Temporada 2 Capitulo 6: ,,Canción"

    Dziewczyna przyjrzała mu się w końcu badawczo. Jeszcze chwilę pozowała, po czym zarządziła przerwę. Podeszła do niego, zawadiacko poruszając biodrami. Trochę to do niej nie pasowało, bo wyglądała jak królewna lub jak delikatna, chińska porcelana. Ale na Leona to podziałało. Chyba za bardzo, bo aż zakręciło mu się w głowie. 

      - Hej - uśmiechnęła się. - Szukasz kogoś? Coś się stało?

      Aaa nic. Tylko się w tobie zakochałem. Normalka.

      - Właściwie to podszedłem tak z ciekawości - próbował zabrzmieć nonszalancko. - Mieszkam tutaj już od dziecka i nigdy nie słyszałem ani nie widziałem takiego przedsięwzięcia. Tutaj coś się dzieje, a ty jesteś w centrum uwagi. 

  -Jestem początkującą modelką, pozuję do nowego numeru argentyńskiego Teen Vogue'a.  Potrzebowaliśmy do tego numeru pięknej przyrody. Najpiękniejsza jest zieleń parku w Beunos Aires. 

      - Taaak, nasza zieleń jest super.

      Nasza zieleń jest super? Verdas, już cię pokochała. Leci w twoje ramiona.

      Gdy tak stała przed nim i uśmiechała się niewinnie, wszystko zaczęło zanikać. To, co czuł do Ludmiły. Każdy uśmiech skierowany w stronę Ferro był coraz bardziej niewyraźny, nie mógł sobie przypomnieć rzeczy, które jeszcze wczoraj chciał wyrzucić z pamięci. Czuł się wyzwolony.
     - Jesteś słodki - wyszeptała dziewczyna, rumieniąc się. - Mam na imię Lara, a ty?
     Ooo! Zieleń jednak podziałała. 
      - Jestem Leon.
      Uśmiechnął się najpiękniej, jak potrafił, co chyba na nią zadziałało, bo zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. Wyglądała jeszcze piękniej, musiał to przyznać.
      - Koniec przerwy! Za minutę wracamy do pracy!
      Jakiś głos przedarł się przez ciszę, która była między nimi. Podeptał cały romantyzm tamtej sytuacji.
       - Przepraszam, muszę już iść. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy - wyszeptała i miała już odchodzić, ale własnie wtedy Leon złapał ją za nadgarstek i odwrócił z powrotem w swoją stronę.
        - Jasne, ale przeznaczeniu trzeba trochę pomóc.
        Mrugnął do niej i wyjął z kieszeni czarny pisak. Napisał na jej ręce swój numer telefonu, podpisując swoim imieniem.
       - My musimy się spotkać - pomachał jej na pożegnanie i przyłożył do ucha dłoń uformowaną w telefon.
      Ona uśmiechnęła się jeszcze raz i pogładziła miejsce na skórze, jakby bała się, że zaraz cyferki mogą się zmyć.
         Leon westchnął triumfalnie.
         To chyba nie ta zieleń, a mój urok osobisty.

Ale nie wiesz tego, że powaliłaś mnie na kolana.

      Było błogo.
      Po zjedzeniu należy troszkę odpocząć, więc dlatego wtulali się w siebie. 

     Mógł tak leżeć i leżeć bez końca. Czuł, że nic mu nie umyka. Widział, jak delikatnie się rumieni z każdym jego najmniejszym ruchem dłoni, głaskającej jej blond włosy. Nic nie mogło się nie udać. Było perfekcyjnie, nieskazitelnie.

     Jak przez mgłę pamiętał ten ból. Zapomniał o wszystkim. To zostało mu nagrodzone. Mama wiele razy powtarzała mu, że wszystko uchodzi na sucho tylko jemu w ich rodzinie. Cokolwiek się stało, Federico nigdy nie był winny. Przez chwilę mógł czuć się nieszczęśliwy, ale to szybko ustawało, jakby Bóg nie mógł patrzeć na jego smutek. Na przeprosiny dostawał od Niego tylko radość.

     I tak to trwało, dopóki nie przyjechał do Argentyny. Wtedy już zabrakło dla niego łaski. Musiał pogodzić się z tym, że przyszedł ból. I on ciągnął się bardzo długo, ale udało mu się z tego wyplątać. 

       Teraz był tutaj. Przy niej. To wynagradzało wszystkie jego niepowodzenia.

        Jeszcze przez chwilę patrzył na nią, aż w końcu przypomniał sobie coś. Otworzył szerzej oczy, podskoczył (co nie spodobało się Ludmile) i spadł z sofy. Ferro pisnęła, zakryła usta ręką i tak siedziała, patrząc na niego, jakby był jakimś wariatem, który przed chwilą chciał ją uderzyć. 

        - O matulu!

         Znów skierowała na niego takie spojrzenie, jakby nie wiedziała, kim jest.

         - Federico, ciebie coś boli?

        - Jeju, Ludmiła, wybaczysz mi? Powiedz, że tak!

        - Chyba jeszcze mam melisę, zaparzę ci. Może mam zadzwonić po lekarza?

        -Ferro, do jasnej ciasnej! Nie!

     Zamknęła się, jak przewidywał. Ale dostrzegł, że nadęła już wargi w obrażonym geście. Wiedział, że nie będzie tak łatwo. Gdy jest zła, trudno z nią cokolwiek załatwić. Tym razem jednak wierzył, że mu się uda, bo miał jej do przekazania informację, która zmiękczy jej serce. Tylko dlaczego o tym zapomniałem? Niepotrzebnie przeciągałem.

    - Ludmiło - uklęknął. - Czy pójdziesz ze mną na randkę?

    Przez chwilę przyglądała mu się z miną tak uroczą i podekscytowaną, że nie znał nikogo innego, kto tak by go rozśmieszył. Na pewno myślała, że jej się oświadczy, a tutaj taka klapa.

     - Jesteś okropny!

     - To będzie super randka! Zobaczysz! Najlepsza w twoim życiu. Po zajęciach spotkamy się w parku - uśmiechnął się szerzej i spojrzał na nią uważnie. - Tylko ubierz coś ładnego.

      Otworzyła szeroko usta i wykrzyknęła:

       - Sugerujesz mi, że nie mam gustu?! MI?!

       I właśnie tak rozpętałem prawdziwą, trzecią wojnę światową, w Buenos Aires, w salonie Ludmiły Ferro. Ale było warto, bo uwielbiam ją denerwować. 

To jest to, co chcę powiedzieć cały czas

Jesteś moją ulubioną piosenką.

    - O Boże, więcej już nie przebiegnę. Mam go dość. Panie Boże, daj mi siłę, ja tu wykituję. No chociaż trochę. Nie? Dobra, sama sobie poradzę!

      Jak zwykle zresztą. 

      Nie, jak zwykle. Po prostu ja jestem sama w swojej drużynie. Tylko ja i ty, moje najdroższe sumienie.

      Dlaczego go do siebie nie dopuścisz? 

      Bo go tutaj nie chcę! Ja sama, nikt więcej! Never!

      Zobaczymy...

      - Och, spadaj! - krzyknęła głośno.

      Jakaś staruszka popatrzyła na nią, jak na wariatkę, która gada sama do siebie albo gorzej.

      - Nie, to nie do pani. Mam drobne problemy.

      Och, właśnie o to chodziło. Żeby wyjść na jeszcze większą idiotkę.

      Pewnie ciekawi was, dlaczego Violetta się ukrywa. Ktoś ją goni i jak pewnie myślicie jest to nasz kochany Diego, który nie daje jej spać w nocy. I jeszcze jego cholerne tajemnice, które -jak inaczej -musiała wyczytać z jego twarzy. Mógł odwrócić wzrok, nic by się nie stało. 

      Ty też mogłaś. 

      Zamknij się! 

      I tak właśnie się działo. Teraz znów ją gonił, bo chciał rozmawiać. Kolejny raz, a ona przed nim uciekała jak małe dziecko. Szukała czegoś, ale nie wiedziała, co jest jej celem. Tak właśnie gnała przez te wszystkie przeszkody, omijała je zgrabnie, ale często zdarzały się upadki. Jednak to nie czyniło z niej przegranej. Wręcz przeciwnie. To dodawało jej sił do dalszej walki. 

      Tylko czasem była zbita z tropu. Na przykład ostatnio przez Fernandeza. To on zaczął sobie coś wyobrażać, pokazywać, co czuje. Nie, to jej się wcale nie podobało. Patrzyła na to wszystko i miała wyciągnąć z tego jakieś wnioski? To wcale nie dawało jej powodów do refleksji. 

      Chciała pozbyć się tego uczucia. Tak jak teraz ona Diego - zgubić je. Ale to nie miało sensu. 

      Miłość jest jak boomerang. Ona zawsze powraca. Chce się ją pokonać, ale to nic nie daje. Wraca z podwójną z siłą, zwala z nóg. A potem cisza, cisza... Dopiero potem zaczyna się robić hałas, wielki szum. Chce się to wyciszyć, ale...

       Ale czy da się uśmiercić miłość?

Pozwalasz mi odkryć samą siebie.

    Andres nigdy nie mówił zbyt wiele. No dobrze, może czasem trochę przesadzał i stawał się gadatliwy, ale to natychmiastowo przechodziło. Może dlatego, że Camila miała go serdecznie dość. A przecież znali się tak krótko. Jednak dużo osób mu mówiło, że nie da się z nim wytrzymać, przyzwyczaił się. 

       Jakie było jego zdziwienie, gdy przed jej domem zobaczył Broduey'a i jakiegoś nieznanego mu chłopaka. Co najgorsze, oboje śpiewali jakieś durne serenady i kazali sobie nawzajem się zamknąć. Na balkonie stała zdesperowana Cami, która już miała dość marnowania gardła na tych dwóch typków. 

       Andres nie wiedział, kim jest brunet, ale spodziewał się, że to przez niego panna Torres chodziła cała podenerwowana. I nie dziwił się. Wyraz twarzy chłopaka był naprawdę wkurzający, tak po prostu, ot tak. I co teraz zrobić?
       Andres postanowił, że jeszcze trochę postoi i pośmieje się z tej szopki, ale widząc chętne mordu spojrzenie Camili, od razy zrezygnował z tej opcji. Będą jeszcze lepsze momenty. Na pewno. 
       - Ej, wy dwoje!
       Momentalnie spojrzeli na niego. Na twarzy Broduey'a malowała się determinacja, a chłopak obok nawet nie wyglądał na wystraszonego. W sumie racja. Mnie się bać? Ironia. 
       - Masz nowego adoratora? - zapytał z kpiącym uśmieszkiem. - Już muszę męczyć się z tym jednym - wskazał na Brodueya - A jeszcze następny to trochę przeginka, ale i tak wygram.
        - Jestem jej przyjacielem, Casanova -Andres podwinął rękawy. - A ona ma was dość, więc tam jest wyjście - wskazał na bramę.
         - Okej - chłopcy równocześnie przytaknęli. - Jutro wrócimy.
          O, szybko poszło.
      Camila zdołała tylko tupnąć nogą i wejść do domu przez otwarte drzwi balkonowe.
       - A ja, mnie już nie wpuścisz? Swojego wybawiciela? - pytał Andres. - Nie?
       Panna Torres wyjrzała jeszcze raz i spojrzała na niego z pogardą wymalowaną na jej rumianej od wstydu twarzy. Mógł przysiąc, że jest wściekła i to właśnie jemu się oberwie.
        - Nie! - wrzasnęła. - Wynocha mi stąd!
         - Dlaczego? - pisnął Andres. - Przecież ich przegoniłem!
         - Ale jutro wrócą!
         No tak. Ma rację. No ma. 

Przymocowujesz mnie.

Dlatego na ciebie liczę.

     - Zebraliśmy się tutaj wszyscy, bo mam coś ważnego do powiedzenia.

     Pablo był widocznie podekscytowany. Nawet nie potrafił tego ukryć. Uczniowie przypatrywali mu się z wielkim zainteresowaniem i ciekawością. No bo przecież, gdy nauczyciel zachowuje się jak nastolatka, to jest co najmniej dziwne.

      - A gdzie jest Andres i Camila? - zapytał, nagle uspokojony Pablo.

      I wtedy do auli wbiegła wspominana dwójka, dysząc, jakby przed chwilką zagrali w jakimś ważnym meczu piłki nożnej. 

       - Jesteśmy, już jesteśmy - wysapała ruda. - Mieliśmy pewne konflikty.

       Andres nie skomentował tego, ale widać było, że to, co powiedziała dziewczyna nie do końca było prawdą, według niego. Natalia i Maxi ustąpili im miejsca, by odsapnęli, chichocząc przy tym bez przerwy.

       - Dzisiaj Angie ma swoje...

       - Dwudzieste siódme urodziny.

       To Violetta dokończyła te słowa za Pablo. Zdziwiło to każdego, więc wszyscy wlepili w nią swoje oczy, nie wierząc. Tylko Diego nie patrzył w jej stronę.

       - Tak. Dokładnie tak - uśmiechnął się Pablo, jednocześnie doprowadzając wszystkich do porządku. - Ostatnio znalazłem nuty i tekst właśnie do nowej piosenki Angie. Jest naprawdę świetna - mówił rozdając kartki. - Dlatego właśnie teraz ją zaśpiewamy specjalnie dla niej. Na pewno ją to ucieszy. Pamiętajcie, jesteście jednością. 

      Ustawili się na scenie, a Pablo poszedł po Angie, która siedziała w pokoju nauczycielskim. Gdy wiedzieli, że ich nauczycielka jest na korytarzu, włączyli muzykę i zaczęli śpiewać.

Jeśli czujesz się zagubiony

Podróżując do swojego światu z przeszłości

Jeśli wypowiesz moje imię, pójdę cię szukać

Jeśli wierzysz, że wszystko jest zapomniane

 Że twoje niebieskie niebo jest zachmurzone

Jeśli wypowiesz moje imię, znajdę cię

Jest tak silne to w co wierzę i czuję

Że już nic nie powstrzyma tego momentu.

Przeszłość jest wspomnieniem

I marzenia rosną, zawsze urosną

Zaraz zobaczysz, że coś się rozpala znowu

Miej poczucie próbowania, kiedy jesteśmy razem

Coś się rozpala znowu

Miej poczucie próbowanie kiedy jesteśmy razem

Kiedy jesteśmy razem

      Nikt nie mógł w to uwierzyć, ale każdemu nasunęły się na myśl pewne słowa wypowiedziane kiedyś przez Ludmiłę.

       Razem możemy więcej.

    
Musicie trochę poczekać na Barcelonę. :) Ona dopiero w 10 rozdziale. :)
    Nie, Violetta nie dowiedziała się, że Diego się w niej zakochał. Och, jakie to dziwne, że akurat to pominęła. Xenia, ty wariatko, ale zaskakujesz. Dzięki, dzięki!
    Hahahah postarzałam trochę Angie, Jezu. XD I jeszcze Lara i Teen Vogue hahahaha. U mnie będzie takie jej wydanie, bo chyba nikt nie pomyślał, żeby z niej zrobić śliczną dziewczynę w sukience, a nie w kombinezonie. :*
    Następny rozdział - Arreglos (Przygotowania) - 28 stycznia. :) 
   Dziękuję, ściskam mocno!