Temporada 1 Capitulo 7: ,,Luz"

 

    Błysk w oku Violetty oznaczał tylko jedno. Leon już doskonale wiedział. Miała plan. Zobaczył jak kątem oka spogląda na Federico. Ratować go czy nie? - pytania tego rodzaju wciąż krążyły po jego głowie. Może dlatego, że przeżył z tą dziewczyną sporą część swojego życia. Po prostu chciał uratować chłopaka przed jej zamiarami. A na pewno trudno będzie mu się z nią zmierzyć. Ludmiła też lustrowała wzrokiem dziewczynę, podejrzewając ją o złe zamiary. Żmija znów miała zaatakować jadem.

    - Nie rób tego, Violetta - Leon wstrzymał oddech. - Błagam. Jeżeli chcesz zemsty, to oszczędź mu bólu i dokonaj jej na mnie.

    Czy jego słowa były szczere? Sam nie mógł  tego ocenić. Najchętniej odszedłby stamtąd razem z Ludmiłą i może to w jakiś sposób by pomogło. Ale w tej sytuacji już chyba nic nie da rady pomóc. Po jej minie było widać, że ma plan i dokona go. Na pewno.

    - Może jestem tą złą, ale widzę naprawdę wiele rzeczy. Więcej od ciebie. Nie dasz rady zobaczyć tego, co zauważam ja. Ona również nie - wskazała na Ludmiłę. - Nie widzicie niczego, a później będziecie cierpieć. Nie udawajcie, że tak nie będzie. Czujecie to, a nie chcecie się do tego przyznać. To przykre. Najpierw pomyślcie, wsłuchajcie się w głoś w waszym wnętrzu. Nie mówię tego ot tak. Jeszcze niczego nie straciłam, a zawsze mogę. 

    Mówiła prawdę. Leon czuł potęgę jej głosu i czuł się przy niej bardzo, bardzo mały. To zawsze było dziwne uczucie. Patrzeć na kogoś, kto wydaje się od ciebie tysiąc razy lepszy. Violetta wiedziała, co mówi i robiła to z taką gracją, że jeszcze nikt nie potrafił jej dorównać. Doskonale ją znał. Czasem plotła głupoty, o których nawet nie chciał słyszeć, ale dziewczyna pamiętała o swojej inteligencji. Może tym go omamiła. Sprytem i bijącym od niej blaskiem. Tak, to chyba to.

    - Wystarczy tego - Ludmiła wtuliła się bardziej w koszulę Verdasa. - Powiedz, kiedy masz zamiar go złamać. 

    Violetta przybrała kpiącego uśmiechu, który wydawał się w tym momencie tak przerażający, że Leon aż odwrócił wzrok. Nie chciał na to patrzeć. Na ten ból, który zaraz miał ukazać się na delikatnej twarzy Ludmiły. Wiedział, co powie Castillo.

    - Niepewność jest najgorszym. Nie będziesz wiedziała, kiedy to będzie. Po prostu zaatakuję, a wtedy nie będzie już odwrotu - uśmiechnęła się sprytnie i wykrzyknęła nagle: - Dzisiaj słońce świeci tak mocno!

    I odeszła. 

    Leon odwrócił twarz ku Ludmile.

    Cios.

    Widział, jak blondynka patrzy w stronę, gdzie stał wcześniej Federico.

    Nie było go tam.

    Kolejny cios.

Nie wiem, gdzie iść.

Nie wiem, co czuć.

Nie wiem, jak płakać.

Nie wiem, dlaczego...

~Rihanna - What Now~

    Nikt nie przejmował się dziwnymi smutkami grupki uczniów w Studio. A szczególnie nauczyciele, którzy zaskakiwali ich coraz bardziej przez głupią naukę nut, piosenek, które nigdy nie zostaną zaśpiewane i tą cholerną miłością.To było wszędzie. Cholerne uczucie. Najchętniej zgarnąłby wszystkich i wyrzucił gdzieś daleko, gdzie nie byłoby miejsca na takich idiotów, którzy się zakochują. On nie był tym idiotą. Wiedział, z czym musiałby się zmierzyć. Bo musiałby to zrobić bardzo szybko i z taką sprawnością, by nie stracić w swoim życiu niczego, a to byłoby aż nadmiar trudne. Dlatego zawsze trzymał się od amorów z daleka. To za dużo, jak na niego nerwy.

    - Mam wyniki, mam wyniki! - Marotti wbiegł do auli jak oszalały, wymachując ,,magiczną kartą". Jego neonowy szalik powiewał niczym żagiel na statku. 

    Diego spojrzał na niego, prawie dławiąc się ze śmiechu. Nie spodziewał się jakiś spektakularnego widoku. Na początek piękna Violetta Castillo lśniąca dzisiaj najbardziej ze wszystkich uczennic Studia. Odkryte zostało to, poprzez sprawiedliwe głosowanie. Nic nieznaczącym punktem jest to, że były to tylko i wyłącznie ustalone według jej własnych statystyk.

     - Uwaga, uwaga! - wszyscy nagle wstali, nie mogąc wytrzymać napięcia. - Pierwszą osobą, która wywołała wrażenie na castingu jest... NATALIA!
    Diego uśmiechnął się szeroko, widząc, jak dziewczyna wtula się w Maxi'ego, pełna euforii i podekscytowania. Kochał ją za ten optymizm i temperament. Cała trójka idealnie do siebie pasowała. Ludmiła zawsze potrafiła zjednać wszystkich przez kilka ostrych słów, Natalia uśmiechała się bardzo szczerze, a potem nagle mogła wyzwać wszystkich od najgorszych, a Diego... Diego w niesamowity sposób był sobą. Nieco drapieżny, trochę bad boy, a tam w środku krył się nieoszlifowany diament, który pragnął nowych doświadczeń. Wszystkie były już odhaczone. Ostatnim punktem na liście jest miłość. Ona zawsze jest spychana na drugi plan, ale znajdzie swoje miejsce w życiu Diega i to nieraz, sam był tego pewnie. Nie chciał się tylko do tego przyznać. To chyba normalne u chłopaków, prawda? Chociaż u Verdasa... Nagle parsknął śmiechem. Ludmiła i Leon to jakaś pomyłka. Zobaczymy, ile blondyna wytrzyma. Diego wiedział wszystko. Szatyn był tylko zabawką. Ale nie w taki sposób, jak myślicie. Ludmiła wciąż nie jest świadoma tego, że postawiła złą kartę i w końcu znajdzie inną, która pomoże jej w dalszej grze. Ale potem uświadomi sobie coś, co zrani Verdasa. Nic nie powstrzyma wtedy fali bólu.

     Kolejni wygrani wchodzili na scenę. Miało ich być ośmiu, więc Diego cierpliwie czekał do końca, kiedy będzie mógł już wyjść. Nie spodziewał się, że przejdzie dalej, bo nie tańczył za specjalnie, może śpiew pomagał mu się dowartościować. 

     Na scenie stali już Naty, która wciąż machała do Maxi'ego, wpatrzonego w nią jak w obrazek. Violetta udawała, że jest jej obojętne to, co tam robi, by wywrzeć wrażenie złej dziewczynki. Przeszkadzała jej w tym różowa spódnica, która świadczyła o jej nadmiernej słodkości. Maxi interesował się tylko Natalią i jej uśmiechem. Leon przytulał do swojego boku Ludmiłę. Diego wiedział, co Verdas myśli w tej chwili. Miłość zwycięży wszystko... Bla, bla, bla. Gadka, szmatka. Oboje wygrani. Camila nie mogła uwierzyć, że stoi tam w tym blasku. Mógł się do niej uśmiechnąć, ale nie zrobił tego. nawet by nie zauważyła. Potem usłyszał swoje imię, które brzmiało jak hasło rzucone w czasie pożaru domu. Nie mógł uwierzyć, więc pytał siebie: dlaczego ja? Wiedząc, że nie odpowie sobie na to pytanie, wzruszył ramionami i jednym susem pokonał odległość dzielącą go od sceny. Dopiero z niej zauważył Federico, który cofał się ku wyjściu. Potem Marotti wyczytał jego imię. Chłopak zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Wszedł na scenę, idealnie unikając chciwego wzroku Ludmiły. Zaczął podziwiać tego zwykłego Włocha. Jeszcze nikomu nie udało się oprzeć urokowi Ludmiły Ferro. Chociaż... Przyjrzał się mu dokładniej. Zobaczył gęsią skórkę i ściśnięte mocno usta. Parsknął śmiechem. W środku gotował się bardziej niż on za pierwszym razem, by nie rzucić się na nią.

Ostatniej nocy wypiłem za dużo...

~OneRepublic - Something I Need ~

    Nikt nie jest doskonały.
    Camila doskonale o tym wiedziała, ale dalej drążyła temat, że jest tą najgorszą, a wszyscy wokół niej są tak utalentowani. To robiło się powoli nudnie, nie tylko dla Fran, która dostawała już białej gorączki, ale dla samej rudowłosej, która sama uważała, że powinna się zmienić. Próbowała, jak najbardziej. Tylko dlaczego wciąż się jej to nie udawało? Dobrze, próbowała żyć bez miłości. Broadway dawał jej tylko przyjaźń i nie oczekiwała od niego niczego więcej. Była mu niemal wdzięczna za to, że nie chce dalej brać w coś, co w ogóle nie ma przyszłości. Prawdopodobnie wcale jej nie miało. W dorosłym życiu nie sprawdza się nic. Chcemy dom z basenem, mamy dom z sąsiadem, którego spryskiwacz do trawy i kwiatów, podlewa czasem również twój ogród. Nie ma sensu udawać. Wszystko ma swój cel, próbujemy dążyć do doskonałości. Czasem nadaremno. I taka była Camila. Wiedziała, że to nie ma prawa istnieć, a dalej w to wierzyła. To było takie głupie.
     Ale przeszła dalej do reality. To było fajne. Bardzo, bardzo fajne.
    - Ten Marco mnie wkurza - poirytowana Fran podeszła do niej, powtarzając to zdanie już 843829 raz w tym dniu. - Uczepił się jak rzep psiego ogona.
     - Mówiłam ci, że szaleje za tobą - rudowłosa potrząsnęła zabawnie głową.
     Włoszka wywróciła oczami, ale nagle rozweseliła się i pisnęła:
     - A nasza Cami wygrała!
     - Cieszy...
     Jej wypowiedź przerwał silny podmuch wiatru. Jak się okazało, był to bieg pana Tavelli'ego, który wciąż próbował zaimponować Fran.
     - Umrę za moment - włosy czarnowłosej groźnie się naelektryzowały. - Ej! Chodź tu, bałwanie! Nie uciekaj przede mną!
     Czarnowłosa pobiegła za nim, zostawiając Camilę w osłupieniu. Dopiero po chwili zaczęła się śmiać tak, jak jeszcze nigdy w życiu.
 

Ty jesteś tą, która się skrada.

Ty jesteś tą, która zdradza,

Ale jeśli Twoje serce zostanie złamane, przynieś je całe,

Przynieś je do mnie. 

~ John Newman - Cheating ~

    - Chodź, Natalia! - krzyk Ludmiły poniósł się po całym korytarzu. - Idziemy, pokażemy tym wszystkim, kto jest najpiękniejszy.

     Hiszpanka spojrzała na nią, jak na wariatkę. Było spokojnie, a teraz obudziło się w niej jakieś niezrównoważone zwierzę, które chce chyba za wszelką cenę wydostać się na zewnątrz. Trudno, będzie musiała się z tym pogodzić, bo jak inaczej. Naty jednak wciąż wierzyła, że Ludmiła znajdzie właściwe wyjście. Musiała zrobić to sama, bo inaczej straci wszystko.

    - Coś ty znowu wymyśliła? - westchnęła żałośnie. - Kolejna piosenka?

    Ludmiła uśmiechnęła się słodko, ale przy tym naprawdę szczerze. Po jej minie można było uznać, że zachowuję się zbyt dziwnie, ale taki był jej urok. Gdy cierpiała, bo na pewno teraz coś ją trapiło, musiała pokazać, że jest bardzo, bardzo silna. Tylko szkoda, że nie robiła tego tak często. W tej chwili znów każdy musiał doznać jej temperamentu. Wrażliwość już jej się znudziła. Natalię czasem przerażało to, że dziewczyna tak szczyciła się  swoimi zaletami. W sumie Natalia wcale nie uważała się za najgorszą. Była przeciętna i ta zwyczajność czyniła ją wyjątkową. Tak zawsze mówiło je serce, gdy mózg podpowiadał zupełną przeciwność jej postanowień.

    Ludmiła podała jej kartkę z nutami i tekstem do piosenki o tajemniczym tytule. 

    - Niebezpiecznie piękne? - zdziwiła się Hiszpanka. - Serio? Wyglądamy jak jakieś zabójczynie? 

    - Chodzi o to, że jesteśmy cudowne, Navarro - Ludmiła wykręciła oczami i natychmiast spojrzała na nią z dużym uśmiechem na koralowych ustach. - Idziemy to przedstawić.

    - Ale w auli nikogo nie ma - Hiszpanka położyła ręce na piersi.

    - To przyjdą, Naty! - zawołała Ludmiła.

    Navarro przymknęła oczy by nie wybuchnąć aż w końcu przyznała jej dla świętego spokoju rację i udała się za nią do wielkiego pomieszczenia. 

    W środku rzeczywiście nie było nikogo, więc stanęły na scenie, a Ludmiła włożyła płytę do odtwarzacza. Z głośników dało się słyszeć równie niebezpieczną jak tekst, melodię. Naty starała się uśmiechać, ale jakoś to jej nie wychodziło. Po chwili do auli wkroczył Maxi, który patrzył na dziewczynę z szeroko otwartymi ustami. Piosenka działała, Natalia musiała to przyznać. Postanowiła pokazać mu, że zakochał się w idealnej osobie.

     Ludmiła z przerażeniem odkryła, jak do auli wchodzi Leona, a tuż za nim Fede. Na twarzy Włocha wykwitły różowe rumieńce. Zrobiła coś złego? Przecież tylko tańczy i śpiewa. Nie robi nic, co mogłoby mu zaszkodzić. Szkoda, że nie mogła sobie uświadomić komu powierza swoje wdzięki. Wtedy odpowiedź byłaby już naprawdę blisko.

    

Ona nawet nie ma pojęcia, że jestem tu.

Ona nie ma pojęcia, że stoję tu.

~ Big Time Rush - No Idea ~

    Federico miał ochotę odejść stamtąd natychmiast i zostawić to, co czuł. Piosenka była samolubna, owszem, ale jednocześnie bardzo chciał tam do niej podejść i powiedzieć jej, że szaleję za nią. Może lepiej byłoby, jakby to rzeczywiście zrobił. Uderzyłaby go kilka razy w policzek i to ostudziłoby jego zamiary. A teraz? Musi patrzeć, bo tak każe mu serce. Wpadł do głębokiej rzeki, z której nie da się wyjść.

    Piosenka dobiegła końca, a dziewczyny zeszły ze sceny. Zaczęły się czułości, ofiarowane przez Leona dla Ludmiły. Federico mocno zacisnął zęby, by nie wybuchnąć. Wtedy przypomniał sobie piosenkę, którą usłyszał dzisiaj w radiu, jedząc śniadanie. Zapamiętał ją dokładnie, bo opisywała jego obecną sytuację. Czuł się zdradzony.

     - Poczekajcie chwilę! - krzyknął, gdy zobaczył, że ludzie zaczynają wychodzić. - Ja też chcę coś zaśpiewać i chcę byście przy tym byli.

    Ludmiła spojrzała na niego zaciekawiona. Jednocześnie odkrył w jej oczach strach. Mógł szczerze powiedzieć, że cieszy się z tego wyrazu twarzy. Przynajmniej wiedział, że nie jest jej tak obojętny. Ale to nic nie znaczyło. Nie, znaczyło wszystko. Wiedział to. Nie chciał.

    Uśmiechnął się kpiąco, podchodząc do odtwarzacza i wyrzucając za siebie płytę z różowym napisem: Peligrosamente Bellas. Po chwili dało się słyszeć melodię, która zdziwiła wszystkich. Co to miało znaczyć? Wiedział o tym doskonale tylko Federico i podświadomość Ludmiły.

Wiesz, że mógłbym pokochać Cię bardziej,

Bardziej niż ktokolwiek

Jeśli zdradzasz

Zdradzasz, o tak

Ale ja nigdy bym Cię nie zdradził.

Mógłbym pokochać Cię bardziej

Bardziej niż ktokolwiek

Jeśli zdradzasz

Zdradzasz, o tak

Bo po prostu taka już jesteś, że zdradzasz.

Po prostu taka już jesteś. 

Musimy porozmawiać, kochanie

Zrobiłaś mi wiele złych rzeczy

    Zszedł ze sceny naprawdę wolno, jakby wiedząc, że nikt na niego nie czeka. Tak było. A co było z Ludmiłą, pomyślicie. Ona stała wtulona już kolejny raz w koszulę Leona, myśląc: Kolejna nieprzespana noc do kolekcji.

    Jak widzicie, podświadomość Ludmiły zna rozwiązanie zagadki, jej otoczenie również ją zna. Wszyscy chcą, by sama sobie z tym poradziła. Leon jest tak samo nieuświadomiony, choć czasem przeczuwa coś niedobrego. 

    A co z podstępem Violetty? Na to będziecie musieli trochę poczekać. Jej zemsta jest tak słodka, że jedynie mnie ją powierzyła. Nie myślcie, że źli ludzie nie mówią prawdy. Oni zawsze ją mówią.

    Dziewczyny, proszę o Wasze rozdziały!

    

   43.

   X.