Temporada 2 Capitulo 10: ,,Compañera"

    Każdy z nich próbował sobie uświadomić, co będą robić za niedługi czas. Śpiewać, tańczyć, napełniać barwami swoje życie, ale za to w innym miejscu. Ten sam język, a jednak odmienna kultura, którą mają poznać. W ich głowach zaczyna się kłębić mnóstwo pomysłów. Co? Jak? Gdzie? Kiedy? Dowiedzą się o sobie nawzajem więcej. W myślach każdego uformowało się takie zdanie, któremu nawet nie można było zaprzeczyć. Czy to dobrze?

      Leon w ostatniej chwili ubłagał Pabla, żeby pozwolił Larze wybrać się z nimi jednym samolotem.  Ona również musiała udać się do Barcelony, by ukazać się na pokazie jednego z tamtejszych projektantów. Miała do dyspozycji podróż samotną z jej asystentką, która wciąż gadała jej o swoim nieudanym życiu. Kot, pusty dom, a w nim ona. To było przykre, ale ileż można o sobie. Z chęcią zgodziła się na propozycję Leona nie tylko ze względów dla niej wygodniejszych.  Czuła, że w Barcelonie coś się zmieni. Na dobre. 

      Gdy następnego dnia pędziła z Leonem przez chodnik, obok ludzi, trącając ich imieniem, nie mogła złapać oddechu. Przez chwilę przeklinała i jego, i walizkę, która podskakiwała z każdą nierówną kostką na bruku. Biegła za chłopakiem, nie mogąc go dogonić i uzmysławiając sobie, że dawno już nie ćwiczyła. 

     Dopiero po kilkunastu minutach uświadomiła sobie, że to niezwykła przygoda, w której jeszcze nigdy w życiu nie miała szansy uczestniczyć. Zaczęła się głośno śmiać, nie przerywając pędu, a przyspieszając tak, że dogoniła Leona z krzykiem: kto pierwszy! Tak zaczął się szalony wyścig...

       Szalony wyścig uczuć, które przez ludzi patrzących na nich, nazwane byłyby miłością, a przez ową dwójkę czymś niezwykłym, triumfującym nad wszystkim, ale nadal nienazwanym.

  

    Gdy dotarli na lotnisko, głośno dysząc, a uśmiechając się jak wariaci, byli już wszyscy. Ludmiła z zawzięciem tłumaczyła coś Federico, a ten wciąż przybliżał się do niej, próbując ją całować, za co obrywał porządnym kuksańcem w bok. Diego stał obok Violetty, co chwilę patrząc na nią, jakby zaraz miała odejść, a ta patrzyła na swoje wypielęgnowane paznokcie. Tylko nieliczni (Lara) potrafili zauważyć błysk w jej oku. Nie była obojętna Diego, ale zachowywała pozory. Naty sprawdzała, czy wszystko wzięła, wyrzucając różne rzeczy, które Maxi potem zbierał i układał porządnie. Marco i Fran słuchali jakiejś piosenki, śpiewając jej tekst. Camila razem z Sebastianem stali na uboczu, szepcząc coś do siebie. Broduey i Andres rozmawiali o czymś, mocno przy tym gestykulując.

      W tamtej chwili Lara była pewna, że ta podróż przyniesie jej wiele dobrego.

Zrzuć ciężar całego świata ze swoich ramion.

    W samolocie panował gwar, Pablo za nic nie mógł uspokoić swoich podopiecznych. Nawet Angie nic nie wskórała przemawiając do nich swoim łagodnym głosem. Pokonani nauczyciele usiedli, zostawiając uczniów samych sobie.

     Panował wśród nich taki gwar, wszyscy mówili na raz, nikt nie mógł siebie zrozumieć, więc w końcu Francesca pisnęła, żeby się uspokoili. Grupa posłuchała i usiadła prosto, by nie zdenerwować Włoszki jeszcze bardziej. Znali tego rezultaty i woleli nie ryzykować. Ta uśmiechnęła się i przymknęła oczy, a po chwili powiedziała słodkim głosem:
       - Teraz ja będę prowadziła konwersację... między nami wszystkimi - dodała, słysząc szepty i śmiechy Sebastiana i Cami. Natychmiast się uspokoili. - O czym chcemy porozmawiać? Ja wiem! Diegito!
       Każdy odwrócił się w jego stronę, wbijając w niego wzrok. Siedział sam, a Violetta dwa fotele za nim. Miała na uszach słuchawki, więc nie słyszała niczego z ich rozmowy. Francesca uśmiechnęła się sprytnie i oznajmiła po chwili:
       - Powiedz, co ci chodzi po głowie, nasz Hiszpanie?
       Fernandez uśmiechnął się głupkowato i odpowiedział:
       - Wracam do ojczyzny. To mi chodzi po głowie, Francesco.
      - Nie jestem tego taki pewny - wyszeptał Leon, zabawnie poruszając brwiami.
      I to był błąd, bo Francesca popatrzyła wprost na niego i uśmiechnęła się kpiąco, ukazując przy tym swoje śnieżnobiałe zęby. Lara popatrzyła na chłopaka i omal nie wybuchnęła śmiechem. Miał przerażoną minę, jakby zaraz miał skoczyć z góry.
      - A ty, Leoś? Kim jest ta dziewczyna, która teraz tak ładnie się uśmiecha, hm?
      Lara pobladła, bo kilkanaście par oczu wlepiło wzrok właśnie w nich. Leon przełknął głośno ślinę, co odbiło się głośno od ścian jej głowy, robiąc wielki zamęt w jej myślach.
       - No... - wyszeptał Meksykanin. - To moja przyjaciółka jest. Lara, modelka, ty nie jesteś modelką, a ona jest modelką fajnie, nie?
        - Jestem twoją przyjaciółką? - zapytała zdziwiona Lara.
        - No tak, przyjaciółką, przyjaciółka.
        - Aaa jasne, jasne. Cały czas zapominam kim, kto jest. Raz zapomniałam, która kobieta jest moją mamą. Takie mam problemy. Znaczy... Nie mam problemów, jestem tylko zapominalska, czaicie?
      Pokiwali głową potwierdzająco, ale prawda była taka, że nie zrozumieli z tego monologu ani zdania.
     Leon cały poczerwieniał na twarzy, a Lara przyłożyła jeden i drugi policzek do zimnej szyby.
    Gdy Francesca usiadła wygodnie w swoim fotelu połowa pasażerów odetchnęła z ulgą. Nie doszła do nich, więc mieli ogromne szczęście. Ta jednak objęła wzrokiem wszystkie fotele i powiedziała:
     - Spokojnie. Mamy jeszcze bardzo dużo czasu.
    Po pokładzie samolotu rozniosło się jedno, zbiorowe jęknięcie.

Jesteś taka sama jak ja.

    Violetta zdjęła słuchawki z uszu i rozejrzała się po fotelach. Po chwili usłyszała donośny włoski akcent, którym dysponowała Francesca. Jej usta wciąż się nie zamykały, zadawały pytania do Camili, która odpowiadała półsłówkami, coraz bardziej się rumieniąc. W końcu zdenerwowała się i już chciała odpinać pas, gdy przytrzymał ją Sebastian, usadawiając na fotelu. Francesca uśmiechnęła się triumfalnie, widząc obrażoną minę rudej.

      Violetta zauważyła, że kabelek od słuchawek się poplątał więc postanowiła, że to naprawi. Spojrzała na Diego, który pokazywał jej, żeby nic nie robiła. 

      - Co? O co ci chodzi? Diego? Co ty robisz?

     - Diego? Violetta?

     Hiszpan westchnął głęboko i wykręcił oczami. Posłał Castillo wyraźne spojrzenie mówiące: Dziękuję ślicznie, teraz upadniemy razem. Dziewczyna zmarszczyła brwi i popatrzyła na Francescę, która uśmiechała się słodko i piszczała:

      - Diegito, nie dokończyliśmy tematu! 

      - Widać, że Bóg tak chciał.

      - A jaki temat rozpoczęliście? - zapytała niewinnie Violetta, nie wiedząc, że rozpętuje tym burzę. 

      Teraz każdy patrzył tylko na nią. Kiedyś widocznie by ją to zadowoliło, ale teraz miała ochotę zapaść się pod ziemię i tak głębiej, coraz głębiej... Czuła, jak się czerwieni, a oczy Diego są skierowane prosto na nią mówiące: Przejmij kontrolę. Powiedz to, co powiedziałaś mi. 

       Wtedy wyprostowała się, co chyba zdziwiło triumfującą już Francescę. Włoszka straciła na sekundę rezon, ale po chwili powróciła do pierwotnego stanu, robiąc minę do złej gry. Niestety, Violetty nie można było już powstrzymać, bo musiała coś powiedzieć.

       - Dobra - westchnęła, omiatając wzrokiem każdego z obecnych. - Wszyscy się pewnie zastanawiają, o co chodzi ze mną i Diego. Dostaniecie odpowiedź, proszę bardzo. Znajcie naszą hojność. Tak, jesteśmy parą. I pomyślicie, po co on w ogóle zaczął się zadawać z taką czarownicą jak ja? Gdy kładę się w nocy do łóżka i nie mogę spać, próbuję odpowiedzieć sobie na to pytanie. Nie mogę, bo jest za trudne. Każdy twierdzi inaczej, a ja nie będę miała pojęcia o niczym. Po prostu wiem, że wpadłam po uszy w tą głupią miłość. Dziękuję, miłego dnia wszystkim życzę. 

      Założyła słuchawki na uszy i spojrzała w okno, ale mogła przysiąc, że nikt nie oderwał jeszcze od niej wzroku. Wiedziała, że w końcu nie uważają jej za czarną owcę, a za przyjaciółkę. Ale to jej nie obchodzi, bo tylko te szmaragdowe oczy się liczą.

Czy kochałeś kiedyś kogoś tak mocno, że ledwo mogłeś oddychać?

      Marco coraz bardziej się denerwował.
      Nigdy nie leciał samolotem. Do Buenos Aires przyjechał samochodem i to mu w pełni wystarczało. Nie był od ziemi na szalonej wysokości. Miał nadzieję, że się nie rozbiją, bo był jeszcze młody. Chciał trochę jeszcze pożyć, tego był pewien.
     Francesca siedział tuż obok niego, kompletnie spokojna czytała książkę. Jej bystre brązowe oczy przesuwały się z każdą linijką tekstu po papierze. Marco coraz bardziej to denerwowało.
      - No - powiedział nagle chłopak.
      - Co no?
      - Dlaczego ty taka spokojna?
      Nagle jej oczy zabłysły, a ona zapytała:
       - A co? Są nowe ploteczki? Opowiadaj!
       - Francesca!
       - No co?
      - Nieważne...
      - Aha, już się obraziłeś, co?
      Pokręcił tylko głową i skierował wzrok w inną stronę. Francesca popatrzyła na niego jeszcze raz i głośno westchnęła, powracając do lektury. Nie mogła nic z niej zrozumieć, bo wciąż myślała o Marco. Zamknęła z hukiem książkę, by zwrócić na siebie jego uwagę. Nadaremno, bo nawet nie zaszczycił jej spojrzeniem. Szturchnęła go w ramię, a gdy odwrócił się w jej stronę, powiedziała:
       - No mów, co tam chciałeś.
       - Już nie muszę, mam pomysł.
     Odwrócił się w stronę innych foteli, gdzie cicho siedzieli ich przyjaciele i szeptali coś do siebie. Violetta wciąż miała na uszach słuchawki, a Diego przyglądał jej się, jakby chciał ją zjeść. Naty oparła głowę na ramieniu Maxi'ego i omal zasypiała. Ten gładził jej krucze loczki. Ludmiła uśmiechała się do Federico, a on nakręcał jej włosy na palec. Leon mówił coś Larze, a Sebastian denerwował Camilę. Uroczy obrazek, nieprawdaż?
       - Ej, muszę wam coś powiedzieć! - krzyknął Marco.
       - Co? - wszyscy nagle się ożywili.
       - Gdy Francesca była mała bała się swojej własnej babci i płakała na jej widok.
       Każdy zaczął się śmiać, a Włoszka piszczeć, żeby Marco przestał gadać.
       - Ja się dopiero rozkręcam, kochanie.

Cholernie mnie nienawidzi, a ja to kocham.

    Zaczynała się śmiać coraz bardziej, gdy Marco z każdą sekundą wyjawiał nowe fakty o Francesce. Ta prawie zabiła go swoim spojrzeniem.
    Ludmile bardzo podobał się sposób, w jaki się kochali. Był prawdziwy, a jednocześnie lekki, taki jaki powinien być według niej. tak samo sądził chyba Federico, bo bardzo często się uśmiechał, gdy byli razem. Czuła, że każda minuta z nim spędzona jest dla niej prawdziwą nagrodą, której nie dostałaby nigdzie indziej. Czasem zastanawiała się, dlaczego to ona. Przecież nie odznaczyła się niczym szczególnym, po prostu była i nic więcej. Nie zrobiła niczego dobrego, wręcz przeciwnie. Częściej grzeszyła, nie pomagała w takim stopniu, jak powinna.
     Jednak objawił się jej anioł, który pilnował każdego jej kroku, sprowadzał ją na właściwą drogę...
     Federico. Włoski stróż.
     - Dzieciaki, za dziesięć minut lądujemy!
    Ludmiła spojrzała na swojego chłopaka i uśmiechnęła się łagodnie. W tle było słychać okrzyki podekscytowania i zachwytu. Już niedługo postawią swoje stopy na obcej ziemi. Podzielą się swoją miłością i przyjaźnią na innym kontynencie. To było takie szalone, a zarazem zdumiewająco piękne.
      - Ludmi, przygotuj się do lądowania - wyszeptał jej do ucha Fede.
      Zarumieniła się lekko i popatrzyła na niego z miłością. Nawet najnormalniejsze zdanie wypowiedziane przez niego sprawiało, że czuła się jak w niebie, może nawet wyżej.
       - Będziesz przy mnie szczęśliwa, Lu. Obiecuję.
     
      Gdy wyszli z samolotu dosięgnęły ich promienie słońca. Francesca natychmiast nałożyła na oczy swoje okulary przeciwsłoneczne, a Marco zamknął na chwilę swoje oczy. Ludmiła nagle poczuła, że to miejsce jest magiczne, choć go dobrze nie poznała. Po prostu coś jej o tym mówiło. Chciała to wykrzyczeć i powiedzieć.
       Wtedy dostrzegła Violettę, która zeszła już ze schodów i stanęła gdzieś dalej od grupki przyjaciół.
       - Hej - uśmiechnęła się Ludmiła, podchodząc do niej.
       Ta tylko popatrzyła na nią i od razu spuściła głowę w dół, szepcząc do niej:
       - Nie mogę spojrzeć ci w oczy.
       Chwila ciszy. Ludmiła również nie wiedziała, co powiedzieć.
       - Przepraszam.
      Wtedy Ferro uśmiechnęła się szeroko i wzięła szatynkę pod ramię, mówiąc:
      - Chodź, Barcelona jest nasza.