Temporada 2 Capitulo 4: ,,Canto"

   Studio 21 było pięknym miejscem, prestiżową uczelnią dla wszystkich młodych ludzi. I co najważniejsze - wszystko było kolorowe. To przyciągało uwagę każdego, bo nie było w Buenos Aires szkoły, w której można by było czuć się jak w domu. 

      I to samo czuli wszyscy. Ludmiła spełniała się tutaj, Federico wielbił to miejsce, bo spotkał tutaj piękną Argentynkę. Nawet Violetta czuła niezwykłą więź z tym miejscem. To było częścią jej życia, chyba każdego życia. Nikt nie mógł sobie wytłumaczyć tej magii związanej z tym miejscem. A może to lepiej... Wszystko było tajemnicą, wydawało się piękniejsze. 

      I dzisiejszy dzień przynosił równie dużo przyjemności. W auli panował harmider. Camila uciekała gdzieś przed Broduey'em, a Fran z przejęciem opowiadała Marco jakiś żart. Maxi i Naty zaczęli tańczyć wolnego, choć nie grała muzyka. Andres siedział spokojnie i kręcił z uśmiechem głową na widok wyczynów swojej rudowłosej przyjaciółki. Federico i Ludmiła uśmiechali się do siebie. Ona z rumieńcem zakładała kosmyk włosów za ucho, a on z determinacją patrzył na jej twarz, jakby chciał wyczytać z niej wszystkie jej tajemnice. Diego i Violetta mierzyli siebie wzrokiem. No... To chyba za łagodne określenie. Widać było, że najchętniej pozabijaliby się. Jedynie Leon siedział sam, patrząc za okno, jakby chciał odnaleźć za nim coś ciekawego.

      Wtedy do auli wkroczyli pedagodzy w swoim podstawowym składzie. Pablo i Angie uśmiechali się do nich wesoło, Antonio mierzwił swoje białe jak śnieg włosy, a Gregorio próbował udawać, że cieszy się z tego spotkania z młodzieżą. 

      - Witamy! Jak samopoczucie? - Angie uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

      - Jeeeej! Wspaniale! - Maxi zakręcił Natalię jeszcze raz, po czym znów ustawili się na miejscu. 

      Wszyscy się zaśmiali. Leon nagle się ocknął i popatrzył na całe grono nieprzytomnym wzrokiem. W końcu również się rozpogodził, co ucieszyło Ludmiłę. Miała nadzieję, że nie żywi do niej urazy, choć przecież powinien.

     - Mamy dla was dobrą wiadomość!

      Rozległy się wesołe szepty. Co to może być? Ale niespodzianka! Kto by się spodziewał? Ale o co chodzi? 

      - Jedziecie do Barcelony! Wszyscy!

      Nastała cisza. Nauczyciele oczekiwali, że uczniowie wybuchną czymś w rodzaju euforii, a tutaj nic. W końcu jakiś cichutki głos, zapytał:

       - Do Barcelony? Że do Hiszpanii? Do Europy?

       - O kurrrczaki!

       I wtedy wszyscy zaczęli się śmiać, cieszyć, jak nigdy. Bo to była świetna informacja. Dla każdego, uwierzcie. 

Widzę tylko wybrane dobre wspomnienia.

       O Boże, co za debil. Siedzi sobie tak, jakby nigdy nic się nie stało. Co za... Jezu... Zaraz mnie szlag trafi. Dlaczego nic nie robi? A co ma właściwie zrobić? Violka, uspokój się!

       W sumie nie wiedziała, dlaczego te myśli wciąż krążyły po jej głowie. Po prostu ten cały Fernandez bardzo ją denerwował, chciała go zabić, zakopać gdzieś w ciemnym lesie, czy coś... To byłoby najlepsze rozwiązanie, ale pewnie policja by ją zgarnęła, a ona nie chciała siedzieć. Postanowiła, że nie będzie zwracała na niego uwagi, ale to okazało się bardzo trudną sztuką. Nawet nie zdążył się odezwać i już była wściekła. Samo jego bycie było dla Violetty udręką. Nie mogła wytrzymać z tą żałosną podróbką mężczyzny. I teraz cieszył się jak głupi, że jedzie do Barcelony. Jego rodzinnego miasta. Będzie musiała stąpać po tej samej drodze, co on. Fuj! 

       - Jak tam, śliczna? To jedziemy do Europy? 

       O słodki Jezu!

       - Po pierwsze nie pytaj mnie, co u mnie. Po drugie nie jestem śliczna. Znaczy nie dla ciebie, dobra? Po trzecie, jadę sama do Europy. Jedziemy razem, ale nie że razem, razem, czaisz?

       - Och, nie. Wytłumacz mi to, skarbeńku mój najdroższy.

       No zabiję. Zabiję jak nic.

       - Ej, ty! A byłeś kiedyś pobity w Hiszpanii?

       - To moje rodzinne miasto, ale nie... Dlaczego pytasz?

       - Bo niedługo już będziesz, kochaniutki.

       Po tej wypowiedzi odeszła z triumfem. Diego popatrzył na miejsce, gdzie zniknęła. Uśmiechnął się do siebie. Nie wiedział, co robi, ale to mu się podobało najbardziej. Jeszcze wczoraj rozpaczał, co będzie, gdy nie znajdzie tej cholernej miłości. A dzisiaj... kto wie? Może okiełzna tą szaloną Castillo? Trochę ją uspokoi? W sumie, miała nawet dobre predyspozycje, by zostać jego dziewczyną. Nie była jakaś bardzo zgrabna, ale ten charakter i nowy styl. To wszystko go zaintrygowało, więc zaczął za nią latać jak pajac. Była  tym zirytowana, ale o to właśnie chodzi. Najpierw ma go dość, a potem BUM! Miłość. Chyba o to chodzi? 

        Tak czy może nie?

Nie mogę zapamiętać, by o Tobie zapomnieć.

      Cieszyła się, że dzisiejszego dnia słońce świeciło naprawdę mocno. Humor nawet jej dopisywał. Może po za tym, że Broduey wciąż nie odpuszczał. Z jednej strony to było miłe, bo wciąż się starał, a z drugiej stawał się natrętem. Wychodziła z tego dziwna mieszanka, która wcale się pannie Torres nie podobała. I jeszcze ta wycieczka do Barcelony... Cały tydzień z nim pod jednym hotelowym dachem.
       Właśnie dlatego, szła teraz w stronę parku z magnetofonem w ręce. Chciała się odprężyć i przekazać ludziom trochę więcej rozrywki. Może będzie fajnie.
      Zatrzymała się przy jednej z ławek, zdjęła okulary przeciwsłoneczne i wcisnęła przycisk play. Weszła na podest i zaczęła śpiewać.

Spędzam czas,

Spędzam czas, myśląc o Tobie,

Nie mam powodu, żadnego powodu.

      Jakiś chłopak z gitarą przewieszoną na plecach zbliżał się do niej. Camilii wcale się to nie podobało. 

Twoim uśmiechem i spojrzeniem zahipnotyzuj mnie,

Proszę, proszę.

      Brunet wszedł na ławkę i zaczął śpiewać razem z nią. Myślała, że zemdleje. Nie, nie z wrażenia, ale z wściekłości.

I nie mogę znieść tej ciszy

Chcę Cię zobaczyć, ale nie mogę Cię znaleźć

Gdzie jesteś, kochanie?

     Zaczął się do niej przybliżać, więc posuwała się w lewą stronę. Nie wyczuła krawędzi ławki i... TRACH! Nawet nie zauważyła, jak spadła. Czuła jedynie ból w kolanie. Miała nadzieję, że to nic poważnego. Wszystko przez tego pajaca, który nie miał, co robić.

       - Boże, wszystko w porządku? 

       Chłopak podniósł ją na ręce. Zaczęła kręcić głową, by ją zostawił, ale on był nieugięty.

       - Idziemy do mnie. Muszę opatrzyć ci ta ranę. Jestem winien.

       Gdyby miała siłę krzyknąć, na pewno wyzwałaby go od idiotów i kretynów.

Teraz jesteś częścią mnie... jesteś częścią mnie.

Więc gdziekolwiek pójdziesz, będę Cię gonić, gonić!

     Dzisiaj nie ubrała się w wystrzałowe ciuchy. To było określenie Natalii, więc szybko się do niego dostosowała. Było nawet śmieszne, miała do siebie dystans, więc bardzo często się śmiała ze swoich zachowań. Wiedziała, że wydarzenia ostatnich miesięcy przyniosły jej wiele nowych doświadczeń. 

      Może dlatego tego dnia chciała wtopić się w tłum. Naprawdę, chciała ukryć się przed wszystkimi. No, może nie przed Federico. Gdy ją zobaczył, zagwizdał i powiedział: la più bella. Na jej gust, bardzo ładnie. Bardzo, bardzo. Tym bardziej, że to znaczyło najpiękniejsza. Co, jak co, ale chłopak ma dobry gust.

      A dlaczego potrzebowała wtopić się w tłum? Chciała być niezauważona. Przynajmniej dzisiaj, miała dość głosów. Nawet ucieszyła się, że i Diego, i Natalia, gdzieś wybyli. Trochę bała się o swojego przyjaciela. Knuł coś złego i wcale jej się to nie podobało. Ale postanowiła się tym nie martwić. Tego dnia chciała śpiewać.

      Powoli skradła się do sali muzycznej. Chwyciła jedną ręką gitarę tak, by nie zrobić hałasu. Nie chciała, by wpadł tutaj Beto. Swoją drogą, był mistrzem drugiego planu. Usiadła na wysokim krzesełku i zaczęła wygrywać jakieś przypadkowe akordy. Przyjrzała się statywie z nutami. Przeszukała niektóre i znalazła coś, co ją zaintrygowało. 

Ma dove va a finire il cielo
magari dove dormi tu
e respirare sul tuo seno... amo ... amo...
sbadiglia piano una finestra
tra le persiane un po´ di blu
mi sveglio e già mi batti in testa.... amo ...io amo

Tu solamente tu
noi fra queste mura
non sarai più sola

... amo... io amo...

      Nawet nie wiedziała, że ktoś się jej przysłuchuje i uśmiecha się jak dziecko, gdy dostanie swoją wymarzoną zabawkę. 

Ale kiedy tylko na mnie spojrzysz

to jedynym wspomnieniem są nasze pocałunki w świetle księżyca.

     - Hej, ty! 

     Andres nawoływał Broduey'a już od kilku minut, ale on dalej biegł. Doskonale wiedział, po co to robi, do kogo tak się spieszy. Ale jej nie znajdzie, dzwoniła do niego. Jest wściekła, ale zarazem ukryta w miejscu, którego nawet Calixto nie zna. A już tym bardziej nasz szanowny Brazylijczyk.

     - Czego chcesz, Andres? Spieszę się... - wysapał.

     - Ja już wiem doskonale do kogo ty się tak bardzo spieszysz. 

     - Aha, do kogo niby?

     - Do mojej przyjaciółki.

     - Nieee, skąd taki pomysł?

     Andres popatrzył na niego jak na wariata. Udało się, bo Broduey przestał udawać, że kłamie. Zastanawiał się, dlaczego tak bardzo mu zależy. Doskonale wiedział, że wszystko jest skończone. Tym bardziej, że Camila zazwyczaj wie, co robi. Nie daje się zwykłemu chłopakowi, który chce jej miłości... Znów. 

      - Słuchaj, po co to robisz? - zapytał Calixto. 

      Broduey popatrzył na niego i wyszeptał:

      - Bo chciałbym, żeby znów była moja.

       Andres miał wtedy ochotę wybuchnąć śmiechem. Co on sobie wyobrażał? Że przyjdzie i naprawi to, co się stało i będzie ją miał na wyłączność? To tak nie działa. Już raz zmarnował szansę, jeśli zmarnuje drugą? Wtedy Camila się nie pozbiera i to Andres będzie musiał ją przekonać do tego, że jeszcze warto żyć. Jego powinnością jest chronienie jej. Co się stanie, gdy Broduey wkroczy na drogę zakazaną i znów ją uwiedzie? Nie, to nie wchodzi w rachubę.

      - Nie staraj się. To nie wyjdzie ani tobie, ani jej na dobre.

      - Jeszcze zobaczymy!

      I tyle usłyszał z ust tego chłopaka. Chciał, by się poddał, ale nie wyszło. Co teraz będzie? Co on zrobi? Przecież musi mu udowodnić, że to się nie uda. Na pewno.

       Boże, Camila mnie zabije.

Okropne to na górze, serialnie. 

Następny beznadziejny rozdział we wtorek (21 stycznia).

No... To też tyle. Pa. 

X.