Temporada 1 Capitulo 3: ,,Amenaza"

  - Co?
    To jedyne słowo, które przecisnęło się przez moje gardło. Nie mogłam ustalić, jakie uczucia kłębią się w moim umyśle, a co dopiero w moim sercu. Wszystko stało się odlegle, a w głowie wciąż słyszałam to samo zdanie..
    On wciąż cię kocha, Ludmiła.
    Nie,to jakiś głupi żart. Kolejny, który wymyślił dla  mnie Verdas. Miałam dość jego gierek. Tego labiryntu, z którego nie mogłam  się wydostać. Próbuje mnie prowadzić gdzieś, gdzie jeszcze nigdy nie byłam. Kolejny raz mną steruje. Czy chce mu się poddać?
    Dopiero po kilku chwilach z przestrachem stwierdziłam, ze chcę, by Leon Verdas mnie kochał.
    Spojrzałam zaszklonymi od łez oczami na Andresa. Z jego wyrazu twarzy mogłam wyczytać ogromny smutek. Było mi z tym źle. Nie powinno go to boleć. Nie zasługiwałam na współczucie. To były moje problemy i sama musiałam sobie z nimi poradzić.
    - Muszę już iść, Andres - wymamrotałam. - Zajęcia już się skończyły i...i...
    Nie zważałam na to, ze nie dokończyłam zdania. Odwróciłam się na pięcie i wyszłam ze szkoły. Nawet nie wiedziałam, kiedy zaczęłam biec. Jak w transie mijałam ciekawskich ludzi. Chcieli wiedzieć wszystko,a ja nie chciałam by bili mnie swoim wzrokiem. W końcu udało mi się dotrzeć do schodów prowadzących do domu. Usiadłam na najwyższym stopniu i ukryłam twarz w dłoniach.
    Wiedziałam, ze miało być inaczej. Miałam kochać go do utraty tchu. Gdy chciałam rozpocząć działania, napatoczyła się  panna Castillo. Zawładnęła nim, a uczucie, którym darzyłam Leona wciąż nie wygasło. Bałam się, że to błędne koło nie będzie miało końca.
    - Coś się stało? - delikatny szept wyswobodził mnie z ponurych myśli.
    Spojrzałam na właściciela głosu i szybko odwróciłam twarz w drugą stronę.
    - Uciekasz przed moim wzrokiem? - zapytał rozbawiony.
    Przetarłam oczy chusteczką, próbując zrobić to tak sprawnie, by nie rozmazać makijażu i nie pokazać chłopakowi, że okazałam swój ból poprzez łzy. Wściekła spojrzałam na Federico i zapytałam:
    - Nie masz swojego życia?
    Zaśmiał się perliście i odparł:
    - Mam, ale gdy widzę, że takie piękne oczy płaczą, przestaję interesować się sobą.  

    Zarumieniłam się, co udało mi się ukryć pod blond włosami. Prychnęłam pod nosem, co miało oznaczać, że nie obchodzą mnie jego poglądy na temat urody kobiet.

    - To jak? Mogę ci pomóc? - uniosłam brwi do góry w geście złości i zdziwienia. - Mam do zaoferowania piosenkę, historyjkę, bajkę, żart...

    - NIE CHCE OD CIEBIE NICZEGO, IDIOTO! - wrzasnęłam i wstałam.

    Założył ręce na pierś i popatrzył na mnie jeszcze raz, dokładnie się przyglądając. Wcale nie podobał  mi się ten wzrok. Chłopak powinien odpuścić. Doskonale wiedziałam, że nie osiągnie niczego wspaniałego. Chyba, że stracę cierpliwość. Wtedy jego twarz nie będzie już tak świecić niczym moja stara cekinowa bluzka. 

    Sfrustrowana podeszłam do drzwi i nacisnęłam stalową klamkę. Gdy prawie je zamknęłam, on zapytał:

    - To może podasz mi swoje imię? 

    Wychyliłam się i krzyknęłam:

    - Jeszcze raz spróbujesz się do mnie zbliżyć, to utopię cię w stawie. Zapamiętaj moje słowa!

    Trzasnęłam drzwiami, zostawiając Federico samego na chodniku pełnym ludzi.

    Gdybym wtedy wiedziała, że chłopaka wcale nie obchodzą moje groźby...

    Następnego dnia postanowiłam unikać i Leona, i Federica. Czułam się osaczona. Nie bylam pewna czy to wszystko, co mowil Andres jest prawda. W glebi serca chcialam, by tak bylo.  Moze tyllko mi sie wydaje i Verdas juz nic dla mnie nie znaczy? Nie, za dlugo czekalam na to, by znow mnie dostrzegl. Wszystko potoczylo sie inaczej. Nie powinnam tyle fantazjowac. Nie przychodzi z tego nic dobrego. 

    Ruszylam do auli. Zaraz zaczynala sie lekcja z Pablo, ze bedzie  tam Leon. Ani sie obejrzalam, zobaczylam na swojej drodze tgo debila. Przez to wszystko zapomnialam, jaksie nazywa. Dopiro co wiedzialam. Cholerna skleroza. Spojrzalam w druga strone, ale byl juz tak blisko, ze nie udalo mi sie odwrocic. Zaklelam w duchu, poniewaz zlapal mnie za nadgarstek tak, ze nie umialam sie wyrwac i uciec.

    - Nie wiem, czego chcesz, ale nie mam ochoty na pogawedki - wywrocilam oczami i spojrzalam na niego.

    Federico prezentowal sie dzisiaj nienagannie. Kazda dziewczyna, ktora przechodzila obok nas wrecz pozerala go wzrokiem. Zauwazylam, ze porunowaly mnie wzrokiem. Dopiero po chwili zrozumialem, ze mi zazdroszcza. Udalo mi sie opanowac smiech.Ten idiota i ja? Blagam, to inna bajka. Chopak jest denerwujacy, natretny i zawsze musi dolozyc swoje trzy grosze.  

    - Nie bede owijal w bawelne -odparl nagle z pewnoscia.- Chcialbym zaczac wszystko od poczatku. Nie musimy sie sie nienawidzic. Mozemy zostac przyjaciolmi. Chcialem cie tylko pocieszyc, naprawde. Wiem, ze mam wady, ale od pierwszego spojrzenia wydawalo mi sie, ze bedzimy idealna pa...idealnymi przyjaciolmi. Nie daj sie dlugo prosic.

    Spojrzalam na niego podejrzliwie. Twarz chlopaka wygladala pewnie. Moze wcale ni chce mii w niczym przeszkodzic? Ale balam sie,ze klamie. Nie mialam jednak nic do stracenia. Mam dwojk przyjaciol,wiec wciaz bede miala wsparcie z ich strony. Jednak z drugiej strony. Federico to jakas pomylka.Los musial mi go przyslac przez zwykly przypadk. To jeden z tych kretynow, oni sie nigdy nie zmieniaja. Co robic,co robic?

    - Czesc, przystojny Wlochu.

    Piskliwy glosik wyrwal mni z meczacych rozmyslen. Nie bylam pewna czy to dobrze, czy zle. Ale ona jest taka denerwujaca. Na dodatek jest moim wrogiem.

    Patrzylam przz chwile na sytuacje,ktora zaczela sie wywiazywac. Panna Castillo zawziece probowala przeekonac do siebie Federica. Ze zdziwiniem stwierdzilam, ze chlopak jej sie poddaje. W jednej chwili chcialam mocno uderzyc ja w twarz, by zaprzestala swoich gierek.  Zmierzylam Violke wzrokiem i zawolalam:

    - Och, kochanie! Ludmila Ferro juz ci pomaga - pisnelam jak Castillo. - Musimy juz isc, przeciez nie chcesz spoznic sie na swoja pierwsza lekcje w Studiu - popatrzylam na Violette i zgrolam ja wzrokim. - A ty pilnuj Verdasa, bo jak ci niedugo ucieknie, to az bedzi sie za nim dymilo.

    Federico parsknal smichem,a szatynka otworzyla usta ze zlosci. Wzielam chlopaka pod reke i odeszlismy w strone auli.Zaprowadzilam go w ciemny kat pomieszcznia i krzyknlam:

    - Czlowieku, ty sobi bze mnie nie dasz rady!

    I te slowa zapoczatkowaly nasza wspolna historie.

    Wysoki chlopak szl uliczka parku. W sumie nie widzial dlaczego to robi. Powinien byc juz w Studiu i czkac na zajecia z Pablo. Zapominal juz o wszystkim. Wcale nie chcial tak zyc. Chcial stac sie innym czlowiekiem. Doskonale wiedzial,ze popelnil w swoim zyciu ogromny blad. Powinien przystopowac i nie dac sie omotac pieknmu glosowi. Ale niestety, wszystko sie skomplikowalo i okazalo sie, ze w koncu zakonczyl to, co bylo piekne. Na poczatku winil za to ja, aleozniej zrozumial,ze to nisrawiedliwe. Zjdenj strony nagle stalo sie nudno,a z drugiej wiedzial, ze to byl poczatek i wszystko sie zczynalo.Nic nie bylo juz dla niego wazne. Porzucil to, co udalo mu sie osiagnac do tamtej pory i uciekl. Uciekl, zotawiajac swoja jedyna szanse.

    Szanse na miilosc.

    Wczoraj juz postanowil, ze srobuje jeszcze raz. Jesli sie nie uda, to orzuci wszelkie nadzieje i nie bedzie naciskal. 

    Nagle sie usmichnal. Moze ktos tam w niebie chcial szczescia Leona Verdasa?

     Nie moglem oderwac wzroku od pieknej blondynki, ktora zawziecie tlumaczyla cos czarnowlosej dziewczynie i Pablo. Zaomnialem o tym, ze mialem poznac wszystkich uczniow Studia. Za bardzo cieszylm sie mysla, ze zostalismy pzyjaciolmi. To byl dobry krok w strone milosci. Moze troche przesadzalem i powinienem odpusciic,ale z drugiej strony zadna przeszkoda nie stawala  mii na drodze. Wiedzialem, ze Ferro jst do mnie sceptycznie nastawiona. Probje sie bronic, ale w koncu ulegnie.

    - Juz oderwij od niej wzrok, przyjacielu.

    Spojrzalm na wlascicelkie ow irytujacego glosu.Okazala sie nia niska bruntka o brazowych oczach i szerokim usmiechu. Kilka kruczoczarnych loczkow spadalo lekko na jej czolo.

    - A kto powidzial, ze sie na nia patrze? -  nie wiedziec czemu,speszylem sie.

    Ona zasmiala sie i odparla:

    - To widac na kilomtr - nagle sppowazniala. - Ale wpadles o uszy, kochany.

    Wywrocilemo oczami i zapytalem:

    - Moze najpierw sie przedstawisz? 

    - Jak tam chcesz - parsknela. - Natalia Navarro, przyjaciolka Ludmily.

    Usmiechnalem sie i z satysfakcja powiedzialem:

    - Federico Pasquerelli, przyjaciel Ludmily.

    Otworzyla szeroko oczy ze zdumienia ale  potem sie rozpromienila.

    - A o co chodzi z tym ,,wpadles po uszy"?
    - Po prostu, kochany - zaśmiała się. - Ona nie przepada za miłością. Właściwie to boi się jej. Nie chcę cię zniechęcać, ale czasem... O mój Boże!
    Przestraszony podążyłem w ślad za jej wzrokiem. Wszystko się przesądziło. To, co zobaczyłem, przelało szalę goryczy.

Wiem, jak to wygląda, ale bardzo się spieszę i nie mogę poprawić tych błędów.Obiecuję, że gdy wrócę poprawię je wszystkie. Moja klawiatura w tablecie nie ma znaków polskich, niestety. :( 
Przybędę tutaj.
A rozdział...
Hm...
Znów się zaczyna komplikować, i znów was zostawiam z pytaniami, ale uświadomiłam sobie, że tak jest bardzo fajnie. :) 
 Maja znów chciała i pewnie jej nie zadowoliłam. :)
Wgl beznadzieja, nic mi nie wychodzi.
No nieważne. :)
Besos i do następnego! :)
Xenia <3