Temporada 2 Capitulo 1: ,,Vuelta"

 

 
    Sam nie wiedział, w co ma wierzyć.

    Było tyle bóstw, tyle doskonałości, a on dalej brnął w coś, co nie ma najmniejszego znaczenia. Gdy nie mógł spać, myślał o tym wszystkim. Chciał być kochany, oczywiście. Nie dawał z siebie wszystkiego. Mógł zrobić wiele, a jednocześnie nie robił nic. Powinniśmy ustalać pragnienia na miarę swoich możliwości. On tego nie zrobił. Może właśnie dlatego nie mógł się skupić na miłości.
    Tak, Diego Fernandez wreszcie poczuł, że to uczucie jest mu potrzebne do dalszego funkcjonowania. Ostatnimi czasy nie miał komu powiedzieć, co mu leży na sercu. Ludmiła chodziła jak otumaniona pod wpływem Verdasa, a Naty już sama nie umiała mu pomóc. Pewnie dlatego, że nawet jej nie powiedział, o co chodzi. Czuł wstyd, bo zachowywał się jak zafascynowana nastolatka.
     Tylko ta cholerna miłość, której nie miał. To go najbardziej irytowało. Nie posiadał jej, a chciał w tej chwili niczym rozwydrzony bachor oczekujący prezentu na święta. Trudno było mu sobie wyobrazić, jakby wyglądał taki związek. Szanował każdą kobietę, wszystkie były dla niego wyjątkowo piękne. I na którą by się tutaj zdecydować, jeżeli każda z nich ma w sobie coś z anioła, coś niepowtarzalnego.
     - Ech.. Zabić by się można było - westchnął głęboko i wstał z ławki.
     Delikatna bryza zaczęła go orzeźwiać, dzięki czemu zmęczenie odeszło w niepamięć, oddając miejsce wypoczęciu. Lubił spacerować, bo pozwalało mu to myśleć. Jedynie dzisiaj, nie miał na to znikomej ochoty. Jednak trzeba było wybrać się już do Studia. Przynajmniej tam rzuci się w wir obowiązków.
     Kochał śpiewać i tańczyć, jednak zdziwił się, gdy dostał się do castingu na reality show. Nigdy nie dzielił się swoim talentem z innymi. Mama wiecznie zapracowana nie miała czasu słuchać swojego jedynego syna. Ojciec zarabiał dla nich fortuny i jednocześnie nienawidził muzyki. Nawet nie było okazji mu powiedzieć, że chce się rozwijać w tym kierunku.
     Ale jego jedyną miłością mogła być tylko muzyka. I na tym koniec.
    Mogła, ale czy musiała?

Chcę, żebyś zobaczył to wszystko.

Chcę, żebyś zobaczył wszystkie ze świateł.

    Nie chciała wracać z Europy do słonecznego Buenos Aires, choć był to jej rodzinny dom. Może dlatego, że tutaj nie mogła zrobić kariery. Ameryka Południowa nie mogła być rajem dla nowych gwiazd. You-mix miał jej zapewnić lata świetności, ale on się uparł.
    Federico wszedł do jej pokoju w piękny dzień i zaczął pakować walizki Violetty. Na początku go zignorowała tak, jak zawsze. Przecież nie był dla niej nikim ważnym. Ale w końcu zrozumiała, że on naprawdę chcę wyjechać. Zaczęła na niego krzyczeć, że straci wszystko. Wtedy on na to wrzasnął:
     - Nie wytrzymam już dłużej! Za bardzo za nią tęsknię, by stać tutaj i nie robić nic! Potrzebuję jej miłości! - uspokoił się. - Nie umiem już funkcjonować.
     Nigdy nie doznała współczucia... Najwidoczniej na nią też musiał kiedyś przyjść taki moment. Głównie dlatego mu uległa. Nie potrafiła patrzeć na jego cierpienie. Tak czy siak, nie okazywała mu tego. Wciąż była tą samą Violettą z zimnym sercem i obojętnością wymalowaną na twarzy. Dobrze, że ją miłość nigdy nie dogoni. Jest na to za szybka.
     W samolocie było cicho, miała ochotę zasnąć. Denerwowało ją to, że Federico wciąż gapił się na głupie zdjęcie Ferro. Wyglądał, jakby miał się zaraz rozpłakać.
    - Nie mów, że się zaraz rozryczysz! - dała mu kuksańca w bok.
    Popatrzył na nią swoimi czekoladowymi tęczówkami.
    - Mam prawo. Całe lato bez niej to udręka.
    - Dwa miesiące? Człowieku, my tam mieliśmy zostać rok - tupnęła nogą i założyła ręce na pierś.
    Pokręcił głową i odparł:
    - Ciebie też to kiedyś spotka.
    Pożałował tych słów już wtedy, gdy prychnęła groźnie. Nie miał prawa nawet tak mówić. Była sobą, nie potrzebowała nikogo. Rozpraszałby ją, pokazując jej, jak bardzo mu zależy.
    Potem zdała sobie sprawę, że nikomu nie zależy...
    Po jej policzku spłynęła jedna, słona łza.
    Szybko ją otarła.
    - Nie. Nie potrzebuję miłości - wyszeptała.

Powinnaś obrać własną drogę.

    - Andres, to beznadziejne. Nigdy tego nie zrozumiem.

    Camila pocierając skronie, usiadła na ławce. Była zmęczona. Tym, że nie mogła rozwikłać zagadki w bezsenną noc. Dziewczyna już taka była, musiała wiedzieć wszystko. Jednak wciąż nie mogła sobie odpowiedzieć na to dość ważne pytanie. Dlaczego do niej miłość nie chciała przyjść?

    - Nie możesz się tak tym przejmować - Andres zamknął oczy i zwrócił twarz do słońca. - Masz mnie, a ja cię ochronię.

    - A kochasz mnie?

    - No... nie, ale...

    - To spadaj na drzewo.

    Calixto zaczął się śmiać jak nienormalny. Kochał Wiewiórkę za to, że wciąż go czymś zaskakiwała. Czasem zachowywała się jak dziecko, ale to tylko utwierdzało go w przekonaniu, że musi ją chronić. Na początku myślał, że jest niedojrzała, ale tak na prawdę musi uważać na wszystko, co robi.

     - Chcę cię chronić, przecież wiesz - uśmiechnął się ciepło.

     - Czy wyglądam na taką, która potrzebuje anioła stróża?

     Rzeczywiście. Jej zachowanie było całkiem świadome, ale nie najczęściej dokonywała dobrych wyborów. Camila była osobą dobroduszną o wielkim sercu. Zawsze pomagała innym. Chyba, że czasem ktoś jej podpadł. Wtedy pokazywała pazurki. Może to skłoniło go właśnie, by z nią być i sprawić, że zawsze się uśmiechała. Kochał ją, ale tylko jak siostrę. To im obojgu wystarczało.

    - Jutro zaczynamy nowy rok szkolny. Nie cieszysz się? - zapytał zdziwiony.

    Nagle się rozpogodziła.

    - Nareszcie! Stęskniłam się za Studiem. 

   Musieli oboje przyznać, że tak było. Wakacje mieli właściwie przez cały rok. Szkoła ich nie męczyła, robili to, co kochali. Tworzyli muzykę, by rozpogodzić serca każdego. Miłość była w dźwiękach. 

    - Ja też - westchnął głęboko.

    - Idziemy zobaczyć, co się tam dzieje? - rzuciła Camila.

    Wesoło przytaknął i wstali. Poszli razem, ramię w ramię. Zawsze razem.

Wiesz, czego potrzebuję.

    - Dzisiaj przyjeżdżają!

    Natalia była aż za bardzo podekscytowana. Ludmiła udawała, że nic ją to nie obchodzi, ale w głębi duszy skakała z radości, jej serce robiło wesołe salta, a w brzuchu latało tysiące, kolorowych motyli. Czuła się cudownie, prawie wznosiła się w niebo. Nareszcie przyjeżdżał, znowu będzie mogła zobaczyć jego twarz. Nie wiedziała, jak bardzo mógł się zmienić. Violetta również powracała. Ludmiła bała się, że słowa Federica był rzucone na wiatr. Może szatynka go omotała i już zapomniała. A ona wciąż pamiętała, nie mogła wyrzucić z głowy tych wszystkich pięknych wiadomości, zapewnień. Gdyby teraz to nie okazało się prawdą... Nawet nie chciała sobie tego wyobrażać. Ale wierzyła dalej, chciała dopiąć swojego.

    Na jej twarzy wykwitł uśmiech, który przez cały dzień ukrywała pod maską obojętności. Natalia go zauważyła i wykrzyknęła:

    - Mam cię! Wiedziałam, że długo nie wytrzymasz!

    Ludmiła parsknęła śmiechem i rzuciła w przyjaciółkę różową poduszką. Navarro szybko ją złapała i opadła na idealnie zaścielone łóżko. 

    Dopiero teraz Ferro zdała sobie sprawę, że Naty jest szczęśliwa i to bardzo. Było widać jak ze śmiechem wykonywała każdą czynność. Uderzyła się otwartą dłonią w czoło i zapytała:

     - A ty? Kochasz go, prawda? Nie zranił cię? 

     Hiszpanka pod natłokiem tych wszystkich pytań nagle złapała się za głowę i zaczęła na nie odpowiadać:

     - Jestem inną osobą, Lu. On mnie zmienia. Jestem spokojniejsza, potrafię więcej zdziałać słowami, nie siłą. Kocham go tak bardzo, że nie umiem powiedzieć jak. Obiecał mi, że nigdy mnie nie zrani. Ufam mu.

     Jej uśmiech był taki szeroki, że nie sposób było na niego nie odpowiedzieć. Wtedy Naty podeszła do Ludmiły, przytuliła ją i wyszeptała jej do ucha:

    - Ty będziesz tak samo szczęśliwa. 

Jeśli zechcesz, możesz je mieć do końca życia...

    Postanowiła już pożegnać się z Naty. Chciała nabrać świeżego powietrza w płuca i choć przez chwilę pofantazjować o tym, co będzie, gdy wreszcie zastanie w Buenos Aires Federica. Nikt nigdy nie zakazywał jej wyobrażać sobie różne rzeczy. Pozostawała w swoim świecie i kochała to.

     Popatrzyła na jedno drzewo i ławkę tuż przy nim. Przypomniała sobie, jak tańczyła i śpiewała tutaj jedną piosenkę. To wtedy niektórzy zaczęli rozumieć, że się zmienia i nie jest tą samą Ludmiłą Ferro. 

     Podeszła bliżej i dotknęła kory wysokiego dęba. Zamknęła oczy i przed nimi przemknął jej piękny obrazek. Upajała się w słońcu, była szczęśliwa. Pora to powtórzyć.

     Wzięła do ręki telefon i włączyła podkład piosenki. Te fazer feliz miała piękną melodię i równy sobie tekst. Jej głos uniósł się gdzieś wysoko i pieścił ucho Boga, uspokajał Go. Tańczyła delikatnie, jakby każdy ruch mógł kogoś zabić. 

      I wtedy zamknęła oczy. Jak przez mgłę przypomniała sobie spojrzenie bruneta. Ukrywał się za jednym z drzew. Popatrzyła z ciekawością na to drzewo. Najpierw nie mogła go odnaleźć wzrokiem, ale gdy już to zrobiła...

     Wszystko stanęło w miejscu. Wszystko było idealne, nieskazitelne. Wszystko było napełnione radością, kolorami. Czuła jego ramiona, jego uśmiech. Tak, to był na pewno on. Tysiące motyli zaczęło fruwać między nimi, jakby próbowały ich połączyć w niewidzialny sposób. Próbowała wytłumaczyć sobie, jak to mogło się stać. Po porostu myślała o nim i wtedy go zobaczyła w tamtym miejscu... To było jak magia.

      Ruszyła do niego. Najpierw szła powoli, potem przyśpieszyła, a później już biegła, jakby ktoś ją gonił. Stanęła tuż przed nim i popatrzyła mu w oczy.

     Zobaczyła miłość, ciepło, radość, szczęście, podekscytowanie. Tyle uczuć skrywały te czekoladowe tęczówki. Nie mogła sobie wyobrazić wyrazu swojej twarzy. Czy patrzyła na niego z takim samym nastawieniem, pasowała do niego idealnie?

      To chyba już nie było ważne.

      Byli tylko oni, razem.

      On i ona.

      Federico i Ludmiła.

Aha, beznadziejnie. 

Ostatnią scenę totalnie zawaliłam. Naprawdę, to miało wyglądać inaczej.

Jak widzicie, już coś kiełkuje u wspaniałych, cudownych bohaterów. 

Każdy człowiek ma uczucia, nawet moja Violetta.

Ach! Życzenia dla aniołów. 

Mam nadzieję, że ten rok będzie owocował w najpiękniejsze chwile spędzone w gronie bliskich. Życzę wam tego z całego serduszka. Niech nie złapią Was żadne choroby, nieszczęścia. Po prostu: wszystkiego, co najlepsze w 2014!

A jak spędziliście tego sylwestra? Ja ze znajomymi, zamuła na maxa, nie umieją imprezować, żal.

Przepraszam za nagłówek. Potworność.

A ja się odmeldowuję. 

X.