Temporada 2 Capitulo 8: ,,Fecha"

      - Violetta!

      Doskonale usłyszała jego głos. Bo jak inaczej? Znów on. Ponownie ją śledzi. Chce więcej i więcej, a ona nigdy nie będzie umiała mu tyle dać. Nie rozumie tego? To przecież proste. Nie jest jego własnością, a wciąż żąda czegoś, czego ona sama nie ma. 

       Nie jestem zdolna, Diego. Nie będziesz zadowolony... Zaufaj mi, mówię prawdę.

       - Dlaczego to robisz? - Hiszpan przystanął. - Chcę wiedzieć!

       Chcesz wiedzieć za dużo! Zbyt wiele, potrafisz to zrozumieć?

        Odwróciła się energicznie w jego stronę. Był już bardzo blisko niej. Jeden krok, drugi krok, trzeci krok... Odsuń się, dobrze? Czwarty krok... Chcę odejść, ale nie mogę. Dlaczego? I piąty krok. Stali twarzą w twarz. Widziała jego oczy. Zielone oczy zaczęły ją razić, potem hipnotyzować. Dopiero w tamtej chwili coś sobie uświadomiła.

      Zmieniła się. Jaką jest osobą? Teraz sama już nie umie odpowiedzieć na to pytanie. Nowy styl, nowe osoby, nowa... Nie. Nawet nie było starej. Nie będzie też żadnej innej. 

       Czuła, że coś jest nie tak, ale w jego oczach widziała coś, czego nigdy nie umiała sama sobie powiedzieć. Zauważyła, że coś do niej mówi. Nie musiała tego interpretować. W końcu otworzył usta i zaczął:

      - Dlaczego przede mną uciekać? Chcę ci coś dać. Wiem, że może robię to na siłę, ale mogę przysiąc, że to jesteś ty. Nie chcę błądzić. Wiem, że ty też nie. Dlatego proszę cię, żebyś nie zapomniała. Mam nadzieję, że będziesz pamiętała, że jesteś mi potrzebna w jakiś magiczny sposób. I może kiedyś, gdzieś, w końcu... Nie dzisiaj, możliwe, że jutro albo za miesiąc, rok. Przyjdź, a ja będę czekał. 

        Odszedł.

       Nie umiała go zrozumieć. Co chciał jej przez to powiedzieć? Na co będzie oczekiwał? Co chce jej dać? Wiedziała tylko, że boi się to wziąć, bo ten podarunek nie powinien należeć do niej. Nie zasługiwała na niego. To było jak historia, która nie miała prawa się wydarzyć. 

       Przecież to nierealne. 

       Ty już to wzięłaś.

       W jaki sposób?

       Po prostu. Chcesz tego, marzysz o tym, Violetto.

       Wzięłam...

       Tak. Wzięłaś jego miłość. 

Wszystkie dni, wszystkie noce będę czekać gotowy

Nie mogę przestać, bo kocham to, nienawidzę tego, jak Cię kocham.

     - Diegito, smutamy? 

     Ta dziewczyna nie da mi żyć. 

      - Nie smutamy - uśmiechnął się sztucznie chłopak. - Natalka, zostaw mnie w świętym spokoju.

      Hiszpanka spojrzała na niego zdziwiona i odparła:

      - Yyy... Natalka? Dobra, nieważne. Wstań z tego trawnika i pomóż nam układać płatki róż.

      Gdy brunetka odeszła już na bezpieczną odległość, pokręcił głową. Ten Federico naprawdę był jakiś dziwny. Co chwilę, gnał ich do roboty. Niby mieli się sprężać, bo to miało być coś pięknego i tak dalej... Tylko, że on jakoś w to nie mógł uwierzyć. Dlaczego taki mężczyzna (Włoch do tego!) mięknie przy takiej dziewczynie? Facet chyba jest od tego, żeby pokazywać swoją ważność, tak? Czy nie?

        Geniuszu, przecież ty masz tak samo przy Violetcie!

         Aaa. To cofam to.

         - Fernandez, rusz ten hiszpański tyłek! - krzyknęła zdenerwowana Natalia.

         - Zapomniałaś dodać, że piękny! - widząc jej wzrok, spuścił głowę w dół. - No idę, idę już.

         Biorąc do rąk pudełko z płatkami róż, zachichotał pod nosem. To wydawało się takie banalne, a wszystkie laski leciały na to jak pszczoły do miodu. W sumie, jakby tak lepiej się przypatrzeć, coś w tym było. Jakaś magia, kolor czerwony miał wiele znaczeń, ale Diego zawsze interpretował go do miłości, która w jakiś niewidzialny dla nas wszystkich sposób, prowadziła ten świat do przodu. Gdyby nie te wszystkie uczucia, nie byłoby niczego. Ludzie zaczęliby głupieć, bo to wszystko pewnie by ich przytłaczało. 

          - Nie zastanawiamy się nad sensem świata, tylko pomagamy mi w przygotowaniach - jak znikąd pojawił się obok niego Fede.

        - Co wy macie z tą liczbą mnogą?

        - A co, niefajnie? - zapytali równocześnie. 

         Zaśmiał się serdecznie, co nie zdarzało mu się ostatnio tak często, jak kiedyś.

         Violetta przysłoniła mu to, na co zawsze patrzył, z czego zawsze się cieszył. Teraz skupił uwagę bardziej na jej osobie i proszę bardzo! Są tego efekty.

          Ale czy jest warto?

Jeśli to ma się skończyć w ogniu

Wtedy powinniśmy spłonąć wszyscy razem 

Patrząc, jak płomienie wzniosą się w noc. 

      Maxi czekał na Natalię dobre pół godziny, a ona wciąż się nie zjawiała. Jakoś nie czuł, że grozi jej niebezpieczeństwo. Znał ją doskonale i wiedział, że nawet nie byłby jej potrzebny. 

        Wtedy wpadła do sali tanecznej z impetem uderzając nimi o ścianę. 

         - Przepraszam cię, Maximiliano - powiedziała z dziwnym spokojem. - Spóźniłam się. 

          - Wytłumaczysz się może jakoś? - zapytał podchodząc do niej bliżej, bliżej, bliżej...

          Podszedł do niej na niebezpieczną odległość. Narty zaróżowiła się uroczo, po czym odsunęła od niego i wyszła na środek sali. Uśmiechnęła się do niego, trzepocząc rzęsami. 

           - Teraz tańczymy, potem nagrody.

           - Jasneee. To, co najlepsze zawsze na koniec. 

           - Jak chcesz, to może być teraz.

           - Naprawdę?

            - Nie.

           Uśmiechnęła się promiennie, na co on popatrzył na nią spode łba. Później również się rozpogodził. Włączył muzykę i zaczęli tańczyć, ale potem coś się zmieniło. Ich kroki były wolne. Ona opatuliła rękoma jego kark, on natomiast położyła dłonie na jej biodrach. Coś kazało im patrzeć sobie głęboko w oczy, odnaleźć w nich coś, czego na zewnątrz nie umieliby odszukać. Czuli, że są przeznaczeni dla siebie. Niewidzialna siła pozwalała im być razem, ciesząc się sobą. Tylko tyle potrzebowała, jego ramion, które mogły dawać jej ciepło. On mógł cieszyć się małymi rzeczami związanymi z jej urodą.
            - Kocham cię.
            - Ja ciebie bardziej.
             - Ale ja mówię serio.
            - Widzę na twojej twarzy ten cholerny uśmieszek. On cię zdradza!
            - Czyli sugerujesz mi, że cię nie kocham?
            - Czuję, czuję, ale...
            - Ale co?
            - O, zamknij się!
            To był zdecydowanie najlepszy pocałunek świata.

Nie mogę Ci wiele dać...

     Przemierzała uliczki Buenos Aires ze spokojem, choć w środku jej wszystko chciało tańczyć. Chciała się unieść wysoko nad ziemię, a jednocześnie bardzo obawiała się, że coś może nie pójść po jej myśli. A jeśli narobi sobie wstydu? Co gorsza przy nim? Co wtedy będzie?

        Wbrew pozorom, uśmiechnęła się sama do siebie, gdy zobaczyła znajomy żywopłot otaczający jego posiadłość. Nie mogła niczego podejrzeć. Co on tam ukrywa? Powinna wiedzieć, już. 

          Gdy już była przy furtce, popchnęła ją lekko, a ona otworzyła się z lekkim skrzypnięciem. Jak na złość, nie mogła niczego ujrzeć, bo ktoś zasłonił jej oczy. Doskonale znała te perfumy.

         - Ja poprowadzę, księżniczko. 

         Uśmiechnęła się tylko na dźwięk jego głosu. Teraz mogła rozkoszować się wszystkim. Szczególnie nim. Ta magia między nimi wciąż się ożywiała. Z każdą sekundą spędzoną razem.

         - Uwaga - uśmiechnął się. Wyczuła to. - Trzy, dwa, jeden...

         I wtedy zobaczyła wszystko.

         Wśród krzewów odnalazła miejsce, w którym stał mały stolik ogrodowy z miejscem dla dwojga. Do niego prowadziła trasa usłana różami. Parasol osłaniał krzesła, by gorące słońce nie mogło oślepić pary. To było wszystko, a może nie...

        To miejsce otaczała jakaś dziwna mgiełka, która nadawała temu miejscu jeszcze piękniejszego charakteru. Ludmiła podniosła dłonie do twarzy i zakryła nimi oczy. Po jej rumianych policzkach zaczęły powoli lecieć łzy. Nie mogła uwierzyć, że tam była.

        - Federico... Ja...

        - Nic nie mów, kochanie. Bardzo cię kocham i muszę powiedzieć, że bardzo się postarałaś, jeżeli chodzi o ubiór. Jestem z ciebie naprawdę dumny.

        Ludmiła prychnęła.

         - Ty też niczego sobie, Pasquarelli. 

        Jednak to, co powiedziała, niezbyt identyfikowało się z tym, o czym myślała. W jej głowie wszystko działało na najwyższych obrotach. Gdy zobaczyła go ubranego w szare spodnie i jeansową koszulę, prawie padła z wrażenia. To był zwyczajny zestaw, niby niczym się nie wyróżniał, ale było coś takiego, co dodawało mu uroku. Coś, co nie pozwalało nawet przymknąć oczu, gdy się na niego spoglądało.

         - I co? - zapytał, przyglądając jej się uważnie. - Podoba się panience Ferro?

          - Dobra, chodźmy jeść.

          - Przyszłaś tutaj tylko dla jedzenia?!

          - A co ty myślałeś?

         Federico spojrzał na nią z uśmiechem na twarzy. Przybliżył się do Ludmiły i pocałował ją z taką siłą, że kolana się pod nią ugięły. Coś wewnątrz jej krzyczało: O Boże kochany, zaraz zemdleję!, a drugie: Nie! Ocuć się, on jeszcze trzyma cię w ramionach!

          - A teraz? Fajnie?

          - Dostatecznie, dostatecznie.

          Uśmiechnęła się szeroko i posłała mu całusa z otwartej dłoni. Federico udał, że go złapał i przyłożył do serca, co wyglądało tak uroczo, że Ludmiła przymrużyła oczy. 

          Zapowiada się najlepsza randka w całej historii - pomyśleli oboje. 

Ale wiem, że w głębi Twojego okrutnego serca

odczuwasz moją miłość.

     Później nadchodzi taki moment, w którym zapominasz, kim byłaś. 

     Nie potrafisz zapamiętać najprostszych spraw do załatwienia.

     To utrudnia ci życie w okrutny sposób.

     Spokojnie, tego doświadczył każdy. Nie jesteś jedyna, Violetto.

     Tylko to już się zaczęło. Nie możesz tego zakończyć. Nie rozpoczniesz gry od początku.

     Nie, wcale nie jesteś na pozycji przegranej. 

     Miłość nie oznacza cierpienia. Jesteś w stanie to zrozumieć?

     Cichy szept rozdarł jej głowę. Potwierdzenie.

     Czyli mogę jeszcze wygrać?

     Jestem tego pewny.

     Dziękuję.

     

     Chwiejnie stawiała kroki. Przechodnie co róż prychali nad nią, sądząc, że jest pijana. I bardzo dobrze. Niech sobie tak myślą. Teraz musi tylko go odnaleźć. Tylko jego głos wciąż siedzi w jej głowie. Przerywa ciszę, zakłóca nienaganny spokój. 

       I wtedy zobaczyła jego skórzaną kurtkę. Zaczęła biec, prawie przewróciła jakiegoś chłopaka, co wywołało serię przekleństw na jej osobę. W innych okolicznościach, powiedziałaby, co o nim myśli, ale teraz było jej to obojętne. Liczył się tylko on i...

        I miłość.

        Jej do niego. Jego do niej. 

        Tylko tyle. Aż tyle.

        - Stój! Diego, zatrzymaj się! Czekaj!

        Gdy przystanął i spojrzał w jej stronę, ona z impetem uderzyła w jego klatkę piersiową. Prawie by upadła, ale on szybko ją złapał. Nie przejęła się tym, liczyło się tylko to, co chciała mu w tamtej chwili powiedzieć.

         - Kocham cię do jasnej cholery! Słyszysz mnie? Rozumiesz, co powiedziałam? - zaczęła walić dłońmi w jego umięśniony tors. - Nie wiem, co się dzieje, ale cię kocham! Nie mogę spać w nocy, bo słyszę twój głos. Mam tego dość, Diego. Musisz mi pomóc.

        - Ale co mam zrobić? - zapytał desperacko. - Nie chcesz mnie, prawda?

        - To już się zaczęło. Ja muszę cię mieć. Tak mi każą.

        - A sama tego chcesz?

        Chwila ciszy. Sekundy, które miały ich uratować albo uśmiercić.

         - Aż za bardzo.

         Wpoiła się w jego usta, ale wcale się tym nie przejął. Oddał pocałunek z taką samą siłą jak ona, może większą. Ważne było tylko to, co czuli. To, co się urodziło.

         I ta magia, która dawała im siłę. 

Dżizass, Violka jaka pijawka. Hihi, taka piękna. Dieletta, Leonara, kurde. Tak trochę dziwnie, normalnie. Spokoju tu u mnie nie znajdziecie.

I w ogóle dlaczego ja wszystkie sytuejszyn psuję swoim super fajnym poczuciem humoru? Boże, wybaczcie, coś okropnego. 

3 besosy trochę dużo jak na jeden rozdział, ale radujcie się razem ze mną. 

No i ten, co tam jeszcze. Kolejny rozdział jutro. Ach, tak. Będziecie mieć sobotę w niebie, bo rozdział ma tytuł ,,Cielo". Taki piękny. Siellooo tak ładnie, jeju. :) 

No i co tam jeszcze.

ASK - Hejty za 3... 2... 1... Pytajcie sobie. :)

I tyle chyba, no nie? :D

Kocham se, anioły i demony. MUUUAAA! <3