Temporada 2 Capitulo 5: ,,Corazón"

Rozdział dedykuję Marcie! <3

Dziewczynce, która miała urodziny dwa dni wcześniej!

Przepraszam za opóźnienia i jeszcze raz życzę wszystkiego najlepszego. c;

 
     Mógłby zacząć skakać, ale to chyba nie oddałoby jego całkowitej radości. Emocje chciały od niego eksplodować. To wydawało mu się takie nierealne, ale jednak istniało. Było... 

     To uczucie, gdy ją zobaczył, gdy śpiewała jego piosenkę. I jeszcze ten piękny uśmiech, gdy zobaczyła podpis na górze strony. Wiedział, że chcę się z nim teraz zobaczyć. Dlatego więc krył się przed nią. Chciał, żeby go znalazła. To było takie dziecinne, ale dawało mu tą cholerną satysfakcję. Tą dumę z samego siebie, że ktoś chcę go odszukać. 

      To było jak sen. Doskonale pamiętał swój ostatni. Był taki sam jak wtedy, gdy miał odjeżdżać. Ale jednak... Ale jednak nie. Coś się różniło. Było ciepło, byli razem. Już nic złego nie miało się stać. Zwalczyli to, co nie pozwalało im obdarzyć siebie nawzajem miłością. I teraz żyją sobą. 

      Wierzył, że go znajdzie... Nawet jeżeli schroniłby się gdzieś daleko. Zresztą nie wytrzymałby bez niej nawet pięciu minut. Często szeptał coś do siebie. Sam nie wiedział co, ale rozumiał, że ma to coś wspólnego z nią.
      Ludmiła była dla niego kimś w rodzaju dobrej wróżki. Tak, na początku chciała go dostosować do zła świata, chciała mu pokazać, że nie zawsze wszystko jest piękne i dobre. Włącznie z miłością. Przecież to uczucie nie opiera się tylko na dobroci. Jest jeszcze cierpienie, które idzie w parze z amore. Rozumiał to doskonale dopiero teraz. Na początku obwiniał za to wszystko siebie, każdego, kogo napotkał.
      I jeszcze ta sprawa z Violettą. Widział zazdrość w oczach Ludmiły. Napawał się nią, czuł, że wygrywał, tylko po to, żeby później udowodnić sobie swoją tęsknotę. To, że nie może bez niej żyć i nie widzi innego wyjścia, by być razem. To było przeznaczenie, od samego początku. Pierwsze spojrzenie i... zawisła nad nimi magia, coś w rodzaju przyciągania.
      To wszystko potoczyło się tak szybko. Czasem, gdy kładł się na łóżku, zastanawiał się, co by było, gdyby jednak został we Włoszech. Jakie byłoby jego życie? Spotkałby tam taką dziewczynę jak Ludmiła? Unikał odpowiedzi, bo wiedział, że to, co się stało musiało się zdarzyć.
       Właśnie w tym momencie czuł się jak w niebie.
        - Znalazłam cię! - jej śmiech potoczył się jak piękna melodia w głowie Federico. - Myślałeś, że ukryjesz się przede mną.
         - Oczywiście, że nie. Zawsze mnie znajdziesz - obdarzył ją czujnym spojrzeniem. - Bardzo ładnie dzisiaj śpiewałaś.
       Gdy wypowiedział te słowa, odwrócił się i zaczął iść w drugą stronę. Ludmiła otworzyła szeroko usta, dogoniła go i wykrzyknęła:
       - Podsłuchiwałeś! Jak mogłeś?
       - Jesteś moją dziewczyną. Ja mogę wszystko uwierz. Na przykład to - pocałował ją w usta. - bardzo lubię i mam na to zezwolenie.
        - Aha. Niby skąd?
        - Jak chcesz, to nie muszę...
       - Dobra, dobra - podniosła ręce w geście poddania. - Uwielbiam cię. I mam niespodziankę. Jak jest niespodzianka po włosku?
         - Sorpresa.
         Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i wykrzyknęła:
         - No to mam dla ciebie sorprese! Idziemy!
         Złapała go za rękę i pociągnęła w nieznanym mu kierunku. Już mu się podobało. Bardzo.

Twoja dłoń pasuje do mojej, jakby została stworzona tylko dla mnie

Ale zapamiętaj, że to było nam przeznaczone. 

    - O nie! Wynocha mi stąd! 

    Krzyk Camili Torres spokojnie mógłby się ponieść po całym Buenos Aires. Miała inaczej zareagować? Ten chłopak znów tutaj jest i stoi sobie, jakby nic się nie stało. A ona miała ochotę rozpętać trzecią wojnę światową tylko dlatego, że tam stał. Co za dupek...

       Już prawie zdołała zapomnieć o wczorajszym wieczorze. Prawie, ale on znów się zjawił. Wczoraj wszystko było w miarę opanowane. Przyszedł, pogadał, ona go nie słuchała, opatrzył ranę. Nic ciekawego, bo nie spodziewała się jakichś fajerwerków. Już od pierwszych sekund z nim spędzonych go znienawidziła. Miała ochotę wydrapać mu oczy, może wtedy ten cholerny kpiący uśmieszek znikłby z jego buźki. Myślała, że wyrzuci go za drzwi (wpierw oczywiście, dziękując za opatrzenie rany, która nie okazała się aż tak poważna), ale stało się coś innego.

       Wtedy ją pocałował. Tak bez żadnego słowa, po prostu ją pocałował. Była pewna, że go zabiję. Policzyła do pięciu i kazała mu uciec. Na szczęście to zrobił. 

       I jeszcze to znienawidzone imię. 

       Sebastian...

       - Och, witaj moja księżniczko! - zawołał z tym samym uśmiechem. - Co tam? Kolanko boli, mogę ucałować.

        Zamknęła oczy i wydęła groźnie usta. Godzina jego śmierci zbliżała się bardzo szybko.

        - Ty mi nic nie wspominaj o żadnym pocałunku - warknęła. - Jesteś takim pajacem, jakiego świat jeszcze nie widział. Jakim prawem po prostu pozwoliłeś sobie mnie pocałować?! Te usta nie należą do ciebie! - wskazała palcem na swoje różowe wargi.

       - To niedługo będą, Camilko - uśmiechnął się kpiąco.

       - Ale z ciebie debil. 

        Pokręcił głową, wciąż się śmiejąc. Bardzo ją to denerwowało. Czuła, że zaraz wybuchnie tylko przez tego wariata na przeciwko. Cały czas za nią szedł. Jej przyjaciele nie mogli go zobaczyć. Szczególnie Andres. Będzie się z niej śmiał, nie da jej spokoju.

        - Dobra. Zostań tutaj, nie idź za mną, zrozumiano?

         - Okej, ale spotkamy się jeszcze, prawda?

        Odchodząc, pokazała mu naprawdę brzydki gest, ale wcale mu to nie przeszkadzało.

         Był podróżnikiem, szukał czegoś ciekawego. Przy okazji grał na gitarze, podziwiał już wiele miast Europy, Ameryki Północnej, Azji... Teraz przyszedł czas na słoneczne Buenos Aires. Już na przywitanie został mu zesłany anioł. Nie narzekał, jego strażniczka była bardzo piękna. Obiecał sobie, że będzie jego. Może był typem podrywacza, ale w miał dobre serce. 

         Camila się o tym dowie. Na pewno.

Jeśli pokażę Ci, że jestem tu dla Ciebie

Może pokochasz siebie, tak jak ja kocham Ciebie.

     Po co to robił?

     Przecież wiedział, że zatacza błędne koło,a gdy już dojdzie do celu, zostanie odprawiony z kwitkiem. To przykre, ale taka jest kolej rzeczy. Musiał sobie coś udowodnić. To, że potrafi zawalczyć o swoje. Niedługo powinna być jego, ale co wtedy? Chyba nie będzie ją kochał... Ale teraz wciąż o niej myśli, nie może wyrzucić jej z głowy. Jest dla niego jak uzależnienie, gorsze nawet od jego problemów z papierosami. Taki już był. Nic nie miało tego zmienić, a na pewno nie ona. Wiedział, że nie ma tylu sił, by mu pomóc, ale gdzieś tliła się nadzieja. 

     Diego wierzył, że jest jego dobrą wróżką, że spróbuje go zmienić na lepszego człowieka, choć sama wciąż grzeszy. A może tak ma być? Może oni razem dadzą radę przeciwnością? On potrzebuje jej, a ona jego. To wcale nie jest skomplikowane, ale doskonale i dogłębnie przemyślane.

     A co jeśli tak wcale nie będzie?

     Jeżeli to nie jest im pisane, ale oni dalej w to brną? Czy ona też o nim myśli? Może w tej chwili?

     Podniósł wzrok z kostki wyłożonej przed wejściem do Studia. Najpierw zobaczył trawę, a potem ławkę, na której siedziała Ona. 

      Winowajczyni tego, co się z nim dzieje. Uśmiechnął się do niej kpiąco, by nie zbudzić podejrzeń, ale Violetta nie zmarszczyła zabawnie noska, nie popukała się w czoło... Tylko na niego patrzyła. Czuł się nagi. Ona nim władała. Z niedowierzaniem czytała wszystkie jego myśli i wiedziała, jak się czuł. Gdy już skończyła przyjrzała mu się uważniej. Wtedy wyprostowała się i zrobiła minę wyrażająca zirytowanie. I... odeszła. 

      Wiedziała wszystko, ale nie chciała usłyszeć tego z jego ust. Wiedział, że nikomu nic nie powie. Violetta będzie te sekrety pielęgnowała bardzo dobrze tak, jakby były jej. Miał nadzieję, że nie odnalazła tej jednej tajemnicy, która pogrzebałaby wszystko, co udało mu się dotąd dokonać. Tego, co pozwalało mu żyć jeszcze wśród tych wszystkich idiotów. Nie, nie mogła. Przecież ona jest tylko dziewczyną. Ale tą dziewczyną - przypomniał sobie. Na pewno jej się nie udało, to jest tajnie strzeżone.

      A co jeśli jednak...?

      Jeśli jednak dowiedziała się, że jest w niej zakochany?

I te wszystkie rozmowy są sekretami, które skrywam

Mimo, że nie mają dla mnie sensu.

     - Ta dam! 

     Ludmiła podniosła ręce i lewą nogę do góry, prezentując wejście do jakiegoś domu w bardzo ładnej kamienicy. Drzwi wyglądały na bardzo stare, ale to dodawało mu tylko uroku. Były jeszcze zadrapane, co było oznaką, że już wiele ludzi je otwierało i zamykało. 

      Tylko wciąż nie wiedział, o co jej chodziło.

      - Co to za sorpresa? Gdzie my jesteśmy? - zapytał.

      Wywróciła oczami. Wiedział, że jest zirytowana jego głupotą.

       - To mój dom! - wykrzyknęła wesoło. 

       - I co w związku z tym faktem?

       - Ty mnie wykończysz, Federico!

       - Przepraszam.

       Uśmiechnęła się do niego i wyciągnęła klucz z torebki. Włożyła go do zamka i przekręciła. Po chwili drzwi otworzyły się. Fede pokazał gestem, by weszła pierwsza. On zamknął drzwi za sobą, po czym przyjrzał się pomieszczeniu.

        Było zwyczajne, jak normalny dom. Tylko z każdej strony wisiały zdjęcia. Na jednym był jakiś mężczyzna, a na drugim mała, pulchna dziewczynka ze słodkim uśmieszkiem na ustach. Trzymała w dłoni mikrofon i chyba przygotowywała się do zaśpiewania jakiejś piosenki.

     - Mama mówi, że byłam śliczną dziewczynką. Byłam z nią u okulisty, ale ma dobry wzrok - odezwała się Ludmiła. - Chodź, idziemy.

       Pociągnęła go za rękę i weszli do kuchni. Ona również była normalna, ale wysprzątana na błysk. Popatrzył na swoją dziewczynę z pytającym uśmiechem. 

        - Będziesz mi gotować?

        - Yhym - odpowiedziała, biorąc do rąk fartuszek. 

         Federico podszedł do niej, objął ją w pasie i zawiązał w kokardkę dwie wstążeczki. Mógł śmiało powiedzieć, że Ludmile jest do twarzy nawet w zwykłej zapasce. 

        Dziewczyna bez słowa zaczęła wyciągać z szafek produkty. Nie pytał, co mu ugotuje. Czuł, że będzie to coś pysznego. Z wypiekami na twarzy przyglądał się jej ruchom. Nigdy jeszcze nie cieszył się bardziej z tego, że znalazł się tutaj, w Buenos Aires i odnalazł swoje przeznaczenie.

Nigdy nie będziesz traktować siebie odpowiednio, kochanie.

     Pionek zbity z planszy. Prawie wygrywał, ale potem już tylko spadał w dół. Znów nie podołał zadaniu, a chciał być najlepszy, zgarnąć główną nagrodę: miłość. Teraz przynajmniej nie obwinia jej za to, co się stało. Jest pewny, że kiedyś kogoś spotka, ale czy to przetrwa? Gdy tak nie będzie, co on wtedy zrobi? Znów się podda...

       Przechadzanie się uliczkami Buenos Aires było dla niego jak wspomnienie. Pierwsze kroki w nowym mieście... To wciąż było jego częścią. Meksyk nie dał mu tyle radości, a zarazem poczucia zawodu. Tutaj odkrył, że życie jest labiryntem i nie za każdym zakrętem czai się raj, dobro. Czasem przychodzi zło, by nas omotać. To my dokonujemy wyboru, czy chcemy być na górze czy na dole...           Leon już postanowił. Nie da się. Musi walczyć, musi wybrać dobro. To jedyne dobre rozwiązanie. Przecież musi w końcu jakoś sobie poradzić z tym, że coś stracił. To normalna kolej rzeczy. Kiedyś trzeba coś stracić, by móc coś zyskać. Tą zasadą powinien się kierować, ale ciężko było mu przyzwyczaić się do takiego patrzenia na świat. To musiało kiedyś nadejść, ale nie sądził, że tak szybko.

      Spojrzał na jedno miejsce w parku. Dostrzegł człowieka z aparatem w dłoni - fotografa. Wokół kręciło się naprawdę dużo ludzi. Centrum była jednak dziewczyna. Miała krótkie włosy, a jej głowę zdobił różowy wianek. Ubrana była w zwiewną, białą sukienkę, nie widział jej twarzy. To była chyba sesja zdjęciowa, bo dziewczyna wyginała się do aparatu. 

       Przystanął, bo bardzo go zaciekawiło to, co tam się działo. Popatrzył jeszcze chwilę i postanowił, że pójdzie w tamtą stronę. W końcu chyba nic mu nie zrobią, prawda?

        Bardzo szybko mijał, równie jak on, zaciekawionych ludzi. Nawet jednej dziewczynce wytrącił lizaka z dłoni. Przystanął i dał jej pieniądze na nowego. Przeprosił, a ona uśmiechnęła się i powiedziała, że za chwilę stanie się coś dobrego. Nie wiedział, o co jej mogło chodzić, ale poszedł w kierunku, w którym miał iść.

        W końcu stanął na tyle blisko, by zobaczyć twarz modelki.

         To było nieoczekiwane. 

         Ale to zapoczątkowało coś, co nigdy nie miało się wydarzyć.  

Hihi. Jejuniu, ale słodko. 

Wszyscy miłość, miłość i tysiące piosenek, ojojojo!

A nasza Tini nam upadła, no przykre. Mam nadzieję, że żyje, bo ja słyszałam, że od takich wypadków to się umiera. I słowik nam ucichł (Jorge boski jak stado krówek). Ja. Idę. Się. Powiesić.

Hihi, znów zmieniłam wygląd bloga, bo nie mogłam patrzeć na tamten nagłówek. Sorry, że Fede nie ma oczu, lasery mu wypaliły (hahah Karolina XD). No zdarza się. O! I ten wygląd również jest tymczasowy (aha, mądra ja), bo jak widać po prawej stronie, zamówiłam szablon na Szablono-Sferze. Serdecznie zapraszam do odwiedzania tej oto szabloniarni. Istnieje ona od niedawna, ale jest warto, bo dziewczyny mają smykałkę do tego, co robią. :)

A dzisiejszy rozdział? Nooo... Feduś i Ludmiłka są w pełni swojej miłości, Camila ma dość Sebusia (tak, Haniu, SEBUSIA!), Dieguś se normalnie kocha Violkę, tego paszczura (żarcik, u mnie Violka to księżniczka), a Leosiek nie wierzy własnym oczom, okropność. Kogo on tam zobaczył? Oh, ah! I tak już pewnie wiecie, po co ja to piszę?

Dobra, ja chciałabym Wam coś powiedzieć tak ogólnie.

Chciałabym Wam podziękować. Za to, że jesteście, że pięknie komentujecie. I co najważniejsze, że chyba nie macie mnie dość. I dotąd mi ludzie piszą na GG, że jestem wspaniała, że mój blog to cud czy coś. Kochacie nawet to, że wszystkich krytykuję. Nie wiem, czy postrzegacie we mnie tylko dobrą osobę, ale ja czuję się bardzo zła. Mam nadzieję, że wciąż ze mną będziecie, bo bardzo Was kocham. 

Dziękuję, skarby! 
Złożyć babciom życzenia, jutro dziadkom! Co wy byśta beze mnie zrobili?

Wasza Xenia, która codziennie spada z kolorowego wiaderka, śpiewając On Beat, a przy upadku nawet Ave Maria zacznie śpiewać, głos jej się nie załamie.

EDIT:
Wyszło na to, że opublikowałam rozdział wczoraj, a tak serio zrobiłam to dzisiaj. Mój tablet to dno.

Ponowny EDIT:
Nie, chyba jednak wszystko okej. XD