Temporada 2 Capitulo 11: ,,Juntos"

   Może nie chodzi o nienawiść.

   Nienawiść jest tylko stanem. Najgorszym, co mogło jej się przydarzyć, co mogło nią zawładnąć. 

   Potem odnajduje się coś takiego jak miłość. I wtedy można uznać, że to koniec. Jest się uwięzionym, nie można oddychać. Nie odczuwasz żadnych innych uczuć oprócz tego.

   Tylko, że dla Violetty był to prawdziwy wstrząs. Nie mogła usnąć, nie mogła jeść. Gdy przechodził obok niej miała ochotę gdzieś uciec. Nie było ważne gdzie. Po prostu tego pragnęła. Wszystko w niej krzyczało: Tak, nie wytrzymasz, tak! Biegnij, póki jeszcze... Potem było już za późno.

    Złapał ją.

   Wyssał zło i wpoił dobro.

   I tyle.

   Aż tyle.

   Violetta patrzyła na swój... Stop. Ich pokój z niedowierzaniem. Wszystko było takie idealne, nawet na poduszkach zostały położone czekoladki. Wbrew wszystkiemu, uśmiechnęła się szeroko i odetchnęła z ulgą, że nie musi udawać tej kamiennej twarzy. Było pięknie, wcale nie potrzebowała maski.

    - Vilu...

    Vilu?

    Spojrzała na Ludmiłę, która uśmiechała się lekko, jakby nieśmiało. Była tak zarumieniona, że Castillo od razu wiedziała, że była przed chwilą u Federico. Podobnież pomagała mu rozpakować walizkę. Jednak Violetta twierdziła, że to tylko pretekst. Słyszała trzaskanie drzwiami i krzyki chłopaków, żeby się trochę ogarnęli z tą miłością (i kto to mówił?).

    - Mogę cię tak nazywać?

    Spojrzała na nią jeszcze raz, uśmiechając się ciepło. Nie wiedziałam, że tak potrafię. 

    - Jasne. 

    - Chciałam zapytać, czy nie chcesz się z nami przejść po Barcelonie. Idziemy wszyscy. 

    - A idzie Diego? Bo nie będę miała z kim rozmawiać...

   Ludmiła uśmiechnęła się lekko.

   - Idzie. Zresztą nie martw się. ja już wszystko wyjaśniłam z resztą. 

   - Wybaczyli mi?

   Ferro energicznie pokiwała głową tak, że kosmyki jej blond włosów wylądowały na czole. Musiała szybko zgarnąć je na bok. Wyglądała jak anioł. Dlaczego zadawała się ze mną? Z diabłem?

   - Diego powiedział, żeby spojrzeli w twoje oczy. 

I będę się tłuc od światła, do światła

Pokolorowana neonami miasta. 

     Barcelona okazała się jeszcze piękniejsza niż myśleli.

    Diego nie rozstawał się z Violettą nawet na krok. Gdy chłopaki poszli zajrzeć do jakiegoś sklepu z sportowymi gadżetami, on nawet nie ruszył się z miejsca. Rozumieli się bez słów. Hiszpan przyglądał się jej ruchom i widząc, że kładzie rękę na brzuchu, wyjął z plecaka swoją kanapkę i podał jej, uśmiechając się słodko. To było najlepsze określenie. 

     Ludmiła pognała za Federico, bo doskonale wiedziała, że Federico zacznie wydawać pieniądze na bardzo zbyteczne rzeczy. Ale kochała go takiego, jaki był. Mógł ją zasypać tymi sportowymi zabawkami, a ona czułaby się jak w siódmym niebie. 

     Pablo z Angie o czymś rozmawiali, ale nikt nie słyszał, o czym dokładnie. Lara i Leon stali gdzieś obok i szeptali coś do siebie, co chwilę się rozglądając, jakby bojąc się, że ktoś ich zauważy. Naty i Maxi bawili się, klaskając sobie w dłonie, co był dość zabawne w ich wykonaniu. Sebastian i Camila mierzyli siebie złowieszczymi spojrzeniami, ale z ich oczu można było wyczytać tylko miłość.

     

    I spacerowali dalej uliczkami Barcelony, podążając coraz dalej, głębiej. I w końcu.

    Znaleźli serce tego miasta. 

    każdy poczuł, że coś każe stanąć bliżej barierki. Zrobili taki i uśmiechnęli się, gdy zobaczyli taflę wody, a w nich swoje twarze. Zarumienione, młode... Mieli przejść jeszcze tak dużo w swoim życiu, ale teraz to wcale się nie liczyło. Była miłość i oni.

     - Violetta, ty płaczesz?

    Jakiś głos skierował to pytanie w jej stronę. 

    W sumie nie obchodziło ją, że zaczęła ryczeć jak bóbr przy nich wszystkich.

    Gdy chodziła po uliczkach Barcelony i oni cały czas pytali się, jak się czuje, czy jest w porządku, nie umiała inaczej. Można nawet powiedzieć, że była to jej powinność. I na tym przystańmy.

    - Wiecie, co? - zaczęła się głośno śmiać. - Tak, płaczę. 

    Wszyscy uśmiechnęli się ciepło, co sprawiło, że jej serce chciało wybuchnąć tym szczęściem i podzielić się nim z każdym. 

Przejadłam myśli, wypiłam marzenia

I przefiltrowałam moje serce z kamienia.

    - Pablo, Pablo! 

    Gdy mężczyzna odwrócił się w stronę aż za bardzo podekscytowanej Francesci, dotknął swoich skroni, ukazując jak bardzo jej pisk go zabolał. 

      Dziewczyna trzymała w swoich dłoniach jakąś kartkę, która miała dużo wygięć i skreśleń. Podała ją Pablowi, a bardziej ją w jego stronę rzuciła. Z błyskiem w oku czekała na jego reakcje. Czuła, że jej piosenka jest dobra. Taka w sam raz dla wszystkich. Każdy czuł to samo, co ona. Muzyka była ich pasją i to własnie przekazała w swojej piosence. 

       - Francesca! Ona jest genialna!

       - Aaa!

       Rzuciła się na szyję Marco i ucałowała go niemniej niż piętnaście razy. Chłopakowi najwidoczniej bardzo się to spodobało, bo wykrzyknął:

      - Pisz więcej piosenek!

      Grupowy śmiech dotarł chyba do każdego mieszkańca Barcelony. Nie dało się ich nie słyszeć. Ich głosy łączyły się w jedno. Nie było żadnych powodów by nie śmiać się razem, a nie oddzielnie. Coś ich do siebie nawzajem ciągnęło. 

      - Zaśpiewajmy ją, proszę, proszę, proszę! - Francesci nie obchodziło, że nikt nie wyraził jeszcze na to zgody. - Feder, wyciągaj gitarę! Masz tu wszystko na tej kartce, graj, dobry człowieku, a my śpiewamy! Poczekajcie, mam jeszcze kopie! O proszę! 

      Rozdała je wszystkim i uśmiechnęła się szeroko. Pokiwała do Włocha, by zaczął grać. 

 Śmiechy są na nic

Możesz liczyć na mnie

Pozwól mi wejść do Twojego serca

Pomogę Ci wyznaczyć Twój cel

Chodź i zaśpiewaj

Daj mi swoją rękę

Marz o najwyższym

Powiedz mi, że kochasz

Pokaż światu swoje życie

      Francesca okręciła się kilka razy obok wszystkich aż w końcu dotarła do zaskoczonej Lary oraz Leona. Uśmiechnęła się do nich sztucznie, a czarne kosmyki jej włosów zakryły jej oczy. Wcale jej to nie przeszkadzało, krzyknęła głośno:

       - A teraz wszyscy! 

       Nagle każdy zaczął się śmiać i w kółko powtarzać: gorzko, gorzko, gorzko.

       - Boże, Lara, to był podstęp! Co my teraz zrobimy? - wyszeptał do niej nerwowo Leon.

       - No całuj mnie!

       Nawet przez chwilę się nie zawahałem. Wtedy były już tylko jej usta na moich ustach.

Otwórz drzwi.

    Odeszli, gdy wszyscy wiwatowali, gdy Leon pocałował Larę. Wystarczyło jedno spojrzenie, by wiedzieć, że chcą pozostać na chwilę sami, choć przecież cały czas byli razem. 

     Dlaczego miłość? Dlaczego to musiał być on? Dlaczego on wciąż siedzi w jej głowie i za cholerę nie chce wyjść? Nic nie mogła z tym zrobić, bo wcale tego nie chciała. Pragnęła, żeby tam był, żeby o sobie przypominał i żeby zawsze mówił, jak mu na niej zależy. 

      Tylko czasem płakała.

      Tylko wtedy, gdy noc przysłoniła jej twarz.

      Tylko i wyłącznie ze szczęścia.

      - Gdzie  idziemy, Maxi?

      - Na koniec świata.

      I znów.

      Ponownie zabrakło w jej płucach powietrza, dławiła się szczęściem. Czy tak można? Czy to w ogóle jest dozwolone? Ktoś jej to kiedyś zabierze? Proszę, niech ktoś powie, że nie.

      - Jesteśmy.

      Cichy szept przy jej uchu, przyprawił ją o dreszcze. Zaczęła rozglądać się wokoło. Znajdowali się wśród starych kamienic, jakiejś pięknej uliczki. Przy wysokich domach rosły czerwone kwiaty, które nadawały temu miejscu jeszcze większego uroku. Nad nimi wisiało błękitne niebo z kilkoma białymi chmurkami. Było idealnie. 

      Nawet nie zauważyła, jak Maxi podparł ją o mur i nawet nie było możliwości, by się wydostała. Czułą jego ciepły oddech na swoim ciele. Parzył ją, ale było to bardzo przyjemne. Bała się, że ktoś ich zauważy, ale uliczka była pusta, jakby Maxi wygonił wszystkich, by byli sami.

      - Ponte, ja jeszcze umiem się bić. 

      Może kiedyś, gdzieś indziej powiedziałaby to z pewnością doskonałą jak na nią, ale nie dzisiaj.

      - Hmmm... Straciłaś na decybelach, co?

      Zarumieniła się tak, że on ucałował jej czerwone poliki. 

     - I co? Buziak, może?

     Uśmiechnęła się szeroko.

     - Może buziak.

     

Panie losie, daj mi kogoś, kto nie zerwie róż w mym ogrodzie.

     - Jak tam?

     - A no dobrze.

     Zaśmiali się głośno, patrząc na Barcelonę z dachu ich hotelu. Oddychała głęboko tak samo jak on, jakby bała się, że zaraz znów znajdzie się w Buenos Aires. Miała nadzieję, że to nie sen, który pryśnie jak mydlana bańka. 

      - Chodź - wstał i podał jej swoją rękę.

      Nie pytała o nic, podążyła za nim. Krok w krok, serce przy sercu szli za sobą, co chwilę spoglądając na siebie, jakby coś miało ich sobie odebrać. Nawet o tym nie myślała.Tak się tego obawiała. Dlaczego teraz? Powinna być szczęśliwa.

      Uśmiechnęła się, żeby nie zauważył, że coś jest nie tak.

      Federico przystanął, co ona również uczyniła. Uśmiechnął się lekko i wskazał dłonią na huśtawkę, która wisiała nieruchomo, jakby prosząca, by ktoś na niej usiadł i uciekł od wszystkiego. Szczególnie ona. Włoch poklepał plastikowe siodełko, mówiąc:

       - Zabiorę cię wysoko, dobrze?

       Ludmiła pokiwała energicznie głową i usiadła, a po chwili poczuła wiatr we włosach. Ten sam, który towarzyszył jej zawsze, gdy pędziła uliczkami Buenos Aires, gdy pędziła jako pasażer w aucie i otwierała okno. Tylko teraz było inaczej. Wszystko nagle stało się osiągalne.

       - Gdzie chcesz się wzbić?

       - Do nieba, Federico!

       - Jak mocno?

       - Tak mocno, jak cię kocham!

       Czuła jego uśmiech skierowany wprost na nią. Tak samo szczery jak zawsze. Specjalny dla niej, by zawsze czuła się dobrze wśród ludzi. Nie zasługiwała na niego nawet w tych pięknych snach.

       - A z kim byś chciała do tego nieba?

       Wyciągnęła jedną rękę, by udać, że dotyka je palcami i muska białe chmury.

        - Zawsze z tobą.

       Siempre.

Definicja beznadziejności? Rozdział 11 u Xenii uhuhuhuhu.

Nie to, żeby coś, ale następne wypociny 18 lutego.

Nie to, żeby coś, ale postaram się, żeby było cud, miód, malina i miód. Oj, miód już był. To mleko.

Nie to, żeby coś, ale chcę Was uściskać.

Walimy tynki?