Temporada 1 Capitulo 10: ,,Soñar"

 
    Uciekała.

    Próbowała biec jak najszybciej, choć wiedziała, że nie ruszył za nią. Znów zabłądziła gdzieś w swojej głowie. Myślała, że pęknie jej serce, gdy zobaczyła jego łzy. Nie mogła wyobrazić sobie skali jego podłamania. To wszystko stało się przecież przez nią. Musiała jakoś pokonać swoją bezsilność, ale nie umiała. Może dlatego teraz biegła i nie chciała patrzeć mu w oczy. Zobaczyłaby ból. Dlaczego akurat ona musiała tak ranić?
    Gdzieś w oddali grała muzyka. Uspokoiła ją, przestała się trząść. Teraz szła powoli, otwierając usta w oczekiwaniu, by zobaczyć, kto tak pięknie śpiewa. Znała już ten głos, ale nie mogła zidentyfikować do kogo on należy. Czuła się dziwnie. Dźwięk gitary ją uspakajał.
    Gitary?
    Zobaczyła Federico.
    Nie wiedziała, czy czuje się dobrze czy źle. Wyglądał tak jak zawsze. Nie. nie tak, jak codziennie. Gdy ją poznał był uśmiechnięty, radosny, jego oczy błyszczały. Teraz dopiero ją zauważył, wymieniali się spojrzeniami. Zatonęła w jego czekoladowych tęczówkach.
    To, co tam zobaczyła ją przestraszyło, przeraziło. Nie mogła uwierzyć, ale musiała. To nie był sen, to była rzeczywistość. Jak mogła nie zauważyć? Zaślepiona nieprawdziwą miłością do kogoś innego. Nie jego. Nie było jej, gdy na nią patrzył. Bo przyglądał jej się przez cały czas. Wtedy przy fontannie, gdy przytulała Verdasa. Bolało go to. Zaciskał pięści za każdym razem, gdy widział mnie z nim. Poddawał się. Uciekał tak, jak ona teraz. Szedł w inną stronę, gdy zobaczył nas na swojej drodze. Nie widziała niczego, była ślepa, głupia. Miała ochotę krzyczeć, by jej wybaczył, zobaczył jeszcze raz to, co go w niej zauroczyło. Znała odpowiedź na to pytanie, on już dawno wiedział, co odpowie, gdy ten moment nadejdzie.
    I nadszedł nieoczekiwanie, a ona tonęła. Tonęła we własnym bólu, który wyrządziła swoimi własnymi rękoma. Była zła dla siebie, dla niego. Ta nieświadomość przez ostatni czas.
     - Federico...
    Jej szept, taki cichy podziałał na niego jak wiadro zimnej wody, jak płachta na byka. To ona to zepsuła. Kochałem ją. Skrzywdziła go tak, że nie umiał sobie wyobrazić tego, jak ona może się czuć. Skupił się na tym, co ma zrobić, co powiedzieć. Teraz to ona chciała błagać.
    - Już za późno na jakiekolwiek przeprosiny.
    Gdy skończył mówić, odszedł.
    Nie spojrzał na nią ani jeden raz. Nie odwrócił głowy.
    Wyjął za to telefon z kieszeni i drżącymi rękoma wykręcił numer.
    - Halo, Violetta?

Lód w mojej krwi rani moje żyły
I czuję chłód kolejnych dni, które pewnie jeszcze przeżyję.

    - Nie rozumiem, co się dzieje, Maxi.

    Natalia już od wyjścia rankiem z domu, przeczuwała, że dzisiejszego dnia coś się wydarzy. Była przewrażliwiona tak, jak zwykle. Na dodatek była pewna, że kłopoty będzie miała Ludmiła. Tym bardziej, że odkąd spotyka się z Verdasem, Federico cierpi z każdym dniem coraz mocniej. W tamtej chwili nie obchodziło ją, że Ludmiła jest jej przyjaciółką, chciała ją uderzyć tak mocno, by w końcu coś zrozumiała. 

    Hiszpanka nie wiedziała, że wszystko już jest jasne. Dla wszystkich.

    - Naty... - paniczny szept Maxi'ego, zmusił ją do powędrowania za jego wzrokiem. - Niemożliwe.

    To, co zobaczyli przeraziło ich nie na żarty. Nigdy nie wyobrażała sobie tego. Był bardzo blisko, więc mogła już zauważyć, jak zaciska zęby na wargach. Stróżka krwi spływała po jego policzku, a jego to wcale nie obchodzi. Dłonie zacisnął w pięści tak mocno, że Naty mogła zobaczyć jego żyły. Dopiero później spojrzała na jego oczy. Miała ochotę zemdleć, a przecież chciała być przygotowana na ten widok. Tak musiało być, więc dlaczego teraz czuję się tak źle?
    Bo go nie uprzedziłam.
    Z drugiej strony, powinien to zauważyć.
    - Leon, co się stało? - podbiegła do niego, a tuż za nią Maxi.
   Długo nie odpowiadał. Było cicho. Na ulicy nie było słychać ani jednego dźwięku samochodu, szum liści ustał, ludzie poruszali się bezgłośnie. Cisza była nie do zniesienia, kaleczyła uszy. Leon wciąż nie mówił nic, tylko patrzył swoimi zaszklonymi oczami przed siebie, jakby nigdy nikt go o nic nie zapytał. Był jak marionetka, szmaciana lalka. Nie mógł wypowiedzieć ani jednego słowa.
    Maxi również czuł powagę sytuacji, choć wcześniej nie uważał tego za większe zagrożenie. Nigdy nie mógł sobie wyobrazić zapłakanego Verdasa. Był za silny na cierpienie. Teraz, gdy widział go w takim stanie nie mógł uwierzyć. Każdy mógł płakać, ale na pewno nie on. Spojrzał na Natalię. Na jej twarzy malował się smutek, brwi mocno zmarszczyła, a jednocześnie jej twarz była bardzo delikatna, rumiana od nadmiaru emocji.
    - Chyba się pomyliłem - jego słowa nie były dla nich jasne.
    - W czym?
    Odszedł. Nie odpowiedział.

Znów tylko ból zaciska mi pętle na szyi
I nie rozumiem słów, którymi mówią do mnie inni.

    Wiedział, że jest pionkiem zbitym z planszy. Przecież on czuł się tak samo jeszcze wczoraj. Teraz już zrozumiała, ale czy to coś mu dawało? Chyba nie, przecież nie ma ochoty patrzeć na osobę, która go tak skrzywdziła. Federica nie obchodziło to, że była nieświadoma, zaślepiona. Mogła zobaczyć, tylko nie chciała. Wciąż był obok nie, w końcu się poddał, to nie miało sensu.

    Kręcenie się po całym Buenos Aires nie było dobrym pomysłem. Może i mógł odetchnąć spokojnie i popatrzeć na neonowe szyldy sklepów, ale to mu nie pomagało. Wyszedł wcześniej z domu na spotkanie z Violettą. Teraz już przynajmniej wiedział, co chce robić. Mógł śmiało powiedzieć, że był jak ptak wreszcie uwolniony z klatki. Był wolny, mógł robić, co chce. Po prostu żył. Mógł robić, co chce.
    Nagle przed oczyma pojawiła mu się jej twarz z jedną łzą spływającą najpierw po policzku, potem po brodzie i w końcu po szyi. Nie powinien tego czuć. Czy ją zranił? Tak, tak samo, jak ona mnie wcześniej. Z taką samą siłą. Jesteśmy sobie równi. Byli źli, okropni, oboje. Teraz pasowali do siebie idealnie. Federico chciał zboczyć z jakiejś ścieżki jeszcze przed tym, co stało się dzisiejszego dnia.
    Bił się z myślami. Po jednej stronie stanął diabeł w czerwonym stroju, mrugając szkarłatnymi oczyma z rogami i ogonem, które dodawały mu złowrogiej postawy. Federico z przerażeniem odkrył, że to nie był mężczyzna, tylko kobieta. Kobieta o twarzy Violetty. Natomiast na przeciw niego stała anielica, oślepiała swoją boskością. Jej aureola wiła się wokół blond włosów. Złocistych włosów Ludmiły. Nie mógł spojrzeć w oczy tej małej postaci z ogromną siłą. Może dlatego, że na jej twarzy, odbijały się łzy, które wciąż denerwująco kapały. Nie było nikogo. Tylko cała trójka skupiona w swoich spojrzeniach.
    - Kogo wybierzesz, Federico? - diablica Violetta, omamiała go swoim słodkim głosem.
    - Nie wiem - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Chcę posłuchać jeszcze anielicy.
    Chciał, ale nie odwrócił głowy w jej stronę. Gdyby to zrobił, znów poczułby się zły, najgorszy. A ona? Patrzyła na niego z powagą wymalowaną na bladej twarzy. Jednocześnie biła z niej potęga, Federico wciąż ją czuł.
    - Nie podam ci rozwiązania na tacy - powiedziała, przewracając głowę na bok. - Samo to, że nie chcesz na mnie spojrzeć jest złem. Nie powiesz nic?
     Powiedziałbym, ale nie umiem.

Nie chcę umierać, a samotność jest mordercą.

    Ktoś krzyczał tuż obok niej. Na niebie pojawiły się czarne chmury, zwiastujące deszcz. Była w ciemnym zaułku, bez wyjścia, pozostawiona sama sobie. Nikt jej nie słyszał, nikt nie mógł zobaczyć. Cienie zasłaniały jej twarz z lękiem patrzyła na swoje buty. Była bezbronna, a wiedziała, że zaraz stanie się coś złego. ta chwila była niepewnością, nie wiedziała, co stanie się w następnej sekundzie. 
    Wtem poczuła czyjś oddech na swojej szyi. Był ciepły, od niego biło to ciepło. Była ciekawa, co nim kieruje. Przybył tutaj, do niej, by ją ocalić... Przed samym sobą? To on ranił, dlaczego teraz chce ją uratować? 
    Spojrzała w czekoladowe oczy. Tym razem nie były ciepłe. Biło od nich zimno. Źrenice, które lokalizowały każdy jej ruch, każdy oddech. Nie mogła oderwać od niego swojego wzroku. Może dlatego, że nie zawsze mogła na niego patrzeć bez poczucia winy. Nie mówili nic. Cisza dzwoniła w ich uszach, ale jednocześnie była ukojeniem. Już i tak wymienili dużo zbędnych słów, które umiały tylko ranić. Teraz jest inaczej. Upajają się swoimi spojrzeniami, są szczęśliwi.
     Wtem lunął deszcz. Byli jak swoje lustrzane odbicia, oboje równocześnie popatrzyli w niebo. To były łzy. Ich łzy, które utajane były pod uśmiechami. Nie wytrzymały, lunęły na ziemię. Zostawiały swoje ślady w sercach każdego. W końcu znów popatrzyła na niego. Zaczęli moknąć. On też. 
    - Jest mi zimno - wyszeptała.
    - Mi też.
   Przytulił ją. Zamknęła oczy. To było niebo. Widziała słońce, księżyc, gwiazdy, czuła jego zapach. Znała wszystkie jego sekrety, to marzenie. Płonęła. Tak, płonęła żywym ogniem, rozpalała się z każdą sekundą uścisku. Deszcz nagle przestał padać, a w ciemne sklepienie wystrzeliły fajerwerki. 
    Wtedy poczuła smak jego ust. 
    Federico i Ludmiła. Ludmiła i Federico. Byli jednością. Zaznali swojej miłości, tej słonej miłości, przepełnionej bólem. Cierpienie mówiło za nich. Upajali się nim, tym smakiem. Nic nie dawało im takiej radości jak swój dotyk.
   I wtem oderwali się od siebie. Niebo zgasło, jego oczy już nie płonęły, jej serce przestało dawać mu ciepło.
   Zapanowała ciemność.

Przypominam sobie sny o pięknej przyszłości,

do której wszystkie drzwi są zamknięte już bezpowrotnie.

    - Zostaw mnie.

    - Nie zostawię cię, Federico. Podejmujesz złą decyzję, nie opuszczę cię.

    - Skąd masz pewność? Już raz opuściłaś.

    - Wiesz, że nie chciałam.

    - Wiem. Dlatego już ci nie chcę ufać.

    - Bo nie wiem, co robię?

    - Nigdy nie chciałem cię krzywdzić słowami.

    - Jednak to zrobiłeś.

    - Tak.

    - Dobrze, że się do tego przyznajesz.

    - Mam swoją godność.

    To była jego walka z Ludmiłą. Doskonale wiedział, co odpowie, więc walczył z nią w myślach. 

    Nagle zobaczył ją na swojej drodze. Przestraszył się, ale nie mógł odejść. Przecież kiedyś to musiało się stać.

    - Nie uciekaj przede mną.

    To była Ludmiła, której nie znał. Jej następna maska. Natalia o nich opowiadała. Niektóre są nie do zniesienia. Jedyne, które dają jej szczęście to te, które są dobre, sprawiają radość. A ta? Ta była intrygująca. 

    - Chcesz mi coś powiedzieć?

    - Tak - zgodziła się. - Nie chcę przez ciebie cierpieć, ale będę. Dlatego też ci coś powiem.

    Zamilkł. Tylko nie to.

    - Kocham cię. Tak, Federico. Kocham cię.

    Śmiać się płakać? Wić z bólu? Bo to bolało, uderzyło z nadzwyczajną siłą. Dlaczego to robiła? By go zniszczyć, tak jak on ją. Robiła to ponownie, nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Niszczyła go, a on ją. Walczyli ze sobą, zadawali śmiertelne ciosy, których jednocześnie z łatwością unikali.

     - Też miałaś ten sen?

     - Tak.

     Cisza.

     - Też cię kocham.

Ekhem.

Witam.

Wiem, wiem dialogi... -,- Ale one są potrzebne. Nie denerwujcie się, bo zawsze mówiłam opisy, opisy i jeszcze raz opisy. Niestety, Federico i Ludmiła muszą walczyć walkę na słowa i basta.

I przepraszam, bo kristmas, a ja Wam ból prezentuję. 

Och, pamiętacie jeszcze ,,Jak uciec..."? Nie? A ja tak. Zajrzyjcie tam... Dzisiaj, może jutro, pojutrze.. :) Sorpresa? Si!

DOSTAŁAM WIELKI WOREK SŁODYCZY! CHYBA MNIE JEDNAK KOCHAJĄ! <3

Dobra ten... Nie będę Wam już zabierała cennego czasu.

Jeszcze raz:

Wesołych Świąt!/Merry Christmas!/Frohe Weihnachten!/Feliz Navidad!

piętnaście/fifteen/funfzehn/quince 

X.