Temporada 1 Epílogo: ,,Cartas"

Rzym, dn. 20.05.2013 r.

Najdroższa Ludmiło!

    Sam nie wiem, dlaczego do Ciebie piszę. Nienawidzisz mnie, jestem tego pewny. Czuję Twoje cierpienie aż tutaj, we Włoszech. Nie, nie zaprzeczaj temu. Nie oszukujmy się. Próbujesz być silna, ale nie dajesz rady, rozumiem cię. Zawsze rozumiałem.

    Nie będę Ci mówił, jak moje życie teraz wygląda, bo na pewno to wyobrażenie męczy cię w koszmarach. Kto wie, może jest prawdziwe. Chciałem Ci tylko napisać, że... 

     No właśnie.

     Co chcę napisać?

     Może to, że ilekroć patrzę na Violettę przypominam sobie Ciebie. W niej... Pewnie teraz masz ochotę podrzeć tą kartkę, ale to nic. Proszę, przeczytaj do końca. Widzę tą samą pewność, co do dążenia do swojego własnego szczęścia. Nie chcę, byś myślała, że ją kocham. Tak nie jest. Jesteś jedyną, która jest godna tego uczucia. Kocham cię za to, że Cię nie widzę, bo mogę sobie wyobrażać, jak się uśmiechasz. Czasem przypominam sobie Twój słodki głos. Najczęściej śni mi się w nocy. To nie są koszmary, ale zawsze budzę się, oddychając ciężko. Wtedy zaczynam płakać jak dziecko. Nie, to jest jak najgorsza rozpacz. Taka, która dokumentuje naszą znajomość. Wiesz przecież, że między nami nigdy nie było różowo. Oboje umieramy teraz z miłości do siebie, choć nie chcemy nic z tym zrobić. Boję się. Violetta mówi, że ten lęk jest bardzo wyraźny. Czyta to z moich ust. 

    Po prostu Cię kocham. To wszystko, co mi powiedziałaś, co robiłaś... Teraz nie mogę nawet chodzić po tej ziemi, co Ty. Nigdy nie powiedziałem Ci o tym, że kiedyś nagrałem Cię, gdy tańczyłaś. Teraz bardzo często go oglądam, bo to jedyne, co mi pozostało po Twoim pięknie. To wtedy okazało się, że naprawdę jest ktoś, kto pokazał mi miłość. I pokazuje do dziś. To uczucie wciąż się pogłębia.

     Tęsknię, ale jestem silny.

     Napisz do mnie swój ostatni list. Potem już mnie zostaw, dobrze? Będę umierał w spokoju, bo... Sama wiesz, o co mi chodzi. Czujesz to, co ja.

     Twoje i moje usta. Ich słodki smak... Poczuć je jeszcze raz i nie znać umiaru. Tyle pragnę.

Twój na zawsze.

Federico

                                                                                                                                                                    Buenos Aires, dn. 29.06.2013 r.

Kochany Federico!

     Nie odpisywałam bardzo długo. Musiałam poukładać w głowie to wszystko, co mi napisałeś i wciąż nie wiem, co mam myśleć. Nawet o tym nie wiesz, zachowujemy się tak samo. Chcę, żebyś był świadomy tego, że zabierając mi siebie, zabierasz mi tlen. Nie mogę oddychać, Federico.

     Uratujesz mnie?

     Ty też mi się śnisz, ale to piękny sny. Czasem jestem księżniczką, czasem jestem w ciemnym lesie, zagubiona. A Ty zawsze mnie odnajdujesz, pokazujesz światło. Wtedy chcę Cię widzieć, ale zaślepia mnie Twój świat. Jesteś jak diament. Chciałabym Cię mieć, ale jednocześnie mam rywalkę, która też chcę zdobyć mój skarb. I chyba zdobyła. Nie wierzę w to, że nic do niej nie czujesz. Wiem, jaki jesteś naiwny, Federico. Nie udawaj, że tak nie jest. 

     Nie mam ochoty wstawać z łóżka. W Studiu przyzwyczaili się, że nie potrafię sama dotrzeć do szkoły. Taka ze mnie gwiazda, Supernowa, która nie potrafi świecić. Jeśli znów tutaj nie powrócisz, nie będę już żyła. Naty i Diego chcą mnie odwieść od tego, bym wciąż rozpaczała.  To cudowne z ich strony, ale ja wciąż będę czekać. Nastała ciemność, ale co z tego? Potem będzie już tylko jasność i nasze usta złączone na wieki. Wierzysz w to? Ja wciąż nie przestałam.

    Rok szkolny już się skończył. Codziennie oddaję się śpiewu. Wiem, że w muzyce jest cząstka Ciebie. Zawładnąłeś mną. Jesteś w tym cholernie dobry. Masz jakieś wady? Po za tym, że Twoja boskość przeraża i mnie, i... Nie było tematu. Przepraszam. Nawet, gdy Cię nie widzę, zachowuję się dziwacznie.

     Naty siedzi teraz obok mnie i podaje mi chusteczki. Mogła iść do Maxi'ego, ale wybrała mnie. Zaraz przyjdzie też Diego. Będziemy rozmawiać jak zwykle o Tobie. Zawsze bronię Cię, gdy mówią, że jesteś zły. Nie jesteś zły, jesteś dobry, prawda? 

     Ostatnio dużo rozmawiam z Angie. Ona mnie rozumie. Jako jedyna. Pozwala mi mówić, a ja mówię, i mówię. Czasem śpiewam tylko dla niej. Czuję się wtedy doceniana. Twierdzi, że mój głos jest niebiański. ,,Słodki" - to określenie jest lepsze, bo to Ty go używasz.

     A potem przychodzi noc.

     Umieram w samotności, przeklinając swoją wyobraźnię, bo gwiazdy na niebie zaczynają układać się w jakiś wyraz.

     Zawsze w Twoje imię.

Po prostu Twoja.

Ludmiła

~,~

W sumie już jest jutro, si?

Epilog części pierwszej zawsze spoko. 

Niedługo prolog Temporady 2. :) Więcej o drugie części właśnie w nowym poście, bo nie będę wszystkiego mieszać. Zajrzyjcie też niedługo do zakładki ,,Bohaterowie". Tam również coś powinno się pozmieniać.

Przepraszam za te listy. Tylko teraz wszystko jest w mojej głowie. To wspaniałe wiedzieć, co się robi. 

Znów zdziwienie, bo chyba prawie umieracie pod moimi rozdziałami. 

Noł koment. Ale dzięki, bo to miłe (?).

Ej, ale serio, nie wiedziałam, że będą takie emocje. Zepsułam tamten rozdział bardzo. 

No, dobra, koniec już. 

Żegnam moje aniołki. 

13.

X.