocham muzykę i nikogo więcej. Przepraszam. Ciebie i Naty również, ale czasem przekonywujecie mnie do swoich racji. Wiecie, że tego nie lubię.

    - Lu - westchnął Hiszpan. - Tylko wyrażam swoje zdanie. Musisz wiedzieć, że te gesty, które ci przekazywał świadczą o tym, że nie jesteś mu obojętna.
    Zapomniałam, że Diego to specjalista od badziewnego podrywu. Może mieć każdą, a wcale tego nie chce. Podziwiam logikę mężczyzn.
    - Diego, zostawmy tę sprawę w spokoju - ziewnęłam. - Nie mam ochoty na lekcję tańca. Zrywam się. Powiedz Gregorio, że źle się czułam. Naty tak samo. Muszę pozbierać myśli.
    Diego poruszył dziwnie brwiami i oznajmił:
    - To musi coś znaczyć.
    Zacisnęłam pięści, a on wystawił dłonie w geście obronnym. Uśmiechnęłam się do niego sztucznie i oddaliłam w stronę wyjścia ze szkoły. Niezauważona przeszłam obok pokoju nauczycielskiego. Uśmiechnięta wyszłam, a promienie słońca opatuliły ciepłem moją bladą twarz. Spojrzałam na liście drzew. Ich zieleń niemal raziła moje oczy, ale nie przeszkadzało mi to. Wszystko tego dnia było piękne. Od niedawna nawet codzienne drobnostki sprawiały, że stawałam się szczęśliwsza. Zmiany są niezwykłe. Co rok stajemy się dojrzalsi o nowe doświadczenia. Odnajdujemy swoje życiowe cele, myślimy o przyszłości, zakochujemy się...
    Miłość od dziecka wydawała mi się dziwna. Zawsze zadawałam sobie pytanie jak mama i tata mogą się kochać. Rodzice odpowiadali wtedy, że to uczucie ma ogromną siłę i nawet największe zło nie potrafi go pokonać. Nie rozumiałam tego, więc zostawiałam ten temat w spokoju. Odwieczna zagadka wciąż nie była rozwiązana aż do momentu, gdy w moim życiu pojawił się Leon Verdas, a razem z nim muzyka. Jakim cudem zdobyłam jego miłość? Sama tego nie wiedziałam. Taka gorzka osoba jak ja?
    Nagle posmutniałam.
    To nie miało tak być. Miałam go kochać do końca. To była moja pierwsza miłość. Nie wyobrażałam sobie bez niego życia, ale pojawiła się Castillo. Zawróciła Verdasowi w głowie swoją sztuczną słodkością i pięknym głosem. Niestety, był podatny na te czynniki. Chciałam dać mu bardzo wiele, ale zapomniałam o miłości. W końcu to sobie uświadomiłam, ale było już za późno. Zawładnęła nim do końca, a ja musiałam odejść. I oddaliłam się od niego, ale dopiero wtedy pokochałam go naprawdę. Nie parzyłam w jego twarz przez ten cały czas, ponieważ bałam się zobaczyć tych zielonych oczu. Nie zapomniałam o tym uczuciu aż do tego momentu.
    Stanęłam po środku chodnika. Myśli owładnęły mnie do końca. Tylko, że one mnie bolały. Spojrzałam wokoło. Nagle usłyszałam muzykę, która rozbrzmiewała w całym parku. Uśmiechnęłam się, bo melodia była piękna.
    Spojrzałam w prawo i zobaczyłam biegnącą w moją stronę Camilę. Robi się ciekawie.
    - Ludmiła! - krzyknęła. - Napadło nas na taniec i śpiew. Chcesz iść z nami?
    Zawahałam się. Czy powinnam? Może to jakiś podstęp? Kasztanowłosa i Francesca już dawno nie przyjaźniły się z Violettą. Były oddzielną jednostką i polegały tylko na sobie. Zawsze podziwiałam je za tę radość. Może powinnam tam pójść?
    - Tak - palnęłam bez zastanowienia. - Co śpiewamy?
    - Zaraz usłyszysz - uśmiechnęła się Camila i łapiąc za nadgarstek, pociągnęła mnie w stronę swoich przyjaciół.
    Po chwili ujrzałam Broduey'a z gitarą i Francescę, która wystukiwała jakiś rytm na korze drzewa. Andres stał obok i patrzył w niebo. Uśmiechnęłam się na ten widok, choć nie znałam ich w takim stopniu jak Maxi, czy Natalia, która spędzała z nimi dużo czasu. Nie zakazywałam jej spotkań z nimi. Pozwalałam na wszystko, bo chciałam dla niej jak najlepiej. Navarro potrzebowała miłości, której ja nie dostałam. Może dlatego tak chciałam, by była szczęśliwa.
    Oni również uśmiechnęli się do mnie promieniście, a ja ponownie odwzajemniłam gest trochę nieśmiało. Andresa znałam już bardzo dobrze. Był przyjacielem Verdasa już od dobrych kilku lat. Po zerwaniu z Leonem straciłam kontakt również z nim.
    Moje rozmyśli rozproszyły się, gdy usłyszałam pierwsze dźwięki piosenki. Zaczęłam tańczyć i śpiewać. Byłam sobą, bo ja i muzyka to jedność.

E todo comecou com us simples olhar

Voce ali e eu aqui fiquei logo afim

Sam esplicacao, e sem uma boa razao 

Pra me convencer por que e voce que emocao te ver

Quero te conhecer, saber de tudo o que voce gosta

E sempre poder fazer voce sorrir, um pouco mais

Voce me faz imaginar, voce traz para mim tudo de bom que eu quero

Quero te fazer feliz, voce e minha inspiracao te fiz essa cancao 

Para te dizer que eu quero, te quero fazer feliz

    Skończyliśmy śpiewać ze śmiechem. Spojrzałam na jedno z drzew. Coś się tam poruszyło. Może jestem zbyt przewrażliwiona? Przyjrzałam się grupce uśmiechniętych przyjaciół. Castillo straciła naprawdę dużo.

    Jak mogłem na nią nie patrzeć? Widziałem ją już wcześniej w Studiu, ale teraz promieniowała. Tańczyła, a jej śpiew roznosił się po całym parku. Ten słodki głos, który mógł należeć tylko do niej. Nawet jej nie znałem, nie wiedziałem, jak się nazywa. To nie przeszkodziło mi w tym, by nagrać jej taniec i śpiew. Chciałem patrzeć na nią codziennie choćby przez ekran telefonu.

    - Fede! Federico! - krzyczał jakiś głos. 

    Zdenerwowany spojrzałem w tamtą stronę i zobaczyłem mojego przyjaciela, Marco.

    - Nie wierzę! - uśmiechnąłem się. - Tyle lat!

    Marco zaczął mówić, co robił przez te siedem lat, kiedy to wyprowadził się z Włoszech. Był moim najlepszym kumplem, ale nadszedł moment rozstania. Teraz, gdy mamy siedemnaście lat, możemy nadrobić zaległości. Co chwilę nerwowo zerkałem w stronę, gdzie stała dziewczyna z przyjaciółmi. Nie uszło to uwadze Marco.

    - To twoja dziewczyna? - wskazał na nią palcem. - Ładna. Myślę, jednak, że ta druga, czarnowłosa jest piękniejsza. Zaklepuję ją!

    Spojrzałem na niego z irytacją i powiedziałem:

     - Nie wiem, czy dziewczyny lubią być zaklepywane. I nie, ona nie jest moją dziewczyną.

    - Federico - zdziwił się Marco. - Naprawdę się zmieniłeś. Taki z ciebie romantyk, ze ho, ho!

    Ponownie zgromiłem go wzrokiem, ale natychmiast się uśmiechnąłem. Nie było tajemnicą, że uwielbiałem grać na gitarze,a to zawsze działało na płeć przeciwną.

    - A ten filmik, który nagrywałeś telefonem? Co z nim zrobisz? - zapytał ciekawy przyjaciel.

    Uśmiechnąłem się tajemniczo i odpowiedziałem:

    - Mam co do niego pewne plany - spojrzałem na przyjaciela. - A teraz chodźmy. Musimy nadrobić stracony czas.

    - Ludmiła...

    Z głośnym westchnięciem odwróciłam się w stronę mojego rozmówcy. 

    Od godziny byłam już w Studiu. Nie obeszło się bez bury od Pabla i Gregoria za to, że opuściłam zajęcia. Słuchałam ich nerwowych, przerywanych sobie, wypowiedzi ze spokojem. Cierpliwie czekałam aż monolog nauczyciela tańca się skończy. W końcu nadszedł ten moment, a ja oddaliłam się w stronę toalet. Nie zdążyłam uciec przed ciekawskimi spojrzeniami uczniów.

    Teraz zdziwiona patrzyłam w pewne oczy Andresa Calixto. 

    - Co się stało? - zapytałam. Nie udało mi się ukryć mojego ciekawskiego tonu głosu. 

    - Nie będę owijał w bawełnę, Lu - westchnął. - Mogę tak do ciebie mówić?

    Przytaknęłam niepewnie, co raz bardziej zmartwiona tym, co zaraz wyjdzie na jaw.

    - Myślę, że Leon... Że on... - wyjąkał Andres.

    Zdenerwowana fuknęłam:

    - Co myślisz?! - krzyknęłam. - Do jasnej cholery, Calixto, mów!

    - Myślę, że Leon o tobie nie zapomniał! On wciąż cię kocha, Ludmiła...

Żal, ale krótki.

Żal, bo Maja chciała, a ja nie umiem jej odmówić.

Żal, teledysk do ,,Universo" jest boski.

Żal, już się zaczyna spamowanie LBA.

No nieważne. xd Rozdział beznadziejny. Znów jakieś dziwne zakończenie. xd Mieszam już w drugim rozdziale. Xenia mistrzyni. 

Dobra... To chyba tyle. XD

Besos!

Xenia <3