Temporada 1 Capitulo 5: ,,Camino"

      Wszystko było dobrze, choć jednocześnie wszystko było takie złe i niesprawiedliwe.

      Każdy kto dowiedziałby się o poglądach panny Ferro, powiedziałby, że dziewczyna wybrzydza i zawsze chce być najlepsza. A wcale tak ni było. Jej kontakty z Leonem zaciśniły się, ale... Ale Federico wciąż wydawał się dziwnie oschły. Ludmiła wyrzucała sobie, że gdzieś popełniła błąd. Wciąż pozostawało pytanie: jaki? Nie zrobiła  niczego złego. Wręcz przeciwnie, wciąż wydawał się dziwnie  spokojna. Taka poukładana jak nigdy. Afera z Castillo tylko dodała jej skrzydeł. Od tamtej pory wiedziała, że może znaleźć pocieszenie we wszystkich dawnych przyjaciołach Violetty. To ją satysfakcjonowało. I jeszcze to, że mogłam upajać się jej spojrzeniami skierowanymi do Leona. On tymczasem był bardzo blisko blondynki, a ona sama nie wiedziała, co ma z tym zrobić. Nie rozumiała, dlaczego teraz wszyscy ją uwielbiali i szanowali. Po prostu chodzili za nią wszędzie. Chcieli być razem z nią w parze na zajęciach, chcieli z nią grać, chcieli wychodzić do kina. Z jednej strony poczuła się, jakby niewidzialne piórko łaskotało jej twarz, ale czasem wydawało jej się to udręczeniem. Kochała ich za tą pomoc, która wydawała się taka niezbędna do dalszego funkcjonowania. Może czasem wydawało się, że nie powinni zadawać się z Ferro, ale ona to doceniała i chciała mówić im o wszystkim.

    Wciąż było jednak źle. Dlaczego?

    Przyjrzała się szkolnemu korytarzowi. Dużo osób zapisało się na casting do reality. W nich również Violetta, która mierzyła ją wzrokiem i już miała stawiać krok w jej stronę, gdy przed blondynką pojawiła się Natalia. Kątem oka Ludmiła zauważyła jak szatynka cofa się i siada na ławce. Z kpiącym uśmiechem spojrzała na przyjaciółkę. Jej mina jednak zrzedła, gdy zobaczyła jej karcące spojrzenie.

     - Co z Fede? Widziałaś się z nim? - zapytała Ludmiła na wstępie, próbując pokazać, że nie ruszają ją jej spojrzenia.

     Natalia pokręciła głową i powiedziała:

    - Diego poszedł szukać go w parku - położyła ręce na piersi. - Pamiętaj, Ludmiła. Zawsze, ale to zawsze przemyśl to, co chcesz zrobić. Inaczej nic ci się nie uda, a możesz zranić niejedną osobę.

    Otworzyła szerzej usta, ale gdy chciała zapytać Naty o co jej chodzi, ta odeszła zostawiając ją samą z jedną zagadką i bez żadnych odpowiedzi.

Radzę sobie z głosami w mojej głowie.

Próbujesz mnie ratować, przestań wstrzymywać oddech.

~ Rihanna ft. Eminem - The Monster ~

     Piękna brunetka wędrowała uliczkami parku, roześmiana i pełna energii. Jeszcze tylko kilka godzin dzieliło ją od występu castingowego do reality. Była szczęśliwa, że będzie mogła znów coś zaśpiewać, a przez to pokazać siebie. Uwielbiała widzieć ten błysk w oczach publiczności. Wtedy mogli zobaczyć prawdziwą ją. Mogła otworzyć się i wydobyć z siebie to, co najlepsze. Potem znów to zamknąć i tak w kółko. Pozwalać sobie na to tylko w wyjątkowych momentach - to jest najpiękniejsze.

  Wystarczy pamiętać o swojej wyjątkowości. Każdy człowiek to swój własny ideał. Wszyscy łakną dążenia do niczego, a przecież jesteśmy tak blisko. Musimy tylko odkryć to, że nic nie dzieje się znikąd.

   - Jakie szczęście - przed Francescą pojawiła się zadyszana Camila.

    Włoszka otworzyła szeroko oczy, bo nie mogła zrozumieć, co tutaj robi. Powiedziała, że będzie przygotowywać się do castingu przez cały pozostały czas. Teraz stała przed nią i ledwo udawało jej się unieść rękę do serca, by zatrzymać jego szybkie bicie.

   - Coś się stało? - zapytała brunetka, wahając się.

   - Oj, stało się, stało - jej ton głosu wyrażał pewność, więc Fran zdecydowała się na najgorsze wyznania.

   Nadstawiła uszu, by usłyszeć jej słabiutki głos:

   - Biegłam tutaj tak szybko, że niemal tratowałam ludzi - wydyszała. - Zapomniałam, że miałam ci powiedzieć o tym chłopaku.

   Najpierw na jej twarz zawitało zdziwienie, ale potem duma i wtedy zaczęła przytulać swoją przyjaciółkę i co chwilę mówić do niej, że jej gratuluję, życzy szczęścia... Tak bardzo cieszyła się, że odnalazła osobę, która zasługuje na widok jej burzy rudych włosów przez cały czas. Prawie płakała, gdy składała jej te wszystkie życzenia. Camila spojrzała na nią nagle jak na wariatkę i odpowiedziała:

   - Przecież nie chodzi mi o żaden nowy nabytek - machnęła ręką. - Chodzi o twój obiekt westchnień.

   - W nikim się jeszcze nie zakochałam - prychnęła Francesca, prawie zanosząc się śmiechem.

   - Właśnie, Fran - uśmiechnęła się chytrze Camila. - Jeszcze...

   Włoszka przymknęła oczy, by nie wybuchnąć. Zaczęła liczyć do dziesięciu. Wiedziała, że ruda jest podekscytowana, a wtedy zaczyna szaleć i wyobrażać sobie za dużo rzeczy. 

   - O co ci chodzi dokładnie? - zapytała Fran. 

   - Ech - westchnęła. - Nijaki Marco Tavelli jest zainteresowany właśnie.... Uwaga, uwaga! Właśnie tobą! Fanfary!

   Prychnęła głośno i zapytała:

   - To pewnie jakiś idiota, nawet go nie znam.

   Camila uniosła zabawnie brwi i wyszeptała do ucha Fran, już odchodząc:

   - Może i idiota... Ale idiota z pięknymi brązowymi oczami i czarną czupryną. 

   Ruda odeszła, zostawiając przyjaciółkę samą. Po jej głowie wciąż chodziło jedno pytanie. Dlaczego serce nagle zabiło tak szybko?

Czuję tą miłość.

I czuję jak we mnie płonie.

~ OneRepublic - Counting Stars ~

    Federico wiedział, że dzieli go już tylko kilka ulic i będzie w Studiu. Chciał przemyśleć kilka spraw, więc przyszedł na same występy. Kochał śpiewać i nie chciał rezygnować ze śpiewu nawet jeżeli miał problemy. Ale czy te drobne pomyłki można aż tak wyolbrzymiać? To tylko miłość... Jednak nie. To aż miłość. To najwięcej.

    Gdy przekroczył próg Studia, zobaczył na środku kolorowego korytarza świecącą spódniczkę, należącą do Ludmiły. Obok niej stał Leon Verdas, który uśmiechał się do niej szeroko i próbował kokietować na różne sposoby. Włoch na chwilę zamknął oczy, by przemyśleć to, co zaraz miał zrobić. Po dziesięciu sekundach je otworzył , zacisnął pięści i ruszył w kierunku owej pary. Nagle znikąd pojawiła się przed nim Hiszpanka, która pociągnęła go za rękę. Po drugiej stronie pojawił się Diego, który również zaczął go ciągnąć. Federico dopiero po kilkunastu sekundach zdołał się uwolnić i powiedzieć do nich:

    - Prawie rozerwaliście mnie na pół.

    - Musimy pogadać - powiedzieli jednocześnie.

    Natalia uśmiechnęła się do Diego, a on odwzajemnił ten lekki gest. Popatrzył znacząco na Włocha, jakby prosząc niemo, że to bardzo pilne i po prostu muszą porozmawiać.

   - Wiecie co? - zapytał Federico. - Myślę, że chodzi wam o to samo, więc chodźcie na zewnątrz.

   Przytaknęli i wyszli na dwór, po czym usiedli na ławce. Federico z ulgą rozprostował nogi i skierował twarz w stronę słońca, by ją ogrzać. Nagle poczuł na ramieniu czyjąś głowę i ramiona oplatające jego tors i plecy. Spojrzał na burzę czarnych loków należących do panny Navarro. Z rozbawieniem, zapytał:

    - Co ty robisz?

    - Wiem, jak musisz się czuć... - wyszeptała, spojrzawszy mu w oczy. - Wiemy, co się dzieje, Federico. Nie musisz tego przed nami ukrywać.

    Chłopak westchnął i popatrzył na Hiszpana. On skinął głową, a w swoim spojrzeniu przekazał wszystkie wyrazy współczucia.

    - Widzimy, jak patrzysz na Ludmiłę. A teraz, gdy pojawił się Verdas, jesteś zepchnięty na drugi plan - wyszeptał Diego.

    Federico przytaknął, nie mogąc zdobyć się na wyduszenie z ust chociaż jednego słowa.

    - Dzisiaj o ciebie pytała - powiedziała Natalia.

    Włoch nagle rozpromienił się i uśmiechnął szeroko. Wiedział, że życie płata różne figle i może nic jeszcze nie jest stracone. Na wszystko trzeba poczekać, a wtedy zostanie się nagrodzonym. Jeszcze tylko kilka chwil i będzie mógł się cieszyć swoim występem. Wystarczy pokazać siebie. Przez muzykę można wyrazić wszystko. Ten smutek, który kłębił się właśnie w nim też. Musi pokazać Ludmile wszystko. 

    - Teraz moja kolej? Wyczytali mnie, prawda? - uśmiechnął się. - Daj mi gitarę.

    Diego podał chłopakowi swój czarny instrument i wyszeptał: powodzenia.

    - Musi być dobrze... - wyszeptał do siebie Federico i wszedł do środka.

    W tłumie zobaczył Ludmiłę, nadal rozmawiającą z Verdasem. Podszedł do niej śmiało i powiedział:

    - Teraz będę występował - wyszeptał, nie zważając na towarzystwo szatyna. - Chcę, żebyś tam była.

    Uśmiechnęła się, co dodało mu otuchy. Pomachał jej na pożegnanie i powędrował do auli. Tam przywitał go programowy wystrój i jurorzy. Gregorio siedział dumnie na jednym z krzeseł i patrzył na niego złowrogo. Marotti uśmiechał się, a Angie dodawała otuchy. Razem wyglądali jak jakaś mieszanka wybuchowa, ale Federico to nie przeszkadzało. Nawet w Gregoriu potrafił odnaleźć jakieś ludzkie gesty.

    - Co nam zaśpiewasz? - zapytał Marotti.

    Włoch wspiął się po dwóch schodkach i powiedział do mikrofonu:

     - To moja piosenka. Sam ją napisałem.

     Angie poprosiła o rozpoczęcie. Federico ostatni raz spojrzał na drzwi i zaczął swój występ.

Dla Twojej miłości odrodzę się, bo jesteś dla mnie wszystkim.

Jest mi zimno i nie mam Cię, i niebo zszarzało.

Mogę czekać tysiąc lat, marząc, że przyjdziesz do mnie.

Bo to życie nie jest życiem bez Ciebie.

    Jego głos poniósł się po auli, a gitara pięknie dopełniała całość. Serce prawie wyskoczyło mu z piersi, gdy zobaczył jak do środka wchodzi Ludmiła i uśmiecha się na jego widok. Wiedział, że musi dać z siebie wszystko właśnie w tym momencie.

    

Poczekam, bo nauczyłaś mnie żyć.

Pójdę za Tobą dlatego, że chcę dać Ci mój świat.

Będę czekać aż wrócisz.

I zrobię wszystko, by znowu Cię zobaczyć.

    Zobaczył go, jak wchodzi i ustawia się obok niej. Patrzy na nią tak, jak zawsze on. Tylko, że gdy Federico patrzy na nią w ten sam sposób, na jej twarzy nie ma żadnych rumieńców. Teraz widział, jak pod jego spojrzeniem, zawstydza się. Jego serce rozbiło się na miliony kawałków. 

Narracja będzie jednak trzecioosobowa.

Tyle. Pa!

Xenia.
EDIT: Macie zajebiście wyjustowany tekst.