Temporada 1 Capitulo 4: ,,Escapar"

  Czasem zastanawiam się, po co żyję. Gdybym umarł, nie zaznałbym bólu i nigdy bym nie cierpiał. Tak bardzo chciałbym się stąd wydostać. Chciałbym uciec, jak najdalej. Od tego, co mnie otacza. Od tego, co sprawia, że nie panuję nad sobą i mam ochotę uderzyć w coś bardzo, bardzo mocno.
    Nie byłem zdenerwowany ani na niego, ani na nią.
    Byłem zły na siebie.
    Gdy przechodzi jestem sparaliżowany, bo nie robi niczego, by mi się podobać, a dla mnie jest widowiskowa. Widzę ją zjawiskowo piękną, wydaje się taka sztuczna, a tam głęboko jej natura skrywa idealne wnętrze bez żadnej skazy. Wydaje mi się, że czasem robi to specjalnie, ale to nieprawda. To czysty przypadek polegający na jej zdolności, która omamia mnie i pewnie wielu innych, choć nie chcą się przed sobą przyznać, że czują to do Ferro. Przeklinam sam siebie, że zapragnąłem pojawić się w tym miejscu, bo to tylko wykręciło mój świat do góry nogami. Ciężko było mi podejść do niej, płaczącej, i cokolwiek powiedzieć. Bałem się, że gdy zobaczę te zaszklone oczy, nie oderwę od niej wzroku i stracę kontrolę. A nie chciałem, by tak było. W końcu udało mi się podejść. Na szczęście, moją jedyną nadzieją jest to, że nigdy się nie poddaję.
    Ale co zrobiłbym w tej sytuacji?

    Patrzyłem zahipnotyzowany na jej zaróżowione policzki i błyszczące oczy. Zasmuciłem się, bo w moim towarzystwie nie wyglądała na tak zawstydzoną i jednocześnie zachwyconą. Można to było wyczytać z ruchu jej malinowych warg.
    Natalia zauważyła moją reakcję i również spuściła głowę, siadając obok mnie, na zielonym krześle. Westchnęła głęboko i powiedziała:
    - Leon Verdas.
    Nic nie mówiło mi to nazwisko. Myślałem, że to jakaś sława, która objawiła się w Studiu, ale przypomniałem sobie, że widziałem go w auli gdy po raz pierwszy zawitałem do tej szkoły. Jaki jest więc powód mojego strachu? Jak się okazało później, miałem się bać, bo słowa, które wypowiedziała Navarro sprawiły, że zapomniałem kim jestem i dla kogo chcę walczyć.
    - Jedyny chłopak, który skradł serce Ludmiły. Prawdopodobnie na zawsze.

    Jedna z dziewczyn obecnych w auli lustrowała całą sytuacje z niezwykłą ciekawością. Co chwilę zbywała swoich przyjaciół, którzy chcieli obgadać najważniejsze sprawy. Camila Torres porządnie wnerwiona pociągnęła ją za ramię i odprowadziła ją do konta pomieszczenia, by tam pogadać na spokojnie. Zaskoczona dziewczyna zaczęła piszczeć z bólu, jednak rudowłosa zakryła jej usta ręką. Ta nie dała sobą pomiatać i ugryzła pannę Torres w dłoń. To skutecznie podziałało. Czarnowłosa uśmiechnęła się bystrze i pokazała przyjaciółce język. Camila zgromiła ją wzrokiem i potrząsnęła głową na znak, że muszą zmienić temat.
    - Co jest ważniejszego od tamtej scenki z tym Włochem?
    - Mogę się założyć, że znasz już jego cały życiorys - uśmiechnęła się bystrze ruda.
    Francesca przez chwilę zmieszana, zaróżowiła się, ale natychmiast czerwone kolory znikły z jej policzków. Odpowiedziała chytrze:
    - Przecież ja też jestem Włoszką, a o lud trzeba dbać, prawda?
    Camila wywróciła oczami, ale natychmiast się rozweseliła, zaczynając piszczeć.
    - Aha - przeciągnęła Fran. - Zaraz ogłuchnę.
    - Fran! Fran! Fran! Ty szczęściaro! - wołała Torres.
    Nagle do sali wszedł Pablo razem z Marottim, więc dziewczęta przestały rozmawiać i odwróciły się w stronę sceny.
    Francesca zdążyła jeszcze wyszeptać bezgłośne: Po zajęciach wszystko mi opowiesz.

    Pablo zaczął mówić bardzo szybko, przepełniony wielką euforią. Jak się okazało, uczniowi mieli za zadanie zaśpiewać Juntos somos mas na żywo. Grupka klasnęła wesoło w dłonie i zaczęła się uśmiechać, gestykulować. Ucieszyło ich to, że mogą przedstawić swoje możliwości przed kamerą dla tak popularnego programu internetowego.
    - To kiedy występujemy? - zapytała Violetta, nieświadoma tego, że przed chwilą jej chłopak flirtował z jej wrogiem.
    Pablo uśmiechnął się jeszcze szerzej i wykrzyknął:
    - Już dzisiaj! Teraz! Czy to niecudowne?
    Wszystkim uczniom zrzedły miny. Nauczyciel zmarszczył brwi, a Marotti nerwowo podrapał się po czubku głowy.
    - Coś nie tak? - zapytał Pablo.
    - Po prostu tak... - zamyśliła się przez chwilę Naty. - Po prostu jesteśmy trochę sparaliżowani. Nie spodziewaliśmy się tego. Nawet nie przećwiczyliśmy choreografii.
    Reszta pokiwała twierdząco głową, ale Pablo zaczął tłumaczyć, że nie trzeba się bać, bo są razem i pomogą sobie zawsze. I tak, od spojrzenia do spojrzenia, postanowili spróbować.
    Ustawili się na scenie. Muzyka zaczęła grać, a oni śpiewali tak, jak nigdy. Przyciągali spojrzenia innych i hipnotyzowali ich swoimi ruchami i głosami. Byli jednością i dopełniali siebie jak najlepiej umieli. Marroti zaczął tańczyć i uśmiechać. Radośnie machał swoim neonowym szalem. Występ dobiegł końca.
    - Rzeczywiście - uśmiechnęła się Ludmiła. - Razem możemy więcej.
    Tymi słowami zadziwiła wszystkich. Sprawiła, że ci, którzy nie zrozumieli jej przemiany, uwierzyli w nią.

    Mijały dni. Przesłuchania do reality miały odbyć się już niedługo, więc wszyscy z roztargnieniem przygotowywali się do występu. Nawet Naty, która bujała w obłokach. Próbowała choć raz skupić się na piosence i zaśpiewać ją poprawnie, ale nie udawało się. Miłość potrafi zawładnąć człowiekiem. Nagle posmutniała. Jej uczucie zostało odwzajemnione, ale Federico...
    Nie znała go tak dobrze, ale teraz wszyscy łapali z nim kontakt. Wszystko zdawało się pozbawione koloru. Nigdy nie zwróciłaby na to uwagi, gdyby nie to, że widziała fałszywy uśmiech Federica, gdy Ludmiła mówiła o Leonie.
    Właśnie, Leon.
    Nawet nie rozstał się z Violettą. Po prostu się unikali, ale Natalia doskonale wiedziała, co stanie się, gdy Castillo dowie się o niedoszłej zdradzie Leona. Będzie wielkie...
    - Ty małpo!
    To życie jest takie zwariowane. Nawet nie zdążysz o czymś pomyśleć, a to już przychodzi.
    Hiszpanka wybiegła z sali muzycznej na korytarz, ale to, co tam zobaczyła przeraziło ją.
    Naprzeciw wrzeszczącej Violetty Castillo stała Ludmiła, zupełnie bezbronna. Nagle tłum gapiów spojrzał w ich stronę i przybliżył się do dwóch dziewczyn.
    Natalia z przerażeniem spoglądała na Ferro, która tak bardzo silna na zewnątrz, nie umiała wydusić z siebie żadnego słowa.
    Co tak stoisz, Navarro?! Idź tam do niej, bo Castillo ją pożre! Jakiś cichy głosik w jej głowie poruszył jej nogami tak, że znalazła się tuż obok przyjaciółki, zasłaniając ją tak, jakby bała się, że słowa, które wypowie zaraz Violetta pokaleczą Ludmiłę.
    - Boże, dziewczyno... - wywróciła oczami Naty z kpiącym uśmieszkiem. - Kogo ty z siebie robisz?
    Castillo nawet nie zdążyła odpowiedzieć, bo do przyjaciółek dołączył Diego, który zasłonił panienkę Ferro jeszcze bardziej. Nagle odezwał się:
    - Ona nie wie, co to jest miłość, Naty - pokręcił głową zdesperowany. - Nigdy nie wiedziała.
    Violetta zacisnęła swoje małe dłonie w pięści i już chciała rzucić się na ową trójkę, ale zatrzymał ją silny uścisk ręki na nadgarstku. Wszyscy popatrzyli w stronę Federica, którego twarz wyrażała czystą wściekłość. Każdy nagle przestał oddychać. Czas zatrzymał się i wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Włoch popatrzył na okrąg utworzony przy Ludmile. Byli tam wszyscy. Francesca, która mierzyła Castillo wzrokiem. Wiedziała, jaki popełniła błąd, gdy zaczęła się z nią przyjaźnić. Camila, która próbowała uspokoić się i spojrzeć w twarz swojej rywalce. Nie umiała wybaczyć sobie, że kiedyś zaufała tej osobie. Broduey zamknął, a potem ponownie otworzył oczy, z których biły szalone ogniki wściekłości. Andres patrzył na całą sytuację i złapał Ludmiłę za ramię, by dodać jej otuchy. Maxi stał obok Naty i patrzył na Violettę w skupieniu. Z satysfakcją stwierdził, że na jej twarzy maluje się coraz większe przerażenie.
    Wszyscy tworzyli idealny krąg, który bronił Ludmiły. W jej oczach pojawiły się łzy, jedna spłynęła po rumianym policzku.
    Federico puścił Violettę i powiedział:
    - Nigdy tego nie rób - zacisnął zęby ze wściekłości. - Otwórz oczy i spójrz, kim jesteś. Uświadom to sobie.

    Violetta rozejrzała się wokoło i zobaczyła Leona, który zmierzał do niej pewnym krokiem. Federico dołączył do Ludmiły i złapał ją za rękę. Ona popatrzyła na niego, ale chłopak unikał jej wzroku. Bał się.
    - Chciałem ci tylko powiedzieć, że odkryłem kim jesteś - oczy Violetty wyrażały złość. - I żałuję, że nie zauważyłem tego wcześniej.
    Doszedł do Ludmiły i złapał ją za drugą rękę. Federico widząc to, puścił dziewczynę, a ona ponownie spojrzała na niego. Czuł, że zastanawia się, dlaczego to zrobił.
    Castillo zmierzyła wszystkich wzrokiem i wykrzyknęła:
    - Jeszcze tego pożałujecie!
    Wszyscy parsknęli śmiechem, a ona odeszła, chwiejąc się na swoich koturnach.
    - Nigdy nie sądziłam, że będę broniła Ludmiły Ferro - rozpogodziła się Camila i przytuliła blondynkę.
    I nagle każdy darzył dziewczynę jakimś miłym słówkiem. Gdy już wszyscy skończyli, rozejrzała się wokoło szukając wzrokiem Federico.
    Zniknął.

Nie wiem dlaczego piszę takie krótkie i na dodatek bezsensowne rozdziały. 
Eh... Nieważne. 
Już nie zostawiam Was z pytaniami.
Przepraszam za tą narracje, ale o to mi chodzi. Federico i Ludmiła pierwszoosobowa,a reszta trzecioosobowa. Głupota, wiem.
Yyym... Następny rozdział będzie, jak mnie wena dopadnie. 
Ciao!
Xenia <3