Temporada 2 Capitulo 2: ,,Conexión"

Dedykuję ten rozdział tym, którzy już nie czytają moich wypocin.

Chciałam tylko powiedzieć, że bardzo słusznie!

Boże, po co ja robię tą dedykację, jeżeli oni i tak tego nie przeczytają?

     - Kiedy? Jak?

     Jej usta poruszały się nawet wtedy, gdy nic nie mówiła. Po co zadawała te pytania, choć znała na nie odpowiedź? Wiedziała, że miał dzisiaj przylecieć samolotem. Teraz stał przed nią. Niebo nagle pojaśniało, jakby dając im znać, że to, co robią jest dobre. Tylko na siebie patrzą. Czy to tak wiele?

      Najwidoczniej tak.

     - Nareszcie - powiedział, jakby nie słyszał jej pytań.

     Wtedy wtulił się w nią z taką siłą, że ledwie mogła oddychać. Czuła, że to już nie jest ważne. Była z nim, czekała na to tak długo. Wreszcie mogła poczuć, że ją potrzebuje. Nie wiedziała, czy powinna zacząć płakać ze szczęścia czy skakać do góry. Nawet to nie oddałoby emocji, które jej towarzyszyły. Czuła się, jakby doznawała różnych typów szczęścia. Każdy był na swój sposób inny i wspaniały. Tak naprawdę, tylko jego zapach mącił jej w głowie. To było powodem tych omamów. 

     - Tak długo czekałam - wyszeptała.

     - A przecież minęły tylko dwa miesiące.

     Nagle zaczął się śmiać. Śmiał się tak głośno, że ludzie, którzy ich omijali patrzyli na nich z zaciekawieniem, ale również tak, jakby byli jacyś niezrównoważeni. Dwójka wariatów - myśleli. I możliwe, że tak było. Jednak wszyscy musieli przyznać, że bardzo łatwo jest oszaleć z miłości.

     - Dlaczego się śmiejesz? - Ludmiła zmarszczyła brwi.

     Odpowiedział jej krótko i bardzo szybko, od razu się uspokajając:

    - Bo chyba nie umiemy bez siebie żyć.

    Na początku zaczęła się zastanawiać, ale potem również wybuchnęła śmiechem. To było takie oczywiste, od samego początku. Po prostu byli sobie przeznaczeni i nikt nie powinien toczyć sporów o słuszność tego stwierdzenia. Gdzieś tam w niebie istnieje księga, w której Bóg zapisuje ich dzieje. Aniołowie dziwią się, że potrafią tak długo walczyć o swoją miłość. A oni w tym czasie trwają w swoich ramionach, jakby świat miał przestać istnieć, jakby wszyscy wokół zaczęliby z nich szydzić. 

     I tak bez końca. 

Mimo tylu pomyłek

I tak będę z Tobą.

     Nie wiedział, co go bardziej zdziwiło i zabolało.

     Jego powrót, czy to, że właśnie chował ją w swoich ramionach. Tak, jak kiedyś ja ją, mój cały świat. Była wszystkim dla jego duszy i serca. Nie umiał bez niej istnieć. Przynajmniej, gdy przyszło lato, nie widział ją tak często. Wiedział od Naty, że unikała ludzi, czekała na niego. 

      Federico.

      Nie, nie Leon. Nie on. Nie tym razem.

      Serce biło szybciej, gdy przypominał sobie jej słodki zapach i głos... Tak, ten potężny głos, który potrafił wznieść do nieba. Teraz kaleczył jego duszę. Leon Verdas nie był już tym chłopakiem od Voy por ti. Był bardziej dojrzalszy, rozumiał więcej. Teraz potrafił wylać swoje łzy i nie martwić się, że ktoś może go przyłapać. Czuł, że to jego powinność. Był tylko człowiekiem. Kochał, cierpiał. Czy to nie są pojęcia analogiczne? Na swój sposób podobne do siebie. Według niego, nie ma pomiędzy nimi różnicy. I to go najbardziej denerwowało. 

      Nie poznał nieskazitelnej miłości. 

      Nie wiedział, jak ona wygląda, jak się objawia, co robić, by wreszcie nadeszła. Nie wiedział nic. 

      A teraz patrzył na nich.

      I sam nie rozumiał, dlaczego się uśmiechnął. Przecież to bolało, powinien zaciskać dłonie, cierpieć. A on natomiast czuł ich szczęście. Wierzył, że to, co się stało było słuszne, bo oni mogą się radować sobą. Przecież to miało wyglądać zupełnie inaczej. Leon uniósł się gdzieś wysoko do nieba tak samo, jak oni. 

     Bardzo chciał doznać tego, co Federico i Ludmiła. W głębi duszy bardzo im zazdrościł. Miał nadzieję, że w końcu Bóg się nad nim zlituje i da to, o czym marzył. Verdas pragnął miłości nie dlatego, że jest to w modzie. Po prostu chciał czuć bliskość tej drugiej osoby. Był wtedy dowartościowany, mógł marzyć. Oddawał miłość z podwójną siłą i każdego dnia kochał coraz bardziej. Dla normalnego człowieka wydawałoby się to dziwne, ale nie dla niego. Leon był kimś innym, rodzice mówili, że niemal niezwykłym dzieckiem.

      Popatrzył na nich jeszcze raz i uśmiechnął się naprawdę szeroko.

      Wtedy odszedł z uniesioną głową jako zwycięzca, bo wygrał. To było pewne.

Nie poznam prawdy, gdy nie spróbuję. 

    Nie mogła dłużej ukrywać przed nim prawdy. Czuła się zobowiązana do wymówienia tych wszystkich słów, które codziennie ją dręczyły, przypominały o przyszłości. I to cholerne podobieństwo między nimi. Mogłaby przysiąc, że są tacy sami. Przez to cierpiała jeszcze bardziej. Przypominała sobie o bólu, który przeżyła dwa lata temu. To było jak cios mieczem prosto w serce. Nieunikniony krzyk.

     Francesca patrzyła na twarz Marco z zaciekawieniem i smutkiem. Czuła, że to ten moment, by przekazać mu swój sekret. 

      - Co się stało? 

      Uśmiechnęła się. Już zauważył, że coś jest nie tak. Jest wspaniały, byłą tego pewna. Tylko na jak długo?

     - Po prostu muszę ci coś powiedzieć, a nie wiem, jak zacząć - odpowiedziała spokojnie.

     Popatrzył na nią. Widziała, jak wstrzymuję oddech, jakby przygotowując się na coś strasznego. Rzeczywiście, to nie miało być nic dobrego, ale chyba nie aż tak by nim wstrząsnąć. Na Boga, to był Marco Tavelli, czyli chłopak, którego siła opiera się na odwadze. Teraz miał spanikować? Niemożliwe.

     - Marco... - zaczęła powoli. - Kiedyś był ktoś taki jak ty. Kochałam go tak mocno, obiecał mi bardzo dużo rzeczy. Mówił, że mnie nie opuści, bo jestem księżniczką, a ich się nie zostawia. I był długi czas. A potem nagle zniknął. Rozkochał mnie na zabój, gdy go nie było prawie nie mogłam oddychać. Nie wrócił. Po prostu odszedł. 

     Popatrzyła w jego brązowe oczy i wyszeptała:

     - Jeżeli nie jesteś pewny swoich uczuć do mnie, odejdź teraz, gdy ten płomień jeszcze się nie rozpalił. Jeszcze mogę bez ciebie oddychać, proszę. Nie zrób mi takiej krzywdy jak on. Chcę, żebyś był, ale to zależy od ciebie. 

     Sam nie wiedział, dlaczego po jego twarzy spłynęły łzy. Nie mógł wypowiedzieć ani jednego słowa i bał się, że Fran weźmie to za odpowiedź, która potwierdzi jej przekonania. A tak nie było, nie było...

     - Nigdy tak nie mów, kochanie... Nigdy.

     Osunął się na ziemię. Patrzyła na niego i wszystko rozumiała. Już wiedziała.

     - Kochasz mnie - wypowiedziała te słowa z lekkim zdziwieniem.

     - Tak - potwierdził. - Gdyby tak nie było, nie walczyłbym tak długo.

Przecież wyciągasz mnie z mroku.

    Nie biegłaby tak długo, gdyby nie to, że gonił ją cały dzisiejszy dzień. Camila była bardzo zdenerwowana. Jeszcze nigdy nie czuła, że coś jest nie tak. O co mu chodziło? Nie ma już o co walczyć. To wszystko przeminęło z wiatrem. Nie chce tego zrozumieć? Dlaczego?

     - Cami, stój!

     Gdy usłyszała ten głos, chciała pobiec jeszcze szybciej, ale postanowiła, że się zatrzyma. O co mu jeszcze chodziło? Musiał odpowiedzieć na to pytanie. Nie rozumiała jego posunięć. On wciąż się nie poddawał.

     - Czego chcesz? Ta więź między nami dawno się zerwała. Obiecaliśmy sobie, że nigdy...

     - ...już do siebie nie powrócimy. 

     Broduey był bardzo pewny swoich słów i tego obawiała się najbardziej. Miał być na zawsze, ale po drodze wyrwał się gdzieś. Wtedy postanowili, że muszą zakończyć ten związek i pozostać przyjaciółmi. To był banał, wszyscy tak robią. Oni jednak byli pewni, że nie ma już czego naprawiać. Teraz Brazylijczyk chciał się nawrócić? Nie, nie chciała do tego dopuścić.

     - Właśnie - przytaknęła. - Nie ma już nas, więc koniec tematu. Żegnam.

     Złapał ją za nadgarstek i obrócił w swoją stronę. 

     - Nie mogę przestać o tobie myśleć. 

     Usiadł na ławce i ukrył twarz w dłoniach. Czuła jego zmęczenie. Przed jej oczami pojawił się obraz zmęczonej twarzy Broduey'a. Była winna, musiała mu pomóc. Jednocześnie bała się, że ta miłość znów może się odrodzić. Nie, to było niemożliwe.

     - Słuchaj, nie chcę żebyś cierpiał, ale postanowiliśmy o tym razem. Ty przecież też mówiłeś, że to nie może się udać. Nie mogę teraz znów otworzyć swoje ramiona dla ciebie. Przykro mi. 

     Popatrzyła na niego jeszcze raz. W końcu pocałowała w policzek i odeszła.

     Czuł, że stracił wszystko. Popełnił największy błąd swojego życia uwalniając ją z objęć.

Bez twych rąk nie ma mnie.

     - Gdzie ty mnie człowieku prowadzisz? Nie rozumiem cię. Jak mogłeś wyciągnąć mnie z domu, gdy właśnie oglądałam swój ulubiony serial. Nie masz pojęcia, jaka jestem teraz wściekła. Mógłbyś przynajmniej mi dać znać, że szykujesz dla mnie jakiś super piknik, czy gdzie ty mnie zabierasz...

     - Skąd wiesz, że będzie piknik? - zawołał urażony Maxi.

     - Zamknij się! Jeszcze nie skończyłam - ciągnęła dalej Natalia. - Chciałam jeszcze przywitać się jak człowiek z Federico. No, kto jak kto, ale to mój przyjaciel w końcu. A ty mnie porywasz. Co ty sobie wyobrażasz, że co niby? Kim ty jesteś w ogóle?

      - No... twoim chłopakiem - zawahał się Maxi.

      - Ach tak... No sorry.

      Dziewczyna widocznie się zmieszała i przestała mówić. Ponte zakrył jej oczy chustką, więc nic nie widziała, co wcale jej się nie podobało. Powiedział, że to będzie niespodzianka, więc dała się skusić. Był wieczór. Jak zwykle, w Buenos Aires wciąż było ciepło. Czasem przeklinała swoją ciekawość. Musiała być poinformowana. Innego wyjścia nie było.

     - Na niebie są już gwiazdy? - zapytała.

     - Tak, ale ja widzę tylko jedną. 

     - Boże, człowieku. 

     Wbrew pozorom, zarumieniła się. Nie uszło to uwadze Maxi'emu, który popatrzył na nią z zainteresowaniem. Czasem nie mógł zrozumieć, kim tak naprawdę była. raz potrafiła wydrapać mu oczy, a kiedy indziej mocno go przytulić. Wiedział, że to wciąż ta sama Natalia. Może dlatego teraz prowadził ją w to tajemnicze miejsce.

       Gdy już dotarli odwiązał jej oczy. Dziewczyna otworzyła usta w zdumieniu. Zaczęła lokalizować wszystko. Było pięknie. Rzeczywiście, ciemne niebo przyozdabiały jasne gwiazdy. Było ich tysiące. Znajdowali się na jakiejś łące. Trawa była dość niska. Maxi zaczął rozkładać koc. Usiedli oboje, a on popatrzył na nią tak, jak jeszcze nigdy. Dlatego Naty spuściła głowę dość zakłopotana. On wtedy złapał ją za rękę i powiedział:

       - Kocham cię i nie przestanę do końca swojego życia.

Och, jejciu, jak cukierkowo. No masakra normalnie.

Co to za dedykacja? hahah nie mogę z niej. Jest śmieszna. :)

Skomentuję każdą perspektywę dobrze? Teraz postaram się tak robić pod każdym rozdziałem.

• Fedemiła no wiadomo. :) Się kochają, szczeniaki. Niech im będzie dobrze ze sobą, są tacy super. 
• No i Leoś. Dlaczego wygrał? A no dlatego, że po prostu zrozumiał, że dał komuś szczęście. Tym kimś była Ludmiła. Dając jej wolność, dał jej prawdziwą miłość. 
• Fran i Marco. Chłopak dzięki niej poznaje swoją wewnętrzną wrażliwość. Dziewczyna wyznaje swój sekret, który ukrywała przed nim. 
• Cami i Broduey... Hmmm... Tak właściwie to tutaj nie ma co tłumaczyć. Po prostu się zagubili, rozstali, a teraz kochaś chce jej jeszcze... No cóż.
• I Naxi hahaha. Kurde, Maxi romantyk, a Naty normalnie siłacz. Jezu, kto tu nosi spodnie? 

Następny rozdział za tydzień, bo zaczyna się szkoła. ;3 I muszę kuć. XD

Ale tak ogólnie chciałam podziękować za piękne komentarze i przywitać tych, którzy zawitali w moje skromne progi.

Jolu, Agnieszko, Amando, Natalio (piękne imię swoją drogą. Natalie górą!) i Eddie. Witam na pokładzie! :)

P.S.: Aciu, racja. Komentarz bez krów, to nie komentarz. Pozdrów Leonka, mam nadzieję, że wszystkie krówki są już wydojone. 

X.